Toen ik 5 maanden geleden op het punt stond om op Erasmus te vertrekken, riep iedereen me luid toe dat ik er geweldig hard van moest genieten. Want ik zou de tijd van mijn leven beleven. Dat zegt iedereen immers wanneer je op Erasmus vertrekt. Vooral de mensen die zelf niet op uitwisseling zijn gegaan, schreeuwden dat het luidst. Er zijn slechtere vooruitzichten, dacht ik. Dus ik geloofde hen.
Welnu, ik haat die zin. Ik heb helemaal niet de tijd van mijn leven beleefd. Die beleef ik, besefte ik in Italië, thuis al. Ik ben perfect gelukkig. Ik heb vele leuke vrienden, familie en duizend-en-een hobbies en bezigheden. Hoe had ik kunnen denken dat ik in enkele maanden een leven kon opbouwen dat kon evenaren aan een leven waar ik ondertussen al 21 jaar over heb gedaan? Goede vrienden maken vergt tijd. Bedenken wat je wilt doen in je leven nog meer.
Heb ik spijt van mijn Erasmus? Absoluut niet. Tegen alle verwachtingen in heb ik vrienden gemaakt die voor de rest van mijn leven een speciaal plaatsje in mijn hart krijgen. Mensen die ook wat cultuur wouden opsnuiven in plaats van enkel aan de dichtstbijzijnde tapkraan hangen. Mensen die grappig waren (ik zweer het u, een absoluut unicum. Door de taalbarrière maakte amper iemand mopjes!) en dezelfde interesses hadden. Ik heb een nieuwe taal geleerd en bovenal leren appreciëren wat ik al had. Ik weet nu beter dan ooit wie mijn ware vrienden zijn en hoe graag ik mijn leven thuis leef. Bovendien was het een prachtige omgeving om te wonen. Toscane en Umbrië blijven wondermooie streken, het klimaat was geweldig. De dagen dat het regende, zijn op twee handen te tellen.
Ben ik teleurgesteld in Eramus? Absoluut wel. Er schort wel wat aan. De aangeboden lessen aan de universiteit waren ondermaats. Toen ik aankwam, bleek geschiedenis niet eens studierichting te zijn. Er was een faculteit, maar die bood enkel algemene geschiedenisvakken binnen andere opleidingen. Qua nieuwste tijd (wat mijn afstudeerrichting is) was het aanbod bedroevend. Terwijl ik daar op voorhand toch andere informatie over had gekregen. Om over alle administratie nog maar te zwijgen.
Ten tweede vond ik de mentaliteit van de meeste Erasmussers uit andere landen onuitstaanbaar. Oppervlakkig tot en met. Nachtenlang uitgaan? Absoluut. Eens een bezoekje aan Rome of Firenze brengen? Nee, dat boeit hen niet. Precies een bende losgeslagen pubers die voor het eerst zonder ouders weg mag en dan maar het onderste uit de kan wilt halen. En dat 5 maanden lang. Ik heb meer profiteurs ontmoet dan in mijn hele voorbije leven. Misschien omdat ik zelf wel te naïef was. Ik dacht: "We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Geen vrienden, familie of een thuis. Laten we elkaar dan maar helpen." Dus toonde ik aan X hoe een wasmachine werkt of leende ik wat geld aan Y toen haar bankkaart gestolen werd. Maar dankbaarheid kwam er niet voor terug. Hebzuchtigheid en nog meer willen wel.
Het klinkt misschien zielig, maar zo ben ik niet. Akkoord, het was soms een tikkeltje triest, maar ik heb profiteurs hardhandig afgewimpeld (niet altijd gemakkelijk, zeker als ze in je huis wonen) en gelukkig op tijd mensen leren kennen die niet zo waren. Ik heb geleerd om mijn geluk niet van anderen te laten afhangen. Als iets je niet aanstaat, doe er iets aan. Voel je je eenzaam? Laat vrienden komen die je als geen ander kunnen opbeuren. (Ook al komt er een vliegtuig aan te pas.) Verveel je jezelf? Neem de trein naar een leuke stad. Voor alles is er een oplossing.
Hetgeen wat me, denk ik, nog het meest ergerde aan het hele Erasmus gebeuren, is het Grote Gouden Aura dat er rond hangt. Erasmus is geweldig! Erasmus is top! Erasmus is een succes voor iedereen! De tijd van je leven!
Nee.
Waarom kreeg ik enkel succesverhalen te horen? Waarom denkt iedereen dat je er de tijd van je leven hebt? Mensen worden volop aangemoedigd om op Erasmus te gaan en terecht. De kans is er, dus je zou dom zijn ze niet te grijpen. Maar voor sommigen is het hun ding niet.(Dat was bij mij nu niet het geval, ik ben bewust op Erasmus gegaan en was ook niet te stoppen. Het blijft een kansspel: waar je terecht komt, wie je ontmoet,...). Nu ik terug ben, zijn verschillende mensen mij komen zeggen dat hun eigen Erasmus aftellen tot het einde was. Maar toen ze ginder zaten "ging alles goed". Daar werd niet over gesproken. Sorry, maar daar weiger ik aan mee te doen.
Ondertussen ben ik een dikke maand terug. In die maand ben ik een week gaan skiën, heb een week animatorcursus gegeven aan 40 zestienjarigen, ben ik verkozen in de raad van de bestuur van de jeugddienst van Leuven en ben ik volop bezig met komende engagementen of vakanties. Hier heb ik tenminste het gevoel dat ik iets nuttigs doe met mijn leven. Ja, ik heb hier de tijd van mijn leven. En ik heb steeds meer medelijden met mensen die enkel de tijd van hun leven op Erasmus beleven. Want na enkele maanden is die tijd onherroepelijk voorbij.
Het klinkt allemaal misschien wat somber, maar zo is het niet. Als je terugleest op deze blog, vind je meer dan genoeg berichten over leuke momenten. Dit is gewoon mijn algemene eindbeschouwing. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, maar ik ben er geen ander mens door geworden. Ik was al zeer zelfstandig en omgaan met andere culturen is (door op te groeien in mijn gezin) nooit een nieuwigheid geweest.
Ik wil niemand ontmoedigen om op Erasmus te gaan. Als je denkt dat het iets voor jou is, ga! Het zal sowieso een avontuur zijn. Ik mis het niet, maar kijk er wel met een warm gevoel op terug. Wie weet ben ik over enkele maanden/jaren alle negatieve kanten vergeten en kijk ik enkel met weemoed terug. Wie weet.
Hiermee sluit ik deze blog af. Het is goed geweest. Of toch bijna. Want ik wil nog heel eventjes melig doen.
Ik wil, uit de grond van mijn hart, iedereen bedanken die deze blog las, berichtjes achterliet op Facebook of de blog, mailtjes stuurde, post op de bus deed of zelfs tot Perugia kwam voor een bezoekje. Jullie hebben er geen idee van hoeveel deugd dat telkens deed. Dankjewel!
PS: Beleef iedere dag de tijd van je leven. Waar je ook bent.
