Huizenjacht

Wanneer je op Erasmus vertrekt, is de algemene reactie: "Geniet ervan, je zal de tijd van je leven beleven." Dat je ook soms rotslechte momenten zal beleven, wordt stilletjes verzwegen. Niet dat ik hier ondertussen niet graag meer ben, maar het is soms verdomd moeilijk. Ik kijk echt al uit naar de moment dat alles op z'n pootjes zal zijn gevallen.

Sinds mijn aankomst in Perugia staat alles in het teken van één ding: een kot vinden. Dat geldt trouwens voor bijna iedereen in de hostel. Iedereen begint met het kopen van "cerco & trovo" (een krant vol zoekertjes), een profiel aan te maken op easystanza.it en zich in te schrijven bij agency Student Living. Overal over de stad hangen er ook gewoon zoekertjes. Dan begint het. Je belt en mailt om zo snel mogelijk een afspraak te maken. Tot slot ga je op pad. De ene keer kom je aan en blijkt iemand jou voor te zijn geweest. Alle moeite voor niets. De andere keer loop je hopeloos verloren in de kleine, smalle straatjes. Meestal spreken de eigenaars ook enkel Italiaans, wat ik dan weer bedroevend slecht spreek.

Gisteren schreef ik al kort een stukje over dat katten-kot. (Vandaag heeft de eigenares trouwens gemaild dat ze gehoord had dat ik bang ben van katten. Over een week stuurt ze ze naar het platteland. Helaas, want ik neem het kot niet.) In de late namiddag had ik toen nog een tweede afspraak. Met een zekere Paolo. Een ding is zeker: de mannen hier voldoen volledig aan de clichés die er over hen circuleren. Ik had met Paolo op een pleintje dichtbij het appartement afgesproken. Ik stond daar te wachten tot er plots een man op een moto kwam aangereden. Hij deed zijn helm uit en kwam naar mij toe. Rond de 30 jaar, fancy zonnenbril, 3 potten gel in zijn haar en zijn borsthaar duidelijk zichtbaar uit zijn openstaande hemd. "Hi, I'm Paolo. You must be Johanna." Gelukkig was hij wel heel vriendelijk. Hij toonde me zijn grote en mooie appartement (waar er nu 4 studenten woonden) en gaf me aansluitend ook een gegidste tour naar de universiteit. Ik stond op het punt om het appartement te nemen, tot de aap uit de mouw kwam. Bleek dat alle studenten zouden vertrekken, op mijn kamer na, en dat hij in het appartement zou intrekken. Ik zou dus eigenlijk samen met Paolo in zijn appartement wonen. Na mama en enkele wijze vriendinnen geconsulteerd te hebben, besloot ik toch dat het geen goed idee zou zijn om bij hem in te trekken.

Aangezien ik geen vooruitzichten op iets anders had, moest ik dus opnieuw op zoek. Weeral bestond mijn hele avond uit zoekertjes uitpluizen en mensen proberen te contacteren voor afspraken. Gelukkig was alle moeite niet voor niets. Deze ochtend had ik een nieuwe afspraak en dat appartement heb ik dan maar meteen genomen. Het is centraal gelegen, vrij groot  (mijn kamer is groter dan ze er op de foto uitziet), proper en ik deel het met 2 Duitse studenten. We hebben een eigen terras en ik mijn kamer staan 2 enkele bedden, wat handig is als er bezoek komt (boek uw ticket al maar :)).

                                                                    mijn kamer

                                                                             gang

                                                                          het terras

                                                                         keuken

                                                               zicht vanuit het appartement

                                                             mijn straat, Via della Luna (31)

Ik ben zo blij dat dat eindelijk achter de rug is. Ik moet nog op zoek naar een wisselstekker (mijn computer past enkel in het stopcontact van de broodrooster), mijn kamer is nog niet echt gezellig (Foto's, posters en leuke kaartjes mogen steeds opgestuurd worden. Ik had geen plaats meer in mijn valies om ook maar iets van decoratie materiaal/persoonlijke spullen mee te nemen.) en ik moet de huisbaas nog zo ver krijgen om mij een echt contract te laten tekenen (wat hij precies niet van plan is). Maar ik ben in ieder geval blij dat ik uit dat hostel weg ben. Ik sliep daar op de kamer met een Turkse, die de hele nacht naar filmpjes van volksdansende landgenoten keek, en een Venezolaanse, die de hele nacht chatte met haar vrienden in Zuid-Amerika.

Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel. Ondertussen heb ik al wat meer mensen (vooral Spanjaarden) leren kennen en vandaag heb ik bijna de hele dag opgetrokken met Gerda, een toffe Estse die studeert voor illustratrice. Het is leuk om de huizenjacht-ervaringen met elkaar te kunnen delen, want iedereen maakt zo'n beetje hetzelfde mee.

                                                                           Gerda

Morgen beginnen mijn Italiaanse lessen aan de Università per Stranieri. Ik kijk er enorm naar uit. Er is echt nog werk aan mijn Italiaans en ik vind het bijzonder frustrerend dat ik me niet deftig kan uitdrukken. Bovendien zal ik daar a) mensen ontmoeten die niet allemaal op een appartement vinden gefocust zijn en b) mensen van mijn eigen niveau ontmoeten, want de meisjes die ik al ken spreken allemaal vloeiend Italiaans. 

Ik hou jullie op de hoogte!

Liefs,
Johanna