"Gebruik toch gewoon Wikipedia!"

Mijn blog laat uitschijnen dat het hier een grote vakantie is, vol reisjes en uitstappen. Niets is minder waar. Iedere week opnieuw begeef ik me dapper naar de lessen. Helaas met niet altijd even veel goesting. Dit komt omdat er nog steeds momenten zijn dat ik er geen snars van snap en ik bovendien eeuwig de buitenstaander ben en blijf. Ik val altijd op, omdat ik -op enkele uitzonderingen na- de enige buitenlandse in de les ben. Ik kan niet (vloeiend) mee discussiëren, ik kijk vaak schaapachtig omdat ik de vragen niet versta en sommige proffen maken mopjes over België die ik pas met een halve eeuw vertraging snap. Ze kennen ook mijn naam niet (of kunnen hem niet onthouden). Ik ben "la belga" (de Belgische).

Bovendien krijg ik geen vat op de informatieverstrekking hier. Maandag stond ik zoals iedere week trouw op post om 12 uur aan het vaste lokaal voor mijn wekelijkse portie economische geschiedenis. Vreemd genoeg was ik de enige aan dat lokaal. Na even gewacht te hebben, kwam plots de hele klas (mijn hele klas!) uit dat lokaal. Blijkt dat vanaf deze week de lessen van 10-12 i.p.v. 12-14 uur gegeven worden. Natuurlijk was iedereen (de 5 man die dat vak volgt) daarvan op de hoogte, behalve ik. En het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.

Een gelijkaardig praktisch probleem doet zich voor bij de aankoop van mijn handboeken. Meer dan een maand geleden heb ik die besteld in de plaatselijke boekenwinkel. Een week later was er één boek, nog een week later een tweede. En toen hield het op. Ik zal het wel zien als de rest van mijn bestelling aankomt. Of ik kan ook gewoon mijn bestelling annuleren, volgens de onvriendelijke vrouw aan de kassa. Hallo? Ik heb die boeken wel nodig. Als ze eerst zeggen dat ze er zijn (en mij een voorschot laten betalen!), moeten ze nu niet afkomen dat ze er nooit zullen zijn. Pazzo's.

Gelukkig klinkt het allemaal erger dan het is. Oké, momenteel moet ik meer papers schrijven dan goed is voor een mens, maar mijn klasgenoten kunnen me soms geweldig beter doen voelen. Ik ben namelijk al een paar dagen op zoek naar de geschiedenisbibliotheek hier om goede bronnen voor mijn paper te zoeken. Toen ik een klasgenote vroeg waar die was, zei ze: "Gebruik toch gewoon Wikipedia, ik doe dat ook." Het kind zit al in haar master. Als zij het haalt met Wikipedia, zal ik het (hopelijk) toch wel halen met mijn wetenschappelijke bronnen :)

Mijn bureau, volop in gebruik!

Pauzeren met verse broccolisoep, mmm.

's Ochtends, 'mijn weg' naar school.

de faculteit economie en politieke wetenschappen, waar het merendeel van mijn lessen plaatsvindt

Grappig weetje:

De studenten kunnen hier op één schooljaar ontelbaar keren een herexamen afleggen. De laatste herexamenperiode (en ook de 6de keer dat ze kunnen proberen, heb ik me laten vertellen) was vorige week. (Daarmee dat ik toen een weekje naar huis kon, maar dat even terzijde.) Dat betekent dat deze week de laatste lichting van het vorige academiejaar afstudeert. Dat zullen we geweten hebben!

De familieleden van de afgestudeerden bezetten alle (door)gangen, brengen confetti, bloemen en laurierkransen mee. De student moet die laurierkrans dan op zijn hoofd, krijgt de gigantisch lelijke bloemen in zijn armen gedrukt en moet met iedere bomma/(achter)tante/neefje op de foto. Het grappigste van al is dat de familie over het hele gebouw (echt overal, ook buiten) zelfgemaakte posters hangt. Daarop staat dan een foto van de persoon ik kwestie, vaak nog als puber of kind. Daarboven staat dan iets geschreven à la "Kijk allemaal eens naar onze Giovanni. Toen was hij nog een puber vol puisten, nu heeft hij een diploma. Wie had dat ooit gedacht? We zijn zo trots op hem!" Ronduit gênant. Toen ik net het gebouw binnenkwam, snapte ik het concept nog niet helemaal. Ik was er even oprecht van overtuigd dat er een pestcampagne aan de gang was tegen en studente die meer puisten dan haar op haar hoofd had staan...