Huizenjacht

Wanneer je op Erasmus vertrekt, is de algemene reactie: "Geniet ervan, je zal de tijd van je leven beleven." Dat je ook soms rotslechte momenten zal beleven, wordt stilletjes verzwegen. Niet dat ik hier ondertussen niet graag meer ben, maar het is soms verdomd moeilijk. Ik kijk echt al uit naar de moment dat alles op z'n pootjes zal zijn gevallen.

Sinds mijn aankomst in Perugia staat alles in het teken van één ding: een kot vinden. Dat geldt trouwens voor bijna iedereen in de hostel. Iedereen begint met het kopen van "cerco & trovo" (een krant vol zoekertjes), een profiel aan te maken op easystanza.it en zich in te schrijven bij agency Student Living. Overal over de stad hangen er ook gewoon zoekertjes. Dan begint het. Je belt en mailt om zo snel mogelijk een afspraak te maken. Tot slot ga je op pad. De ene keer kom je aan en blijkt iemand jou voor te zijn geweest. Alle moeite voor niets. De andere keer loop je hopeloos verloren in de kleine, smalle straatjes. Meestal spreken de eigenaars ook enkel Italiaans, wat ik dan weer bedroevend slecht spreek.

Gisteren schreef ik al kort een stukje over dat katten-kot. (Vandaag heeft de eigenares trouwens gemaild dat ze gehoord had dat ik bang ben van katten. Over een week stuurt ze ze naar het platteland. Helaas, want ik neem het kot niet.) In de late namiddag had ik toen nog een tweede afspraak. Met een zekere Paolo. Een ding is zeker: de mannen hier voldoen volledig aan de clichés die er over hen circuleren. Ik had met Paolo op een pleintje dichtbij het appartement afgesproken. Ik stond daar te wachten tot er plots een man op een moto kwam aangereden. Hij deed zijn helm uit en kwam naar mij toe. Rond de 30 jaar, fancy zonnenbril, 3 potten gel in zijn haar en zijn borsthaar duidelijk zichtbaar uit zijn openstaande hemd. "Hi, I'm Paolo. You must be Johanna." Gelukkig was hij wel heel vriendelijk. Hij toonde me zijn grote en mooie appartement (waar er nu 4 studenten woonden) en gaf me aansluitend ook een gegidste tour naar de universiteit. Ik stond op het punt om het appartement te nemen, tot de aap uit de mouw kwam. Bleek dat alle studenten zouden vertrekken, op mijn kamer na, en dat hij in het appartement zou intrekken. Ik zou dus eigenlijk samen met Paolo in zijn appartement wonen. Na mama en enkele wijze vriendinnen geconsulteerd te hebben, besloot ik toch dat het geen goed idee zou zijn om bij hem in te trekken.

Aangezien ik geen vooruitzichten op iets anders had, moest ik dus opnieuw op zoek. Weeral bestond mijn hele avond uit zoekertjes uitpluizen en mensen proberen te contacteren voor afspraken. Gelukkig was alle moeite niet voor niets. Deze ochtend had ik een nieuwe afspraak en dat appartement heb ik dan maar meteen genomen. Het is centraal gelegen, vrij groot  (mijn kamer is groter dan ze er op de foto uitziet), proper en ik deel het met 2 Duitse studenten. We hebben een eigen terras en ik mijn kamer staan 2 enkele bedden, wat handig is als er bezoek komt (boek uw ticket al maar :)).

                                                                    mijn kamer

                                                                             gang

                                                                          het terras

                                                                         keuken

                                                               zicht vanuit het appartement

                                                             mijn straat, Via della Luna (31)

Ik ben zo blij dat dat eindelijk achter de rug is. Ik moet nog op zoek naar een wisselstekker (mijn computer past enkel in het stopcontact van de broodrooster), mijn kamer is nog niet echt gezellig (Foto's, posters en leuke kaartjes mogen steeds opgestuurd worden. Ik had geen plaats meer in mijn valies om ook maar iets van decoratie materiaal/persoonlijke spullen mee te nemen.) en ik moet de huisbaas nog zo ver krijgen om mij een echt contract te laten tekenen (wat hij precies niet van plan is). Maar ik ben in ieder geval blij dat ik uit dat hostel weg ben. Ik sliep daar op de kamer met een Turkse, die de hele nacht naar filmpjes van volksdansende landgenoten keek, en een Venezolaanse, die de hele nacht chatte met haar vrienden in Zuid-Amerika.

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Ondertussen heb ik al wat meer mensen (vooral Spanjaarden) leren kennen en vandaag heb ik bijna de hele dag opgetrokken met Gerda, een toffe Estse die studeert voor illustratrice. Het is leuk om de huizenjacht-ervaringen met elkaar te kunnen delen, want iedereen maakt zo'n beetje hetzelfde mee.

                                                                           Gerda

Morgen beginnen mijn Italiaanse lessen aan de Università per Stranieri. Ik kijk er enorm naar uit. Er is echt nog werk aan mijn Italiaans en ik vind het bijzonder frustrerend dat ik me niet deftig kan uitdrukken. Bovendien zal ik daar a) mensen ontmoeten die niet allemaal op een appartement vinden gefocust zijn en b) mensen van mijn eigen niveau ontmoeten, want de meisjes die ik al ken spreken allemaal vloeiend Italiaans. 

Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs,
Johanna

Als het baasje van huis is, danst de kat op tafel!

Daarnet ben ik naar een eerste kot gaan kijken. Gelegen in een gezellig smal straatje, waar je je de over de straat gespannen was al zo bij kan inbeelden. Irene, de eigenares, heeft andere oorden opgezocht (Ik gok op Amerika. Sorry, flauw mopje.) en verhuurt dus haar flat aan studenten. Ik werd heel vriendelijk ontvangen, tot de deur van mijn kamer open ging.

In het midden van mijn bed zat een kat. Een KAT. Een dikke vette. En toen ik de deur van de badkamer open deed, sprong er een tweede kat uit. Ik zeg het u, nog een KAT. Ook een dikke trouwens. Ik ben bang van katten! Ook van honden trouwens, die hier ook talrijk door de straten lopen te blaffen.

Eerst was ik nog van plan om me over mijn angst voor katten te zetten. Maar ik denk dat dat ijdele hoop is. En toen ik een tweede appartement zag, dat dubbel zo groot, dier-vrij was en evenveel kostte, denk ik dat ik vriendelijk ga bedanken.

En we zijn vertrokken!

Afscheid van jullie nemen is een van de moeilijkste dingen die ik ooit al heb moeten doen. Op mijn fijne afscheidsfeest viel het allemaal goed mee. Ook omdat ik degene was die niet vertrok. Het waren immers de gasten die naar huis gingen. Veel moeilijker was het wanneer ik afscheid moest nemen van vriendinnetjes in Leuven, van mijn zus die voor 3 weken naar Kenia vertrok of wanneer ik vertrok op een feestje met veel chiro-volk. Met een flinke krop in de keel en tranen in de ogen ben ik toen weggereden.

Zo ook deze ochtend, wanneer ik mama en papa moest achterlaten in de vertrekhal van de vlieghaven. Al huilend liep ik door de security-check. En er was geen houden aan. Ook in de wachtzaal (of hoe heet die tax-free plek) kon ik maar niet stoppen met huilen. Een bezorgd koppel zestigers (de man leek een beetje een Italiaanse maffiosi) vroeg me bezorgd wat er toch aan de hand was. Ik vertelde al snikkend dat ik voor zes maanden vertrok naar Italië. Waarop de man sprak: "Maar ga je dan niet vrijwillig, dat het zo triest is?"

Groot gelijk heeft hij, dacht ik. Dit is iets leuks! Hier moet ik van genieten! Geen tranen meer!
Dat was wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dus besloot ik aan iets te denken dat zo grappig was, dat je niet meer kan huilen. En niemand is daar beter voor geschikt dan CathyMay15. Een YouTube-filmpje van een meisje waarmee we ons op chirokamp strijk hebben gelachen. (Check: http://www.youtube.com/watch?v=82VtBxeJH3I)
(@Liesbeth: Ik dacht echt "Als de piepers me nu zien, zouden ze zeggen dat ik écht gênant ben :))

Maar dus, genoeg gehuild, tijd voor het avontuur. (Eerst moest ik wel nog op zoek naar zakdoekjes, want de mijne waren allemaal op ondertussen. In de luchthaven kan je praktisch alles vinden, maar zakdoekjes, nee hoor. Vreemd toch, want in tv-programma's huilen er altijd mensen op luchthavens?)

Eens geland (na een zeer turbulente vlucht) kwam ik aan op de luchthaven van Perugia. Een schattig ding. De vertrekkende passagiers moesten wachten onder vier party-tenten (haha) en de bagageband was kleiner dan de plateau-band in de alma.

Maar goed, na nog geen 5 minuten had ik al een shuttle bus gevonden en was ik op weg naar het centrum van Perugia. Eens aangekomen, was het wel een beetje gesukkel. Ik heb voor 30 kg aan bagage bij en de straat waar ik door moest, bestond uit geribbelde tegels waardoor ik mijn valies niet echt kon rollen. Gelukkig moest ik niet ver klungelen, want al gauw had ik mijn hostel voor de komende 4 nachten gevonden. (Super mooi trouwens: http://www.ostello.perugia.it/)

Nog voor ik de hal van de hostel had bereikt, kwam er nog een ander meisje met enkele valiezen aangehobbeld. Christina uit Sevilla, ook een Erasmusstudente (de hostel zit hier trouwens vol Spaanse Erasmussers).We begonnen een babbeltje en het klikte wel. Dus besloten we om samen een toertje door de stad te doen en iets te gaan eten. En WAUW, wat is het hier mooi. En gezellig. En snikheet. Maar dat is niet erg (hoera, eindelijk zon!) Net toen we ons op enkele trappen hadden gezet, kwam er een indrukwekkende stoet af. Allerlei mannen in middeleeuwse pakjes, die kunstjes deden met vlaggen, achter elkaar gingen liggen en dan over elkaar sprongen. Gevolgd door fanfares, hoogwaardigheidsbekleders...én alle deelnemers van het wereldkampioenschap vissen! En dat waren er veel. Plots waren we omsingeld door oude grijze mannen, die trots paradeerden met witte sokken in hun sandalen en op hun penskes bordjes lieten rusten met hun land van herkomst.

's Avonds ben ik tijdens een avondwandelingetje dan nog meteen een Italiaans telefoonnummer gaan regelen. Vanaf morgen ben ik dus ook bereikbaar op 00393896535554.

Ondanks het droevige vertrek voel ik me echt al goed hier. Ik ben zo blij dat ik al volk ken en dat de sfeer me hier bevalt. Morgen heb ik een afspraak om naar een kot te gaan kijken, hopen dat dat meevalt.
Perugia is leuk!

Liefs,
Johanna

Domani

Bijna is het zover. Morgen vertrek ik voor 6 maanden naar Perugia, Italië.
Dagen, weken en maanden vol nieuwsgierigheid, voorbereiding, spanning en goesting zijn er aan vooraf gegaan. Het leek steeds nog de verre toekomst, tot nu.

Er moet nog grotendeels ingepakt worden, ik heb nog geen kot en ken absoluut niemand ginder.
Het zal een groot avontuur zijn. Maar ik ben er klaar voor.

Opdat jullie toch een beetje op de hoogte kunnen blijven van mijn leven ginder, start ik met deze blog. Ik zal proberen jullie regelmatig op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in Perugia. Naast mail en Facebook heb ik ook een Skype-account (waar ik door het leven ga als johanna.laurent3) die staat te popelen om met jullie allen in contact te blijven. Geen excuses dus om ook mij niet op de hoogte te houden van alle nieuwtjes uit België!

Tot snel, lieve vrienden.

 Liefs,
Johanna