Tijd. Wanneer je er teveel van hebt, wil je ervan af. Wanneer je in nood zit, is alle extra welkom.
Voor ik op Erasmus vertrok, was tijd zeldzaam. 't Is te zeggen, vrije tijd was zeldzaam. Van de Chiro hupte ik naar het presidium, de cursusdienst van Historia, de stuurgroep van speelplein Kessel-Lo, VDS (Vlaamse Dienst Speelpleinwerk) en omgekeerd . Ondertussen regelde ik het kamp en de financiën van de Chiro, zat ik in enkele werkcellen en was ik bovendien fulltime student aan de KUL. Daarnaast waren er natuurlijk ook vrienden en familie die onderhouden moesten worden. Het was niet altijd gemakkelijk om te combineren, maar het lukte. Omdat ik het allemaal met veel plezier deed/doe.
Tot je plots in Italië terecht komt. Hier zijn geen hobby's, geen familie en een pak minder vrienden om te onderhouden. Heel raar om plots veel tijd te hebben. Natuurlijk vul je die tijd wel, maar toch, hij vliegt niet meer voorbij. Soms was het ook echt aftellen. Aftellen om weer een stapje dichter bij je vliegtuig naar huis te zijn.
Sinds vorige week is het plots over met de vrije tijd. Ik zeg etentjes en uitjes met vrienden af omdat ik geen tijd heb. Stel je voor. Dat komt namelijk omdat ik plots, uit het niets, de komende vier weken iedere week een examen of een paper deadline heb. Officieel zijn de examens in januari, maar vele proffen lassen al een examenmoment in in december voor een deel van de leerstof. Zo is het lichter in januari. Helaas kondigen ze dat maar enkele weken voor het effectieve examen aan. Als bovendien álle proffen dat doen, blijft er van het concept 'de last verlichten' niet veel meer over. Wat ervoor zorgt dat ik nu dus plots in tijdsnood zit. Papers moeten dringend af en Italiaanse boeken moeten worden uitgelezen. Ondertussen gaan de lessen gewoon door. Ik wou dat ik die extra tijd van vorige maand nu kon inzetten. Helaas werkt dat zo niet.
De pientere lezer onder u (waaronder ongetwijfeld mijn mama) zal zich waarschijnlijk afvragen: "Waarom heb je die boeken en die papers dan al niet in oktober gelezen/gemaakt?" Wel, het antwoord is heel simpel, omdat ik de boeken en de opdrachten voor de papers toen nog niet had. Zo wacht ik bijvoorbeeld nog steeds op een boek dat ik op 10 oktober (!) bij de boekhandel besteld heb. Dolce far niente, allemaal goed en wel, maar af en toe mogen ze hier toch een tandje bijsteken. Want momenteel lijkt het alsof ik hier de enige ben die een tandje bij steekt...
(Over tijd gesproken. Exact 3 maanden ben ik hier nu, morgen gaan we al de 4de maand in. Hoewel de tijd vaak voorbij kroop, lijkt het nu alsof ie gevlogen is. Gek toch.)
dinsdag 29 november 2011
zondag 27 november 2011
donderdag 24 november 2011
Be the change you want to see in your world (house)
In theorie ben ik de enige vrouw in het appartement. In praktijk ben ik vaak ook de man in huis.
Naast mijn dagelijkse taak als vuilnisvrouw, heb ik vandaag namelijk het bad ontstopt. Jawel, het bad ontstopt. Want de afvoer zat verstopt. En nog geen klein beetje.
Als jullie denken dat ik gewoon enkele haren uit het afvoerputje hebt gevist, dan hebben jullie het goed mis. Om de een of andere reden produceert onze wasmachine de laatste tijd zeer veel stof. Aangezien de afvoerbuis van die machine gewoon in het bad ligt (zie blogpost 'Let's go swimming in the apartment'), komt al het stof in het bad terecht. De afvoer van het bad zat dus stampvol (samengeklitte) stof van de wasmachine.
Dag na dag liep het water slechter door. Je stond je te douchen met je voeten in het bad (en wasmachine) water van degene die 4 uur geleden had gedoucht. Jakkes. Vrij vies, maar voor mijn huisgenoten blijkbaar niet vies genoeg om actie te ondernemen.
Dus ben ik naar een Italiaans Bricootje getrokken om daar met hand en tand het probleem duidelijk te maken. Met ontstopper en chemisch product ben ik nadien aan de slag gegaan. Na een halfuurtje was het gefikst. Daarbovenop heb ik nog een systeempje uitgedokterd om het stof voortaan uit het water te filteren.
Ik ben best trots op mezelf. Vandaar deze post. Misschien hebben jullie al vaker een bad ontstopt, maar ik dus niet. Ik maak tiramisu, bak quiche en cake en kan knopen terug aan truitjes naaien. Baden ontstoppen stond niet op mijn dit-kan-ik-lijstje. Tot vandaag. Ha!
Want als ik op actie van de mannen in huis had moeten wachten, dan zaten we hier nog wel even.
Hun reacties :
Voor: "Zorg maar dat je je kleren niet vuilmaakt."
Na: "Wat zeg je? Jij hebt het bad gemaakt? Jíj?"
Gelukkig kon er ook een "Dankjewel, je bent een engel." vanaf.
Naast mijn dagelijkse taak als vuilnisvrouw, heb ik vandaag namelijk het bad ontstopt. Jawel, het bad ontstopt. Want de afvoer zat verstopt. En nog geen klein beetje.
Als jullie denken dat ik gewoon enkele haren uit het afvoerputje hebt gevist, dan hebben jullie het goed mis. Om de een of andere reden produceert onze wasmachine de laatste tijd zeer veel stof. Aangezien de afvoerbuis van die machine gewoon in het bad ligt (zie blogpost 'Let's go swimming in the apartment'), komt al het stof in het bad terecht. De afvoer van het bad zat dus stampvol (samengeklitte) stof van de wasmachine.
Dag na dag liep het water slechter door. Je stond je te douchen met je voeten in het bad (en wasmachine) water van degene die 4 uur geleden had gedoucht. Jakkes. Vrij vies, maar voor mijn huisgenoten blijkbaar niet vies genoeg om actie te ondernemen.
Dus ben ik naar een Italiaans Bricootje getrokken om daar met hand en tand het probleem duidelijk te maken. Met ontstopper en chemisch product ben ik nadien aan de slag gegaan. Na een halfuurtje was het gefikst. Daarbovenop heb ik nog een systeempje uitgedokterd om het stof voortaan uit het water te filteren.
Ik ben best trots op mezelf. Vandaar deze post. Misschien hebben jullie al vaker een bad ontstopt, maar ik dus niet. Ik maak tiramisu, bak quiche en cake en kan knopen terug aan truitjes naaien. Baden ontstoppen stond niet op mijn dit-kan-ik-lijstje. Tot vandaag. Ha!
Want als ik op actie van de mannen in huis had moeten wachten, dan zaten we hier nog wel even.
Hun reacties :
Voor: "Zorg maar dat je je kleren niet vuilmaakt."
Na: "Wat zeg je? Jij hebt het bad gemaakt? Jíj?"
Gelukkig kon er ook een "Dankjewel, je bent een engel." vanaf.
dinsdag 22 november 2011
La Bella Addormentata
Gisteren ben ik met Birte, Franzi en Meike naar de schouwburg gegaan. Daar bracht het ballet van Moskou 'La Bella Addormentata' (oftewel 'De schone slaapster'). ZO mooi!
Al was niet iedereen even hard onder de indruk. Op de stoeltjes voor/naast mij zat een koppel met hun kind, dat het al meteen beu was. ("Mamaaa, is het bijna gedaan!" x 50 keer) Bovendien had de moeder een hele picknick in haar handtas zitten, waardoor er om de 5 minuten potjes met eten werden bovengehaald. Helaas verkoos het kind een zak chips, gekraak alom. Aaargh!
Gelukkig heeft dat het niet verpest, want het was echt wel een fijne voorstelling.
Hier kan je zelf een stukje kijken (vanaf 00:36):
 |
| Teatro Morlacchi in Perugia (met dank aan Google, daar zijn de foto's beter dan de mijne :-)) |
 |
| Op het vierde verdiep, op 3 'hokjes' rechts van de lamp: daar zat ik. |
Al was niet iedereen even hard onder de indruk. Op de stoeltjes voor/naast mij zat een koppel met hun kind, dat het al meteen beu was. ("Mamaaa, is het bijna gedaan!" x 50 keer) Bovendien had de moeder een hele picknick in haar handtas zitten, waardoor er om de 5 minuten potjes met eten werden bovengehaald. Helaas verkoos het kind een zak chips, gekraak alom. Aaargh!
Gelukkig heeft dat het niet verpest, want het was echt wel een fijne voorstelling.
Hier kan je zelf een stukje kijken (vanaf 00:36):
maandag 21 november 2011
Een blij weerzien!
Dit weekend was het zover: eindelijk naar Padova om Camille, Philipp, Nóri en toevallig ook Eirin (mijn leuke vrienden/kotgenoot van tijdens de Italiaanse taalcursus in september) terug te zien.
Normaal gezien zou ik al vrijdag vertrekken omdat ik dan geen les heb. Helaas strooide een van mijn Italiaanse professoren roet in het eten. Voor zijn vak moet ik hier een paper maken. We moesten zelf een onderwerp uitkiezen en hem dat voorstel doormailen samen met de boeken/artikels die we ervoor zullen gebruiken. Best veel werk, aangezien je eigenlijk al je opzoekingswerk al moet doen. Donderdagavond kreeg ik een mailtje terug van de prof met het leuke nieuws dat ik de opdracht verkeerd begrepen had (rot-Italiaans!) en mijn onderwerp te uitgebreid was voor de kleine taak dat het maar moet zijn. Al mijn werk voor niks, ik moest opnieuw beginnen. Dat betekende: de trein naar Padova afzeggen en doorwerken zoals nooit tevoren, zodat ik hopelijk zaterdag toch nog kon vertrekken. Gelukkig kon ik vrijdag goed doorwerken en bijgevolg tegen middernacht een nieuw voorstel naar de prof doormailen. Oh wee als het nu niet oké is!
Zaterdag op naar Padova dus, waar Camille me al op het perron opwachtte. Door het tijdverlies zijn we maar meteen de stad in getrokken. Het was zeer leuk om nog eens in een grotere stad dan Perugia te zijn. Eentje waar er trams en bussen door te stad rijden, waar mensen fietsen (in Perugia zie je geen fietsters omdat hier te veel bergen en trappen zijn) en waar er meer dan 5 cafés zijn (bij wijze van spreken dan toch). Kortom, een stad totaal verschillend van Perugia. Wel zeer mooi en gezellig.
's Avonds zijn we gaan aperitieven in een toffe bar, waar Phillip en Nóri ons kwamen vergezellen. Het was zo leuk om iedereen weer terug te zien! Nadien zijn we nog naar een feestje gegaan met de kotgenoten van Camille (2 Franse, 1 Italiaanse en 1 Ecuadoraanse jongen. Grappig detail, speciaal voor mijn komst hadden de jongens -tot groot genoegen van Camille- het appartement eens gekuist.)
Helaas zette een onaangename trend zich die avond voort: steeds wanneer ik me naar een andere grootstad begeef, kom ik in gewelddadige situaties terecht (cfr. Rome). Op weg naar huis (Camille woont in de louche stationsbuurt) kwamen er plots wel vijftien mannen op ons afgelopen. Zij hadden het gemunt op de man die vlak achter ons stond. Die had een wit pakje vast, dat zij klaarblijkelijk wouden hebben. Voor we het goed en wel beseften werd die ene man door die vijftien anderen in elkaar geslagen. Dat was echt eng (en zielig voor die ene man). Zo snel als we konden, hebben we ons uit te voeten gemaakt. Nadien voelden we ons wel schuldig dat we die man niet geholpen hebben, maar met ons viertjes (Camille, Nóri, Phillip en ik) konden we echt niks doen.
Zondag hebben we dan nog met z'n allen Bretoense pannenkoeken gebakken (Camille is van Bretagne) en verder nog wat door de stad gekuierd. Voor we het goed en wel beseften, moest ik alweer de trein op richting Perugia. Maar niet vooraleer ze me meermaals hebben uitgenodigd om gauw nog eens terug te komen. 't Zijn toch schatten!
Normaal gezien zou ik al vrijdag vertrekken omdat ik dan geen les heb. Helaas strooide een van mijn Italiaanse professoren roet in het eten. Voor zijn vak moet ik hier een paper maken. We moesten zelf een onderwerp uitkiezen en hem dat voorstel doormailen samen met de boeken/artikels die we ervoor zullen gebruiken. Best veel werk, aangezien je eigenlijk al je opzoekingswerk al moet doen. Donderdagavond kreeg ik een mailtje terug van de prof met het leuke nieuws dat ik de opdracht verkeerd begrepen had (rot-Italiaans!) en mijn onderwerp te uitgebreid was voor de kleine taak dat het maar moet zijn. Al mijn werk voor niks, ik moest opnieuw beginnen. Dat betekende: de trein naar Padova afzeggen en doorwerken zoals nooit tevoren, zodat ik hopelijk zaterdag toch nog kon vertrekken. Gelukkig kon ik vrijdag goed doorwerken en bijgevolg tegen middernacht een nieuw voorstel naar de prof doormailen. Oh wee als het nu niet oké is!
Zaterdag op naar Padova dus, waar Camille me al op het perron opwachtte. Door het tijdverlies zijn we maar meteen de stad in getrokken. Het was zeer leuk om nog eens in een grotere stad dan Perugia te zijn. Eentje waar er trams en bussen door te stad rijden, waar mensen fietsen (in Perugia zie je geen fietsters omdat hier te veel bergen en trappen zijn) en waar er meer dan 5 cafés zijn (bij wijze van spreken dan toch). Kortom, een stad totaal verschillend van Perugia. Wel zeer mooi en gezellig.
's Avonds zijn we gaan aperitieven in een toffe bar, waar Phillip en Nóri ons kwamen vergezellen. Het was zo leuk om iedereen weer terug te zien! Nadien zijn we nog naar een feestje gegaan met de kotgenoten van Camille (2 Franse, 1 Italiaanse en 1 Ecuadoraanse jongen. Grappig detail, speciaal voor mijn komst hadden de jongens -tot groot genoegen van Camille- het appartement eens gekuist.)
Helaas zette een onaangename trend zich die avond voort: steeds wanneer ik me naar een andere grootstad begeef, kom ik in gewelddadige situaties terecht (cfr. Rome). Op weg naar huis (Camille woont in de louche stationsbuurt) kwamen er plots wel vijftien mannen op ons afgelopen. Zij hadden het gemunt op de man die vlak achter ons stond. Die had een wit pakje vast, dat zij klaarblijkelijk wouden hebben. Voor we het goed en wel beseften werd die ene man door die vijftien anderen in elkaar geslagen. Dat was echt eng (en zielig voor die ene man). Zo snel als we konden, hebben we ons uit te voeten gemaakt. Nadien voelden we ons wel schuldig dat we die man niet geholpen hebben, maar met ons viertjes (Camille, Nóri, Phillip en ik) konden we echt niks doen.
Zondag hebben we dan nog met z'n allen Bretoense pannenkoeken gebakken (Camille is van Bretagne) en verder nog wat door de stad gekuierd. Voor we het goed en wel beseften, moest ik alweer de trein op richting Perugia. Maar niet vooraleer ze me meermaals hebben uitgenodigd om gauw nog eens terug te komen. 't Zijn toch schatten!
 |
| Nóri en Camille |
 |
| Philipp, ik en Camille |
zondag 20 november 2011
Kleine meisjes worden groot
 |
| Josefien |
Proficiat Jos, ik zoek hier het mooiste cadeautje van heel Italië voor je uit!
donderdag 17 november 2011
Studentenprotest
Eerder al stond op mijn blog te lezen dat ik in oktober samen met Margot in Rome tussen een hele hoop relschoppers terecht was gekomen. Toen ik de maandag erop in de klas zat, bleek dat de helft van mijn klas effectief naar Rome was afgezakt om mee te betogen.
Vandaag zat ik opnieuw in de les, toen plots na 3 kwartier de professor stopte met haar betoog en zei: "Wat doen jullie hier eigenlijk in mijn les? Moeten jullie niet in Rome aan het betogen zijn? Tssss, we nemen een pauze." Met een knikkend hoofd liep ze vervolgens het lokaal uit.
(Voor de duidelijkheid: er zijn vandaag studentenprotesten in verschillende Italiaanse steden tegen besparingsmaatregelen van de nieuwe premier Monti. http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/schuldencrisis/111117_italie_protest)
Iedereen voelde zich plots een beetje schuldig dat we in die les zaten (hoewel het wel een les met verplichte aanwezigheid is).
Zo vreemd, zoiets zou ik me in België echt niet kunnen voorstellen.
Vandaag zat ik opnieuw in de les, toen plots na 3 kwartier de professor stopte met haar betoog en zei: "Wat doen jullie hier eigenlijk in mijn les? Moeten jullie niet in Rome aan het betogen zijn? Tssss, we nemen een pauze." Met een knikkend hoofd liep ze vervolgens het lokaal uit.
(Voor de duidelijkheid: er zijn vandaag studentenprotesten in verschillende Italiaanse steden tegen besparingsmaatregelen van de nieuwe premier Monti. http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/schuldencrisis/111117_italie_protest)
Iedereen voelde zich plots een beetje schuldig dat we in die les zaten (hoewel het wel een les met verplichte aanwezigheid is).
Zo vreemd, zoiets zou ik me in België echt niet kunnen voorstellen.
dinsdag 15 november 2011
"Gebruik toch gewoon Wikipedia!"
Mijn blog laat uitschijnen dat het hier een grote vakantie is, vol reisjes en uitstappen. Niets is minder waar. Iedere week opnieuw begeef ik me dapper naar de lessen. Helaas met niet altijd even veel goesting. Dit komt omdat er nog steeds momenten zijn dat ik er geen snars van snap en ik bovendien eeuwig de buitenstaander ben en blijf. Ik val altijd op, omdat ik -op enkele uitzonderingen na- de enige buitenlandse in de les ben. Ik kan niet (vloeiend) mee discussiëren, ik kijk vaak schaapachtig omdat ik de vragen niet versta en sommige proffen maken mopjes over België die ik pas met een halve eeuw vertraging snap. Ze kennen ook mijn naam niet (of kunnen hem niet onthouden). Ik ben "la belga" (de Belgische).
Bovendien krijg ik geen vat op de informatieverstrekking hier. Maandag stond ik zoals iedere week trouw op post om 12 uur aan het vaste lokaal voor mijn wekelijkse portie economische geschiedenis. Vreemd genoeg was ik de enige aan dat lokaal. Na even gewacht te hebben, kwam plots de hele klas (mijn hele klas!) uit dat lokaal. Blijkt dat vanaf deze week de lessen van 10-12 i.p.v. 12-14 uur gegeven worden. Natuurlijk was iedereen (de 5 man die dat vak volgt) daarvan op de hoogte, behalve ik. En het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Een gelijkaardig praktisch probleem doet zich voor bij de aankoop van mijn handboeken. Meer dan een maand geleden heb ik die besteld in de plaatselijke boekenwinkel. Een week later was er één boek, nog een week later een tweede. En toen hield het op. Ik zal het wel zien als de rest van mijn bestelling aankomt. Of ik kan ook gewoon mijn bestelling annuleren, volgens de onvriendelijke vrouw aan de kassa. Hallo? Ik heb die boeken wel nodig. Als ze eerst zeggen dat ze er zijn (en mij een voorschot laten betalen!), moeten ze nu niet afkomen dat ze er nooit zullen zijn. Pazzo's.
Gelukkig klinkt het allemaal erger dan het is. Oké, momenteel moet ik meer papers schrijven dan goed is voor een mens, maar mijn klasgenoten kunnen me soms geweldig beter doen voelen. Ik ben namelijk al een paar dagen op zoek naar de geschiedenisbibliotheek hier om goede bronnen voor mijn paper te zoeken. Toen ik een klasgenote vroeg waar die was, zei ze: "Gebruik toch gewoon Wikipedia, ik doe dat ook." Het kind zit al in haar master. Als zij het haalt met Wikipedia, zal ik het (hopelijk) toch wel halen met mijn wetenschappelijke bronnen :)
Grappig weetje:
De studenten kunnen hier op één schooljaar ontelbaar keren een herexamen afleggen. De laatste herexamenperiode (en ook de 6de keer dat ze kunnen proberen, heb ik me laten vertellen) was vorige week. (Daarmee dat ik toen een weekje naar huis kon, maar dat even terzijde.) Dat betekent dat deze week de laatste lichting van het vorige academiejaar afstudeert. Dat zullen we geweten hebben!
De familieleden van de afgestudeerden bezetten alle (door)gangen, brengen confetti, bloemen en laurierkransen mee. De student moet die laurierkrans dan op zijn hoofd, krijgt de gigantisch lelijke bloemen in zijn armen gedrukt en moet met iedere bomma/(achter)tante/neefje op de foto. Het grappigste van al is dat de familie over het hele gebouw (echt overal, ook buiten) zelfgemaakte posters hangt. Daarop staat dan een foto van de persoon ik kwestie, vaak nog als puber of kind. Daarboven staat dan iets geschreven à la "Kijk allemaal eens naar onze Giovanni. Toen was hij nog een puber vol puisten, nu heeft hij een diploma. Wie had dat ooit gedacht? We zijn zo trots op hem!" Ronduit gênant. Toen ik net het gebouw binnenkwam, snapte ik het concept nog niet helemaal. Ik was er even oprecht van overtuigd dat er een pestcampagne aan de gang was tegen en studente die meer puisten dan haar op haar hoofd had staan...
Bovendien krijg ik geen vat op de informatieverstrekking hier. Maandag stond ik zoals iedere week trouw op post om 12 uur aan het vaste lokaal voor mijn wekelijkse portie economische geschiedenis. Vreemd genoeg was ik de enige aan dat lokaal. Na even gewacht te hebben, kwam plots de hele klas (mijn hele klas!) uit dat lokaal. Blijkt dat vanaf deze week de lessen van 10-12 i.p.v. 12-14 uur gegeven worden. Natuurlijk was iedereen (de 5 man die dat vak volgt) daarvan op de hoogte, behalve ik. En het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Een gelijkaardig praktisch probleem doet zich voor bij de aankoop van mijn handboeken. Meer dan een maand geleden heb ik die besteld in de plaatselijke boekenwinkel. Een week later was er één boek, nog een week later een tweede. En toen hield het op. Ik zal het wel zien als de rest van mijn bestelling aankomt. Of ik kan ook gewoon mijn bestelling annuleren, volgens de onvriendelijke vrouw aan de kassa. Hallo? Ik heb die boeken wel nodig. Als ze eerst zeggen dat ze er zijn (en mij een voorschot laten betalen!), moeten ze nu niet afkomen dat ze er nooit zullen zijn. Pazzo's.
Gelukkig klinkt het allemaal erger dan het is. Oké, momenteel moet ik meer papers schrijven dan goed is voor een mens, maar mijn klasgenoten kunnen me soms geweldig beter doen voelen. Ik ben namelijk al een paar dagen op zoek naar de geschiedenisbibliotheek hier om goede bronnen voor mijn paper te zoeken. Toen ik een klasgenote vroeg waar die was, zei ze: "Gebruik toch gewoon Wikipedia, ik doe dat ook." Het kind zit al in haar master. Als zij het haalt met Wikipedia, zal ik het (hopelijk) toch wel halen met mijn wetenschappelijke bronnen :)
 |
| Mijn bureau, volop in gebruik! |
 |
| Pauzeren met verse broccolisoep, mmm. |
 |
| 's Ochtends, 'mijn weg' naar school. |
 |
| de faculteit economie en politieke wetenschappen, waar het merendeel van mijn lessen plaatsvindt |
Grappig weetje:
De studenten kunnen hier op één schooljaar ontelbaar keren een herexamen afleggen. De laatste herexamenperiode (en ook de 6de keer dat ze kunnen proberen, heb ik me laten vertellen) was vorige week. (Daarmee dat ik toen een weekje naar huis kon, maar dat even terzijde.) Dat betekent dat deze week de laatste lichting van het vorige academiejaar afstudeert. Dat zullen we geweten hebben!
De familieleden van de afgestudeerden bezetten alle (door)gangen, brengen confetti, bloemen en laurierkransen mee. De student moet die laurierkrans dan op zijn hoofd, krijgt de gigantisch lelijke bloemen in zijn armen gedrukt en moet met iedere bomma/(achter)tante/neefje op de foto. Het grappigste van al is dat de familie over het hele gebouw (echt overal, ook buiten) zelfgemaakte posters hangt. Daarop staat dan een foto van de persoon ik kwestie, vaak nog als puber of kind. Daarboven staat dan iets geschreven à la "Kijk allemaal eens naar onze Giovanni. Toen was hij nog een puber vol puisten, nu heeft hij een diploma. Wie had dat ooit gedacht? We zijn zo trots op hem!" Ronduit gênant. Toen ik net het gebouw binnenkwam, snapte ik het concept nog niet helemaal. Ik was er even oprecht van overtuigd dat er een pestcampagne aan de gang was tegen en studente die meer puisten dan haar op haar hoofd had staan...
zondag 13 november 2011
Franzi's Car Crew
Sinds premier Berlusconi's (aangekondigde) vertrek, lijkt alles hier voor mij plots beter te gaan. Toeval of niet, zolang het maar blijft duren. Tussen de hoop oppervlakkige maatjes waar ik het in mijn vorig blogbericht over had, blijken gelukkig ook enkele vrienden te zitten waar het echt goed mee klikt. Franziska en Birte kende ik al, dit weekend kwam Meike daar nog bij.
Om te lachen noemen we onszelf "Franzi's Car Crew". Met dit groepje trekken we er namelijk steeds met Franzi's auto op uit om Umbrië te gaan verkennen. Zo ook dit weekend. Het was prachtig weer. Ideaal dus voor een bezoekje aan Orvieto en Todi. En of dat het een plezant was!
Om te lachen noemen we onszelf "Franzi's Car Crew". Met dit groepje trekken we er namelijk steeds met Franzi's auto op uit om Umbrië te gaan verkennen. Zo ook dit weekend. Het was prachtig weer. Ideaal dus voor een bezoekje aan Orvieto en Todi. En of dat het een plezant was!
 |
| Franzi's Car Crew |
 |
| Duomo van Orvieto |
 |
| Orvieto |
 |
| Birte, Meike en Franzi |
 |
| Todi |
 |
| Birte en ik in Todi |
 |
| uitzicht Todi |
 |
| Chiesa di Santa Maria della Consolazione in Todi |
donderdag 10 november 2011
Over verre vrienden en dichte buren
Hartverwarmend, gelukzalig en vreugdevol. Dat is hoe mijn voorbije week was. Wat het spreekwoord ook mag beweren over goede buren en verre vrienden, het klopt niet. De uitvinder van dat spreekwoord had gewoon zelf weinig (verre) vrienden. Of toch geen vrienden zoals de mijne. Ja, het gaat over jou, liefste lezer.
De voorbije week deed ik girly met speelpleinvriendinnetjes, feestte ik met Mokkels, griezelde ik met Chiro Vlierbeek, bezocht ik grootouders, tantes, nonkels en nichten, tafelde ik met geschiedeniswijven, ging ik quizzen met Historia, at ik koninginnenhapjes in de Alma, vergaderde ik met VDS en mocht ik weer even in het warme nest van mijn ouders vertoeven. En dat alles met een glimlach van Pellenberg tot Perugia. Zelf bij zure Marina (onze bakkersvrouw) een taartje gaan kopen, voelde alsof ik het groot lot had gewonnen. Iedere dag kreeg ik complimenten over hoe goed ik er uitzag. Dat komt namelijk omdat gelukkige meisjes de mooiste meisjes zijn.
Als je steeds in België woont, besef je niet dat je met je fijne vrienden, familie en hobbies eigenlijk al de lotto gewonnen hebt. Je zaagt over de regen en de koude, het vele (studie)werk of het uitblijven van een regering. Je staat er niet bij stil hoe goed je het eigenlijk hebt.
In Italië is het klimaat zalig, de wijn lekker en is er een regering (toch toen ik vertrok. Met Silvio weet je nooit.) Echte vrienden, zoals jullie, die zijn daar echter niet. Ik heb maatjes in de les, maatjes om te feesten, maatjes om mee te gaan eten en maatjes om af en toe eens een uitstapje te doen. Maar wanneer je bijvoorbeeld te horen krijgt dat je oma borstkanker heeft en je nood hebt aan een echte vriend, dan ben je niks met een blik vol (oppervlakkige) maatjes.
Het mag allemaal wat sentimenteel en Bond-Zonder-Naam klinken, maar dat kan me niet schelen. Ik ben blij dat ik jullie gezien hebt, dat iedereen nog steeds zijn onwijs toffe zelve is en dat jullie mij een geluksboost gegeven hebben om het hier tot het einde vol te houden.
Dan rest mij enkel nog om Bond-Zonder-Naam-gewijs af te sluiten:
'Soigneer uw vri(e)nden, want goede vervangers zijn moeilijk te vinden.'
En zeker ook: bedankt!
De voorbije week deed ik girly met speelpleinvriendinnetjes, feestte ik met Mokkels, griezelde ik met Chiro Vlierbeek, bezocht ik grootouders, tantes, nonkels en nichten, tafelde ik met geschiedeniswijven, ging ik quizzen met Historia, at ik koninginnenhapjes in de Alma, vergaderde ik met VDS en mocht ik weer even in het warme nest van mijn ouders vertoeven. En dat alles met een glimlach van Pellenberg tot Perugia. Zelf bij zure Marina (onze bakkersvrouw) een taartje gaan kopen, voelde alsof ik het groot lot had gewonnen. Iedere dag kreeg ik complimenten over hoe goed ik er uitzag. Dat komt namelijk omdat gelukkige meisjes de mooiste meisjes zijn.
 |
| vriendschap |
In Italië is het klimaat zalig, de wijn lekker en is er een regering (toch toen ik vertrok. Met Silvio weet je nooit.) Echte vrienden, zoals jullie, die zijn daar echter niet. Ik heb maatjes in de les, maatjes om te feesten, maatjes om mee te gaan eten en maatjes om af en toe eens een uitstapje te doen. Maar wanneer je bijvoorbeeld te horen krijgt dat je oma borstkanker heeft en je nood hebt aan een echte vriend, dan ben je niks met een blik vol (oppervlakkige) maatjes.
Het mag allemaal wat sentimenteel en Bond-Zonder-Naam klinken, maar dat kan me niet schelen. Ik ben blij dat ik jullie gezien hebt, dat iedereen nog steeds zijn onwijs toffe zelve is en dat jullie mij een geluksboost gegeven hebben om het hier tot het einde vol te houden.
Dan rest mij enkel nog om Bond-Zonder-Naam-gewijs af te sluiten:
'Soigneer uw vri(e)nden, want goede vervangers zijn moeilijk te vinden.'
En zeker ook: bedankt!
donderdag 3 november 2011
Oost west thuis best
Vandaag voel ik me alsof de Sint vannacht is geweest. Geen pakjes, maar een vliegtuig richting huis: dat is wat mij vandaag te wachten staat. Ik ben zo gelukkig dat ik even naar huis kan!
dinsdag 1 november 2011
Erasmus Welcome Day
"Dear Student,
We are pleased to announce that the Università
degli Studi di Perugia will be holding its annual
ERASMUS WELCOME DAY
Academic Year 2011/2012
on Monday 7th November 2011 at 10:30 at the Aula
Magna, Palazzo Murena, Piazza Università 1, Perugia.
We inform you that participation in this event is
compulsory, since we will provide Incoming
Erasmus students with important information
regarding their study period in Perugia..."
We are pleased to announce that the Università
degli Studi di Perugia will be holding its annual
ERASMUS WELCOME DAY
Academic Year 2011/2012
on Monday 7th November 2011 at 10:30 at the Aula
Magna, Palazzo Murena, Piazza Università 1, Perugia.
We inform you that participation in this event is
compulsory, since we will provide Incoming
Erasmus students with important information
regarding their study period in Perugia..."
2 maanden lang hebben alle Erasmussers zitten wachten op een infosessie, een mailtje met informatie, íets waaruit we konden opmaken waar we net moesten zijn, welke documenten we nodig hadden, wat we moesten doen, enz... Helaas was er zo niets. Massaal vielen we iedere prof, secretariaatsmedewerker of toevallige passant lastig met allerlei vragen. "Zoek het zelf maar uit" was het algemene motto.
Tot nu. Blijkbaar houden ze toch nog een infomoment. 6 weken nadat de lessen begonnen zijn, in de helft van het eerste semester. Na de infosessie zal er een gegidste rondleiding door de stad zijn.
WAT EEN DOMKOPPEN! Alsof er nu nog iemand nood heeft aan een rondleiding door de stad (die kleiner is dan Leuven).
(En ik kan er niet eens bijzijn omdat ik dan net een weekje naar huis ga, pfoe!)
Abonneren op:
Posts (Atom)