En we zijn vertrokken!

Afscheid van jullie nemen is een van de moeilijkste dingen die ik ooit al heb moeten doen. Op mijn fijne afscheidsfeest viel het allemaal goed mee. Ook omdat ik degene was die niet vertrok. Het waren immers de gasten die naar huis gingen. Veel moeilijker was het wanneer ik afscheid moest nemen van vriendinnetjes in Leuven, van mijn zus die voor 3 weken naar Kenia vertrok of wanneer ik vertrok op een feestje met veel chiro-volk. Met een flinke krop in de keel en tranen in de ogen ben ik toen weggereden.

Zo ook deze ochtend, wanneer ik mama en papa moest achterlaten in de vertrekhal van de vlieghaven. Al huilend liep ik door de security-check. En er was geen houden aan. Ook in de wachtzaal (of hoe heet die tax-free plek) kon ik maar niet stoppen met huilen. Een bezorgd koppel zestigers (de man leek een beetje een Italiaanse maffiosi) vroeg me bezorgd wat er toch aan de hand was. Ik vertelde al snikkend dat ik voor zes maanden vertrok naar Italië. Waarop de man sprak: "Maar ga je dan niet vrijwillig, dat het zo triest is?"

Groot gelijk heeft hij, dacht ik. Dit is iets leuks! Hier moet ik van genieten! Geen tranen meer!
Dat was wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dus besloot ik aan iets te denken dat zo grappig was, dat je niet meer kan huilen. En niemand is daar beter voor geschikt dan CathyMay15. Een YouTube-filmpje van een meisje waarmee we ons op chirokamp strijk hebben gelachen. (Check: http://www.youtube.com/watch?v=82VtBxeJH3I)
(@Liesbeth: Ik dacht echt "Als de piepers me nu zien, zouden ze zeggen dat ik écht gênant ben :))

Maar dus, genoeg gehuild, tijd voor het avontuur. (Eerst moest ik wel nog op zoek naar zakdoekjes, want de mijne waren allemaal op ondertussen. In de luchthaven kan je praktisch alles vinden, maar zakdoekjes, nee hoor. Vreemd toch, want in tv-programma's huilen er altijd mensen op luchthavens?)

Eens geland (na een zeer turbulente vlucht) kwam ik aan op de luchthaven van Perugia. Een schattig ding. De vertrekkende passagiers moesten wachten onder vier party-tenten (haha) en de bagageband was kleiner dan de plateau-band in de alma.

Maar goed, na nog geen 5 minuten had ik al een shuttle bus gevonden en was ik op weg naar het centrum van Perugia. Eens aangekomen, was het wel een beetje gesukkel. Ik heb voor 30 kg aan bagage bij en de straat waar ik door moest, bestond uit geribbelde tegels waardoor ik mijn valies niet echt kon rollen. Gelukkig moest ik niet ver klungelen, want al gauw had ik mijn hostel voor de komende 4 nachten gevonden. (Super mooi trouwens: http://www.ostello.perugia.it/)

Nog voor ik de hal van de hostel had bereikt, kwam er nog een ander meisje met enkele valiezen aangehobbeld. Christina uit Sevilla, ook een Erasmusstudente (de hostel zit hier trouwens vol Spaanse Erasmussers).We begonnen een babbeltje en het klikte wel. Dus besloten we om samen een toertje door de stad te doen en iets te gaan eten. En WAUW, wat is het hier mooi. En gezellig. En snikheet. Maar dat is niet erg (hoera, eindelijk zon!) Net toen we ons op enkele trappen hadden gezet, kwam er een indrukwekkende stoet af. Allerlei mannen in middeleeuwse pakjes, die kunstjes deden met vlaggen, achter elkaar gingen liggen en dan over elkaar sprongen. Gevolgd door fanfares, hoogwaardigheidsbekleders...én alle deelnemers van het wereldkampioenschap vissen! En dat waren er veel. Plots waren we omsingeld door oude grijze mannen, die trots paradeerden met witte sokken in hun sandalen en op hun penskes bordjes lieten rusten met hun land van herkomst.

's Avonds ben ik tijdens een avondwandelingetje dan nog meteen een Italiaans telefoonnummer gaan regelen. Vanaf morgen ben ik dus ook bereikbaar op 00393896535554.

Ondanks het droevige vertrek voel ik me echt al goed hier. Ik ben zo blij dat ik al volk ken en dat de sfeer me hier bevalt. Morgen heb ik een afspraak om naar een kot te gaan kijken, hopen dat dat meevalt.
Perugia is leuk!

Liefs,
Johanna