De tijd van je leven

Toen ik 5 maanden geleden op het punt stond om op Erasmus te vertrekken, riep iedereen me luid toe dat ik er geweldig hard van moest genieten. Want ik zou de tijd van mijn leven beleven. Dat zegt iedereen immers wanneer je op Erasmus vertrekt. Vooral de mensen die zelf niet op uitwisseling zijn gegaan, schreeuwden dat het luidst. Er zijn slechtere vooruitzichten, dacht ik. Dus ik geloofde hen.

Welnu, ik haat die zin. Ik heb helemaal niet de tijd van mijn leven beleefd. Die beleef ik, besefte ik in Italië, thuis al. Ik ben perfect gelukkig. Ik heb vele leuke vrienden, familie en duizend-en-een hobbies en bezigheden. Hoe had ik kunnen denken dat ik in enkele maanden een leven kon opbouwen dat kon evenaren aan een leven waar ik ondertussen al 21 jaar over heb gedaan? Goede vrienden maken vergt tijd. Bedenken wat je wilt doen in je leven nog meer.

Heb ik spijt van mijn Erasmus? Absoluut niet. Tegen alle verwachtingen in heb ik vrienden gemaakt die voor de rest van mijn leven een speciaal plaatsje in mijn hart krijgen. Mensen die ook wat cultuur wouden opsnuiven in plaats van enkel aan de dichtstbijzijnde tapkraan hangen. Mensen die grappig waren (ik zweer het u, een absoluut unicum. Door de taalbarrière maakte amper iemand mopjes!) en dezelfde interesses hadden. Ik heb een nieuwe taal geleerd en bovenal leren appreciëren wat ik al had. Ik weet nu beter dan ooit wie mijn ware vrienden zijn en hoe graag ik mijn leven thuis leef. Bovendien was het een prachtige omgeving om te wonen. Toscane en Umbrië blijven wondermooie streken, het klimaat was geweldig. De dagen dat het regende, zijn op twee handen te tellen.

Ben ik teleurgesteld in Eramus? Absoluut wel. Er schort wel wat aan. De aangeboden lessen aan de universiteit waren ondermaats. Toen ik aankwam, bleek geschiedenis niet eens studierichting te zijn. Er was een faculteit, maar die bood enkel algemene geschiedenisvakken binnen andere opleidingen. Qua nieuwste tijd (wat mijn afstudeerrichting is) was het aanbod bedroevend. Terwijl ik daar op voorhand toch andere informatie over had gekregen. Om over alle administratie nog maar te zwijgen.

Ten tweede vond ik de mentaliteit van de meeste Erasmussers uit andere landen onuitstaanbaar. Oppervlakkig tot en met. Nachtenlang uitgaan? Absoluut. Eens een bezoekje aan Rome of Firenze brengen? Nee, dat boeit hen niet. Precies een bende losgeslagen pubers die voor het eerst zonder ouders weg mag en dan maar het onderste uit de kan wilt halen. En dat 5 maanden lang. Ik heb meer profiteurs ontmoet dan in mijn hele voorbije leven. Misschien omdat ik zelf wel te naïef was. Ik dacht: "We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Geen vrienden, familie of een thuis. Laten we elkaar dan maar helpen." Dus toonde ik aan X hoe een wasmachine werkt of leende ik wat geld aan Y toen haar bankkaart gestolen werd. Maar dankbaarheid kwam er niet voor terug. Hebzuchtigheid en nog meer willen wel.

Het klinkt misschien zielig, maar zo ben ik niet. Akkoord, het was soms een tikkeltje triest, maar ik heb profiteurs hardhandig afgewimpeld (niet altijd gemakkelijk, zeker als ze in je huis wonen) en gelukkig op tijd mensen leren kennen die niet zo waren. Ik heb geleerd om mijn geluk niet van anderen te laten afhangen. Als iets je niet aanstaat, doe er iets aan. Voel je je eenzaam? Laat vrienden komen die je als geen ander kunnen opbeuren. (Ook al komt er een vliegtuig aan te pas.) Verveel je jezelf? Neem de trein naar een leuke stad. Voor alles is er een oplossing.

Hetgeen wat me, denk ik, nog het meest ergerde aan het hele Erasmus gebeuren, is het Grote Gouden Aura dat er rond hangt. Erasmus is geweldig! Erasmus is top! Erasmus is een succes voor iedereen! De tijd van je leven!

Nee.

Waarom kreeg ik enkel succesverhalen te horen? Waarom denkt iedereen dat je er de tijd van je leven hebt?  Mensen worden volop aangemoedigd om op Erasmus te gaan en terecht. De kans is er, dus je zou dom zijn ze niet te grijpen. Maar voor sommigen is het hun ding niet.(Dat was bij mij nu niet het geval, ik ben bewust op Erasmus gegaan en was ook niet te stoppen. Het blijft een kansspel: waar je terecht komt, wie je ontmoet,...). Nu ik terug ben, zijn verschillende mensen mij komen zeggen dat hun eigen Erasmus aftellen tot het einde was. Maar toen ze ginder zaten "ging alles goed". Daar werd niet over gesproken. Sorry, maar daar weiger ik aan mee te doen.

Ondertussen ben ik een dikke maand terug. In die maand ben ik een week gaan skiën, heb een week animatorcursus gegeven aan 40 zestienjarigen, ben ik verkozen in de raad van de bestuur van de jeugddienst van Leuven en ben ik volop bezig met komende engagementen of vakanties. Hier heb ik tenminste het gevoel dat ik iets nuttigs doe met mijn leven. Ja, ik heb hier de tijd van mijn leven. En ik heb steeds meer medelijden met mensen die enkel de tijd van hun leven op Erasmus beleven. Want na enkele maanden is die tijd onherroepelijk voorbij.

Het klinkt allemaal misschien wat somber, maar zo is het niet. Als je terugleest op deze blog, vind je meer dan genoeg berichten over leuke momenten. Dit is gewoon mijn algemene eindbeschouwing. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, maar ik ben er geen ander mens door geworden. Ik was al zeer zelfstandig en omgaan met andere culturen is (door op te groeien in mijn gezin) nooit een nieuwigheid geweest.

Ik wil niemand ontmoedigen om op Erasmus te gaan. Als je denkt dat het iets voor jou is, ga! Het zal sowieso een avontuur zijn. Ik mis het niet, maar kijk er wel met een warm gevoel op terug. Wie weet ben ik over enkele maanden/jaren alle negatieve kanten vergeten en kijk ik enkel met weemoed terug. Wie weet.

Hiermee sluit ik deze blog af. Het is goed geweest. Of toch bijna. Want ik wil nog heel eventjes melig doen.

Ik wil, uit de grond van mijn hart, iedereen bedanken die deze blog las, berichtjes achterliet op Facebook of de blog, mailtjes stuurde, post op de bus deed of zelfs tot Perugia kwam voor een bezoekje. Jullie hebben er geen idee van hoeveel deugd dat telkens deed. Dankjewel!

PS: Beleef iedere dag de tijd van je leven. Waar je ook bent.

Is this the end?

Na mijn ski-avontuur ben ik (eindelijk) voorgoed weer thuis. Het definitieve einde van mijn Erasmusverhaal. Er komt nog een blogbericht ter afsluiting. Of eerder ter besluit, want ik ben nog niet zeker of ik deze blog wel afsluit.

Doorheen de voorbije maanden heb ik heel veel positieve reacties van jullie, mijn liefste lezers, gekregen. Complimenten over deze blog, soms de vraag om verder te doen. Natuurlijk was dat fijn om te horen. Bovendien heb ik nog enkele vriendinnen zitten in het verre Canada en Wenen, die graag nog tot het einde van hun Erasmus avontuur op de hoogte blijven van het wel en wee hier.

Dus misschien doe ik nog eventjes voort. Misschien ook niet (het blijft toch raar om je eigen leven open en bloot op het internet te zwieren). Ik denk er over na. Kom af en toe nog eens een kijkje nemen, wie weet...

Laatste avond

Zonet nog met Birte, Franzi en Meike gaan eten en nadien nog eventjes op café. Niets zot of laat, want ze zitten allemaal nog volop in de examenperiode. Gewoon nog eventjes gezellig samen zijn vooraleer ik morgen voorgoed naar huis vertrek. Natuurlijk zijn zij niet mijn enige vrienden hier, maar wel mijn liefste. En daarom dat ik graag met hen dit avontuur wou afsluiten.

Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Ontelbare keren heb ik gewenst dat het erop zat, dat het al januari was. Ik ben hier met momenten heel erg ongelukkig geweest en ontelbaar keer meer tranen gelaten dan ik normaal doe, maar ik heb hier ook veel mooie tijden beleefd. Bezoekjes van familie en vrienden, de vele reisjes, de geweldige maand september met Philipp, Mirjam en Camille én natuurlijk de momenten met Franzi's Car Crew. Zij waren hier mijn familie en vrienden in één. Schatten uit de duizend. Ik ben geweldig blij dat ik Maria en Meike, maar vooral Birte en Franzi heb leren kennen.

Het was een rare avond. Tegen het einde wisten we dat iedereen door moest, maar niemand wou vertrekken. Birte zei: "It seems like we are going to a funeral". Al viel het afscheid niet zó zwaar, want ik ben er zeker van dat we elkaar snel terug zullen zien. In België, Duitsland, Italië, Polen of elders ter wereld.

Toch zal ik ze missen. En geen klein beetje.

Alle wegen leiden naar Rome

Sinds woensdag ben ik eindelijk weer een vrije vogel: geen examens meer! Mijn vrienden hier hebben nog allemaal examens, dus uitjes met hen zaten er niet meer in. Om mijn laatste dagen in Italië toch met een knaller af te sluiten, kwam mijn nicht Charlot speciaal naar hier (ondanks haar vliegangst, wat een heldin!).

Donderdag nam ik dus in alle vroegte de trein naar Rome om daar samen wat tijd te spenderen. Via het internet hadden we een straffe deal gevonden, waardoor we ook een nachtje (+extra dag) in een 4-sterrenhotel in Rome konden doorbrengen. Reken maar dat het plezant was!

Aangekomen in ROME! Zoveel zon dat het oogverblindend was.

Enkel de start van onze trip was niet ideaal. Totaal uitgehongerd na een lange vlucht/treinrit waren we snel een bar binnengegaan voor een hapje. De panini die we hongerig binnen smikkelden, bleek helaas stukjes kip te bevatten die uit een ander tijdperk kwamen. Serieus misselijk/met druk op de darmen strompelden we nadien ons hotel binnen. Uit vrees voor een besmetting besloten we wijselijk even de bekomen, vooraleer we op pad gingen. Gelukkig had de Jezus boven ons bed het goed met ons voor, want na een uurtje waren we er weer bovenop.

Onze hotelkamer met Jezus boven het bed.

We besloten die dag naar Vaticaanstad te trekken om daar de paus met ons bezoek te verblijden. Helaas was hij niet thuis. Volgende keer beter!

Vaticaanstad

De kerststal stond er nog steeds.

De pietà van Michelangelo.

Aan de Tiber.

Vrijdag hingen we nog wat verder de toerist uit, deden we enkele geweldige soldenkoopjes (prachtige 'Mad Men'-kleedjes) en genoten we vooral van het stralende weer.

zalig weer!

Metrohalte Laurentina

Muntjes gooien in de Trevi fontein.

Belgische chocolade in mooie verpakking!

's Avonds namen we dan de trein naar Perugia, waar we de rest van het weekend hebben doorgebracht.

Met de minimetro naar de markt op zaterdagochtend.

centrum Perugia

genieten van het zonnetje

Oja, we zijn verbrand/gebruind!

Ook ben ik na al die maanden hier eindelijk eens naar het huis gaan kijken waar Amanda Knox al dan niet Meredith Kercher heeft vermoord. Heel eventjes de ramptoerist uithangen, moest kunnen.

Het vervloekte huis.

Ondertussen is Charlot vertrokken. De heldin heeft ook al zo'n 10kg van mijn spullen mee naar huis genomen. Nu moet ik al de rest nog in 2 valiezen krijgen. Op hoop van zegen.

Bachelor

Ik heb mijn laatste examen (met vrucht) beëindigd. Hoera vakantie!
Maar beter nog: hoera een diploma!
Want dat betekent dat u mij vanaf vandaag ook Bachelor in de Geschiedenis mag noemen.

Blok 'til you drop

Ik weet het, ik ben mijn blog een beetje aan het verwaarlozen. Niet expres, verre van, maar tijd om ditjes en datje neer te schrijven is zeldzaam in tijden van examens en paper deadlines. Het ene examen is nog maar net afgelegd of het volgende komt er al aan. Om over papers maar te zwijgen. (Wel net mijn ALLERlaatste exemplaar ingediend, olé!) Ik ben het echt stilaan kotsbeu. De examenperiode is hier dan ook al begin december begonnen.

Maar goed, niet teveel geklaag, want vanaf woensdagnamiddag ben ik weer een vrije vrouw. En de vooruitzichten zijn goed. Donderdag landt mijn toffe nicht Charlot in Rome, waar we een tweedaags citytripje zullen houden om nadien naar Perugia af te zakken. (En volgende week ga ik skiën in Frankrijk, joehoe!)

Ondertussen heb ik al 3 van de 4 vakken afgelegd. Mijn laatste examen was vreselijk. Qua stress toch. 4 uur heb ik moeten wachten eer het aan mij was. Je moet bovendien wachten in het lokaal waar de examens worden afgenomen, dus even naar wat muziek luisteren of een rondje lopen om kalm te blijven zit er niet in. Bovendien waren alle (vreemd genoeg geen enkel meisje) jongens voor mij gebuisd. Per student die hij met een onvoldoende wegstuurde, werd de spreekwoordelijke donderwolk boven zijn hoofd wat donkerder. Als je dan als derde laatste pas aan de beurt bent, zit de schrik er dik in. Maar bon, het werd toch een 27/30 en hij zei op het einde dat het een goed examen was. Oef!

Tot dit weekend was het best eenzaam hier. Laurens woont hier niet meer en Houd zie ik bijna nooit. Mijn liefste Duitse vriendinnetjes waren nog niet aangekomen in Perugia. Dus was het enkel mijn bureautje, boeken en ik in dat lege, witte appartement. Tot dit weekend dus. Gisterenavond zijn we met z'n allen lekker gaan eten en nadien in 'Il birraio' iets gaan drinken. Dat is een heel gezellig cafeetje waar je je precies in Marrakesh waant. Maar bovenal, ze hadden daar gewoonweg Belgische kriek! (Erasmus maakt een mens heel erg chauvinistisch. Ik denk dat alle cafégangers mij dan ook duidelijk verstaan hebben toen ik luidop riep: "OH MY GOD, they have Belgian Kriek here!) Mijn Duitse maatjes kenden dat totaal niet en ik had al menigmaal een vruchteloze poging gedaan om uit te leggen wat dat net was. Ze bleven maar denken dat dat gewoon bier met kleurstof en fruitsmaak was. In ieder geval, het was een heel gezellig avondje.

Een klein beetje sterven

Vandaag vond het examen "Storia dei rapporti nord-sud" plaats. Het enige vak waar ik maximum de helft van alle lessen begrepen heb. Iedere les werd ene na de andere moeilijke Italiaanse term op ons afgevuurd. Menigmaal ben ik met de handen in het haar nadien weer naar huis gegaan. Ik snapte er echt de ballen van.

Hoewel ze moeilijk te verstaan was, was de professor wel heel erg vriendelijk. Zo stelde ze me in december voor om een van de Italiaanse boeken door een Engelstalig te vervangen. Dat moest ze mij geen twee keer zeggen! Eindelijk kon ik verstaan waarover het al die tijd over ging :-)

Na twee schriftelijke examens in december, wist ik gelukkig wel al een beetje wat ik vandaag kon verwachten. Dacht ik. Want toen ik daar aankwam, bleek het examen mondeling te zijn. Het ging er ook typisch op z'n Italiaans aan toe. De professor kwam  om te beginnen al 50 minuten te laat opdagen.

Concreet zit je allemaal in hetzelfde lokaal. Wanneer je dus je examen aflegt, zit er achter jou een hele klas mee te luisteren. In Leuven zit er misschien 3 man en die zijn dan nog allemaal druk hun eigen examen aan het voorbereiden. Hier mag je niks voorbereiden, dus iedereen zit op je vingers te kijken.

Ik had gehoopt niet meteen aan de beurt te komen, zodat ik de gang van zaken een beetje kon bekijken. Weer mis. Ik was als eerste aan de beurt. Dat was echt eventjes sterven. Examens doen mij altijd een beetje sterven.

Het was niet zo heel goed. Het was echt raar dat je meteen op die vragen moest antwoorden. Het leek precies alsof ik geen tijd had om te denken. Dus zat ik daar, wat Italiaans te brabbelen. Gemixt met Engels. Met mijn eerste vraag ging ik een beetje de mist in. Gelukkig was de tweede wel goed (die ging over Italiaanse kolonies, chauvinistisch als ze zijn). Uiteindelijk kreeg ik toch nog een 23/30. Dat is het enige handige aan die mondelinge examens hier, je kent meteen je punten.

Nog twee examens te gaan. Het einde begint in zicht te komen!