ik blog, jij blogt, wij bloggen

De voorbije maanden zeiden verschillende vrienden België vaarwel om voor een tijdje in het buitenland te gaan studeren. Sommigen zijn al terug, anderen pakten nog maar net hun valiezen. Wat ze bijna allemaal gemeen hadden/hebben, is een blog. Een plekje op het internet waar ze mooie momenten, verzuchtingen of foto's delen over hun leven 'ginder'. Zodat het thuisfront hen gemakkelijk kan volgen.

Zoals zovelen beslisten Ruth (een geweldig vriendinnetje dat nu voor een jaar in Canada studeert) en ik om ook een blog te starten. Bovendien spraken we af dat we ook zouden blijven posten als het even niet leuk was. Aangezien ik een vrouw van mijn woord ben, moet ik jullie bekennen dat het vorige week zover was.

Ik mis jullie. Elke dag een beetje meer.

Het is hier leuk, de zon schijnt (meestal) en de mensen zijn vriendelijk. Maar alles en iedereen is hier ook zo oppervlakkig. Hartsvrienden zijn hier niet. Goede mopjes nog minder. En ik weet dat die er thuis wel zijn...

Geen nood, de grootste brok gemis is over. Want hartsvrienden thuis blijven aan je denken, ook al woon je tussen pizza's en pasta. Daarom: dankjewel voor de brieven, berichtjes, reacties op mijn blog of zelfs geboekte vliegtuigticketten richting Perugia. Ze maken mij allemaal zeer gelukkig.

Zo kreeg ik een tip van de immer geestige Betty (Ze heet niet echt zo. Het is een schuilnaam die ondertussen de proporties van een echte naam heeft aangenomen.) die ik graag even met jullie wil delen. Als je nood hebt aan wat amusement, dan moet je "Fons zijne website" eens bezoeken.(http://peter.apestaart.org/wordpress/?p=1034#comments) "Een man met een aparte kijk op de wereld", aldus Betty. Maar die moeten er ook zijn, niet waar?

Zie hier een kleine lezing:
(Alvast mijn excuses voor de platvloersheid. Mijn lezerspubliek is net iets te gevarieerd om voor iedereen goed te doen.)

Op mijn werk gebruiken we (verplicht) Outlook voor onze persoonlijke agenda. Dat is vrij handig, vooral om vergaderingen te plannen, want je kan direct zien of mensen al dan niet vrij zijn. Bij het plannen van een meeting zie je dan blauwe balkjes op de tijdstippen dat de collega’s bezet zijn (of paarse wanneer ze ‘out of office’ zijn).

Dat is efficiënt, maar na verloop van tijd loopt je agenda als vanzelf vol met vergaderingen en heb je geen tijd meer om gewoon te werken.

De oplossing: je plant gewoon meetings met jezelf op vaste tijdstippen. Dat zijn dan de momenten waarop je rustig kan werken. Dat is planning-heaven voor onze georganiseerde medemens. Die gaan dan per project blokken tijd reserveren in hun agenda en alles mooi met kleurtjes coderen.

Minder slaafse mensen (die zich niet laten muilkorven door de dictatuur van de organisatie) vinden het na verloop van tijd echter moeilijk om die tijdsblokken een naam te geven. Dus gebeurt het al eens dat die “meetings met jezelf” een creatieve naam krijgen. Dat is op zich niet zo een groot probleem.

Het wordt echter een probleem wanneer uw bedrijf overschakelt op een nieuwe versie van Outlook en (zonder dat aan te kondigen) ook de instellingen verandert, waardoor iedereen elkaar’s agenda kan zien.

Bij het boeken van een meeting zien de collega’s dan effectief de naam van de meeting inplaats van gewoon een blauw blokje…

En zo gebeurde het dat ik deze ochtend volgende mail ontving van een niet Nederlandstalige collega:

Hi,

I’d like to book a meeting with you, but your agenda is full. I see you have a lot of meetings for the project “Aan mijn fluit trekken” this week. Is there a possibility to move any of those meetings? If that’s not possible, maybe we can use one of your daily slots (9-9.30) labeled “kakken”.

Kind Regards,
Some collegue