Wist-je-dat

...ik hier massaal beenspieren aan het kweken ben. Perugia ligt op een heuvel en dat zullen we geweten hebben. Enkel en alleen om uit mijn straat te geraken, moet ik 164 trappen op. Om die dan sowieso 5 minuten later ergens anders weer af te moeten. Gelukkig staan er op enkele strategische plaatsen liften (een roze!) en roltrappen. Al ben je hier echt flink gejost bent als je op krukken loopt of in een rolstoel zit.

...Perugia de stad van de lelijke honden is. Overal lopen ze hier los rond en snuffelen ze aan alles en iedereen. Ik mag dan wel niet gekend zijn als hondenliefhebber, hierover ben ik echt objectief: de mooie, schattige, pluizige honden zijn een absolute minderheid. Hoe meer kwijl en lelijk vel, hoe beter.

...de plaatselijke Alma hier Mensa heet en belachelijk goedkoop is. Voor de luttele som van 2 euro krijg je hier in het studentenrestaurant brood, een kom groenten, een bord pasta of een groot stuk pizza, fruit of yoghurt en drank à volonté (cola, ice tea, water, limonade, fruitsap)

...bijna iedereen hier rondloopt op sportschoenen. Ook meisjes dragen ze onder een jurkje. Of anders dragen ze laarzen. Bij temperaturen van 30°C. Ik snap er niets van.

...we Japanse buren hebben die de hele avond karaoké zingen en naar Japanse animatieseries kijken. Bovendien hebben zij dezelfde huisbaas en heeft hij hen laten weten dat ze de wasmachine in onze badkamer ook mogen gebruiken. In principe moeten we dus steeds de deur van het terras openlaten zodat ze te allen tijde de was en de plas kunnen komen doen. Mooi niet. Als er niemand thuis is of het donker wordt, dan gaat de deur dicht. Dat ze maar terugkomen als het baasje thuis is.

...deze Japanse buren ons (mijn eerste bezoekers, Laura en Marlies, en ik) al behoorlijk hebben doen schrikken. Toen Laura en Marlies voor het slapengaan het raam van mijn kamer wouden sluiten, stond een van hen vlak voor het raam met een stok in de hand. Hij wou zijn was doen. (Geen slecht idee om die deur 's nachts te sluiten, hè?) En hij leek verdacht veel op een zij. Hij had speldjes in zijn froefroe met hartjes en sterretjes erop. Rare jongens, die Japanners.

...ik fan ben van het afval-systeem. Je zet je afval tussen 20 en 22 uur buiten en 's nachts komt een klein, schattig wagentje dat dan ophalen. Bovendien komen ze drie keer per week voor groen-afval, bye bye stinkzak in de keuken. (Melkbrikken moeten bij het oud papier, dat is wel even wennen.)

de vuilkar (mijn excuses voor de wazige foto)

 ...Jef Artois een grote dankjewel verdient. Hij zat hier vorig jaar op Erasmus en heeft me geweldig goed geholpen de voorbije maanden, dat is toch een vermelding waard. Merci, Jef!

...ik ondertussen ook een nieuwe kotgenoot heb, Laurens. Hij studeert net zoals ik geschiedenis in Leuven.

...ze hier enkel brood zonder zout verkopen. Het verhaal doet de ronde dat de paus in 1531 een belasting op  zout had gehoffen. In plaats van deze extra taks te betalen, weigerden de koppige (en anti-pausgezinde) Perugianen nog zout te kopen. Sindsdien bakken ze hun brood gewoon zonder zout.

...het hier nog steeds mooi, zonnig en warm is. Mmmm!