Italië vs. België

Zie hier hoe het er in Italië echt aan toe gaat!

Horror in Rome en de beste vriendinnen ter wereld!

Sinds vannacht ben ik weer thuis in België, hoera! Maar verdorie, het heeft letterlijk bloed, zweet en veel tranen gekost om hier te geraken.

Al weken keek ik er naar uit, stond het in het vet in mijn agenda: 21 december naar huis! Om dan enkele dagen later Kerst en Nieuwjaar met vrienden en familie te vieren. Bij het nieuws dat er stakingen zouden zijn deze week, kreeg ik het al benauwd. Gelukkig was de staking pas voor donderdag en kwam ik al woensdag. Oef. Toch wou ik niets aan het toeval overlaten en had ik een B en C-plan klaar voor wanneer mijn trein naar Rome het om een of andere reden zou laten afweten. Toen ik in de luchthaven van Rome aankwam, viel er bijgevolg een last van mijn schouders. Het vliegtuig zou niet zonder mij kunnen vertrekken. Dacht ik.

Woensdagnamiddag kreeg ik een sms van SN Brussels Airlines om me te melden dat mijn vlucht met een dik uur vertraging zou vertrekken. (Voor mij maakte dat niets uit, want ik was sowieso al 4 uur te vroeg op post in de luchthaven.) Op mijn ticket stond dat de bagage check-in tot x-aantal minuten voor het vertrek van de vlucht zou plaatsvinden. Aangezien de vlucht een uur vertraging had, was ik er dan ook oprecht van overtuigd dat het check-in uur ook een uur verlaat was (ah ja, waarom smssen ze anders). Niet dus. Gek genoeg had ik op een wachtbankje post gevat vlak voor de check-in van SN, zodat ik er als eerste bij zou zijn als de check-in open ging. Maar hij ging niet open. Toen er opnieuw een extra halfuur vertraging van mijn vlucht werd aangekondigd, besloot ik om eens aan een andere balie te gaan informeren. Zij die vrouw doodleuk dat de check-in al voorbij was en ik ergens anders een nieuwe vlucht kon gaan boeken. Werkelijk, mijn hart stond ter plekke even stil. Ik had de hele tijd voor die check-in gezeten en niks gezien!

Ik dus zeer snel naar die omboekbalie om te melden dat ik echtechtecht op dat vliegtuig moest en dat ik al 4 uur op die rottige luchthaven zat! Helaas was de vrouw onverbiddelijk. "Sorry, madam, de check-in is al gesloten. U mag niet meer op het vliegtuig. U zal een nieuwe vlucht moeten boeken. Oei, er zijn morgen stakingen in België. Voor Kerst krijg ik u niet thuis. Ik kan je wel nog op een vlucht naar Frankrijk, Nederland of Duitsland zetten voor morgen."
(En dan te bedenken dat het vliegtuig pas over 3 uur zou landen, het was er nog niet eens!)

Dat kwam zo hard aan. Net alsof iemand me net gezegd had dat mijn ouders waren gestorven of zo. Niet thuis voor Kerst! Moeten overnachten ergens in Rome (want in Perugia geraakte ik niet meer)! Totaal niet weten wat te doen! Echt, mijn hart was gebroken!

Al wenend probeerde ik die mevrouw duidelijk te maken dat er geen andere optie was. Ik moest erop. Ik wist niet wat te doen. Het mocht niet baten. "I'm sorry, madam.", zei ze.

Totaal hulpeloos belde ik dan maar naar huis. Voor ouderlijke hulp en raad. Ik moest er nog harder door wenen. En dat is denk ik de doorbraak geweest. Want zonder dat ik het echt doorhad, waren er twee carabinieri's gestopt die vol medelijden naar mij keken. Een van de twee politiemannen boog zich naar de vrouw aan de balie om te vragen wat er aan de hand was. Toen ik had afgelegd en wat wezenloos stond de snikken, zei de agent tegen die vrouw dat dit echt heel zielig was en of ze mij écht niet kon helpen.

En plots, na eerst halsstarrig geweigerd te hebben, zei ze: "Ik zal zien wat ik kan doen!". Ze nam de telefoon en belde naar iemand. "Er is hier een meisje. Ze is alleen en zit vast in Rome. Haar ouders wonen in een ander land. Lei è una fontana! (Ze is een fontein!)"

5 minuten later kwam er een kei lief vrouwtje aan, die speciaal voor mij een check-in hokje heeft geopend om mijn valies in te checken. Daarna moest ik nog even met mijn valies naar een man om die door een security check te halen. Het was in orde. IK MOCHT NOG MEE! Zelden zo blij geweest.

Het straffe van al was dat we daarna nog 3 uur aan de gate hebben moeten wachten omdat het vliegtuig zoveel vertraging had. Het zou echt straf geweest zijn als ik echt niet mee mocht. (Oké, het was een beetje mijn eigen domme fout, maar niet helemaal.)

Als kers op de taart en het mooiste en meest hartverwarmende van de hele dag was dat bij mijn aankomst, om half 2 (!) 's nachts, mijn vriendinnen Nine, Anna, Berdien en Charlotte in een verlaten aankomsthal met spandoeken op mij stonden te wachten. Dat is pas vriendschap! Echt, zo lief en ontroerend. Het zijn de beste vriendinnen ter wereld!

Goed begonnen, is half gewonnen!

WOOOHOOOOJOEPIE, ik heb 27/30 behaald op mijn examen van woensdag!

Het telt wel maar mee voor 40% van het totaal (er komt nog een paper bij), maar ik ben er heel blij mee. Mijn eerste examen hier en meteen een schot in de roos!

Dat het morgen nog maar eens prijs mag zijn!

Kerstmarkt

Iedere zichzelf respecterende stad heeft tegenwoordig een kerstmarkt, zo ook Perugia. Geen taferelen met fake sneeuw, glühwein of jeneverbar, maar eerder allerlei kraampjes met artisanale artikelen, opgesteld in de Rocca Paolina (overblijfselen van een oud fort).

Omdat Birte gisteren en Meike vandaag al naar huis vlogen voor Kerst, was dit de uitgelezen moment om dinsdag nog eventjes samen iets leuks te doen.

Examens te UNIPG

14 december, de dag des oordeels. Vandaag vond het examen van het vak "Culture e conflitti nel mondo contemporaneo" plaats. Zeer interessant (iedere les werd er een hedendaags conflict behandeld: Israel-Palestina, Korea, Ierland, Vietnam, Cyprus,...), maar helaas ook heel erg veel bijkomende lectuur. Zo'n 1000 pagina's in totaal. Vandaar dat ik er stevig op tijd aan begonnen ben. De vorige weken bestond mijn dagverloop bijgevolg uit naar de les gaan, papers schrijven of voor dat examen leren.

Bleek daar vorige week nog eens een presentatie van mijn paper voor het vak "Internationale Culturele Relaties" bij te komen. Ook op de 14de. In het Italiaans. Voor een hele klas. Shit! Ik had bovendien helemaal geen tijd om die presentatie voor de bereiden, want dat examen kreeg echt wel voorrang.

Vandaag was het dus zover. Stressen! Alhoewel, voor een van de eerste keren in mijn leven had ik gisterenavond  het gevoel dat ik álle leerstof kende. Maar toch, stressen. Omdat het mijn eerste examen hier in Italië was en ik totaal niet wist wat te verwachten. En omdat ik die presentatie zwaar had verwaarloosd...

Toen we in de aula binnenkwamen, voor le moment suprême, was ik eventjes de kluts kwijt. Ik dacht mooi een plaatsje tussen te laten, zoals ons flink is aangeleerd in Leuven, maar daar was geen sprake van. Allemaal dicht tegen elkaar volstond. Vervolgens was ik al van plan om mijn tas uit gewoonte vooraan te zetten, maar daar was nog minder sprake van. Jas en tas stonden goed aan je voeten. Oké dan. Plots begonnen al die Italianen papieren uit hun tas te halen. Vreemd, het is hier blijkbaar de bedoeling dat je je eigen kladpapier meebrengt naar een examen. Gelukkig had ik een schrift bij, waar ik netjes enkele velletjes uit kon scheuren. Tot slot deelde een van de studenten, in opdracht van de prof, het examen rond. Een velletje met vragen. Nog even wachten op het antwoordblad, dacht ik. Tot mijn frank viel. Op die vellen 'kladpapier' moest je je examen invullen. (Een slimme Italiaanse student schrijft gewoon thuis al enkele velletjes vol, want niemand controleert toch.) Het is hier blijkbaar allemaal doe-het-zelf.

Dat was nog niet alles. Plots zei de professor: "Als ik iemand hoor praten, krijg je een sterretje. Als je twee sterretjes hebt, moet je het lokaal verlaten." HALLO? Ze zeggen hier dus eigenlijk: "Je mag één keer afkijken. Een tweede keer is pas een brug te ver." En dat aan een universiteit. (Sterretjes geven is bovendien zó middelbare school!) Tijdens het examen hoorde ik inderdaad soms wat mensen voor mij samen overleggen, maar geen haan die daar naar kraaide.

Het examen zelf dan. Als het er een Belgisch was, dan zou ik zeggen: "Wauw, dat ging goed. Ik wist bijna alles." Maar het was er een Italiaans. De prof is vrij streng. Hij vraagt feitenvragen (vb. Leg uit in 5 zinnen: "Sinn Feinn"), maar verwacht geanalyseerde antwoorden die tonen dat je álles weet. Dat bovendien in 5 zinnen. Ik denk dat het wel oké ging, maar het zal er vanaf hangen of ik het inzicht heb getoond dat hij wilt zien. Mijn feiten waren alvast juist, daar ben ik zeker van, maar hier zit ik bij politieke wetenschappen en die hechten niet zoveel belang aan feiten.

Met een opgelucht gevoel kon ik de aula verlaten...om mij dan meteen als een gek op die presentatie te storten. Ik wist dat ik het eventueel wel in het Engels mocht doen (mits wat zieligdoenerij), maar ik wist ook dat ze het heel erg appreciëren als je het in het Italiaans probeert. Aangezien ik de paper zelf in het Engels geschreven had, moest ik snel de belangrijkste woorden naar het Italiaans vertalen. Zo kon ik later nog wel kiezen voor welke taal ik ging.

Voor ik het wist was het al zover. Net zoals in de films leek ik net een duiveltje en een engeltje op mijn schouders te hebben zitten. "Doe het toch gewoon in het Engels, Johanna. Je zal slimmer overkomen." "Maar neen, Johanna, ze houden ervan als je Italiaans praat. Doe dat gewoon! Je hebt niet voor niets Italiaanse lessen gevolgd".

Ik deed het. Ik ging voor het Italiaans. Toen ik dat zei, keek iedereen echt zo trots naar mij dat het een immense boost gaf. Qua presentatie was het een dikke ramp. Normaal ben ik goed in presentaties, maar hier kon ik -natuurlijk- niet snel en vlot op mijn woorden komen. Grammaticaal trokken mijn woorden ook niet op veel, maar dat gaf niet, want iedereen verstond het.

Nu moet je weten dat we dat vak maar met 6 studenten volgen, 3 Erasmussers en 3 Italianen. Dat was een hele opluchting. Want van de Erasmussers wist ik dat ze niet zouden lachen, maar die Italianen waren ook zó lief, dat kan je niet geloven. Als ik niet op een woord kon komen en -weeral- pauze pakte, knikten die met hun hoofd van "Komaan, je kan het wel. Goed bezig!". Wanneer ik dan weer aan een woord begon, maar de juiste uitgang niet kende, dan zag ik dat ze met hun mond het woord mee zeiden en bevestigend knikten als ik het juist zei. Het ging zeer moeizaam en waarschijnlijk was het daardoor niet echt interessant, maar ze deden alsof het echt interessant was. De Erasmussers stelden bovendien af en toe een (simpele) vraag zodat ik eventjes op pauze kon komen. De schatten!

Toen de les erop zat, kwam een van de Italiaanse meisjes zeggen dat ik het heel erg goed had gedaan en ik erg trots op mezelf mocht zijn. Ze vond het echt knap dat ik het in het Italiaans gedaan had.

Gelijk heeft ze:

IK BEN ZO TROTS OP MEZELF!  :)


PS: Ik ben trouwens ook trots op al mijn (ex-)Erasmus vrienden. Want het is echt niet evident om een leventje op te bouwen in een ander land, met een andere taal en andere gewoontes.
PS²: En nu op naar mijn volgende examen van maandag!

Bing, Dean en Frank

Sinds deze week is het hele historische centrum van Perugia versierd. Overal hangen er lichtjes en staan er kerstbomen met rode strikjes. Een beetje kitscherig, maar vooral sfeervol en gezellig. Ik vind het leuk. Vooral omdat ik in het historische centrum woon, het zijn mijn persoonlijke kerstbomen :-)

Maar wat ik nog leuker vind, is dat er ook muziek wordt gespeeld door de boxen die in de hoofdstraten hangen. Geen schreeuwerige kinderkoren of Maria Carey met "All I want for Christmas", maar muziek van Dean Martin, Bing Crosby en Frank Sinatra.

Iemand hier moet geweten hebben dat ik van Bing, Dean en Frank hou!

Dus nu ga ik tussen het studeren door ter ontspanning naar de Corso Vanucci. In theorie omdat de supermarkt daar is, maar in praktijk om gewoon even op de tonen van Bing, Dean en Frank rond de kerstbomen te huppelen. Was het al maar Kerstmis, ik ben er klaar voor!

Sinterklaas²

Na onze trip naar Gubbio waren we nog wat aan het napraten, onder meer over Sinterklaas.
Hoewel ze hem hier in Italië niet kennen, komt hij ook langs in Polen (vertelde Maria) en Duitsland. Al is het toch niet helemaal hetzelfde als bij ons én hechten wij er veel meer belang aan, heb ik de indruk.

In Polen komt de Sint een cadeau onder je kussen leggen terwijl je slaapt. Niet altijd praktisch, lijkt me.

In Duitsland heeft de Sint ook een hulpje. Geen zwarte piet, maar knecht Ruprecht. Persoonlijk vind ik hem maar een enge man. Al vinden de Erasmussers die zwarte piet niet kennen dat ook van hem.

knecht ruprecht

Over tradities gesproken. Ik was zo blij toen ik hier in de supermarkt de allerlaatste adventskalender op de kop kon tikken. Hij is afgrijselijk lelijk en anti-kerst, maar ik ben er blij mee. Ik merk dat ik hier in Perugia veel meer belang hecht aan Belgische tradities of dingen die we thuis doen/deden. Waarschijnlijk om het gebrek aan een echte thuis een beetje te compenseren :)

mijn adventskalender!

De grootste kerstboom ter wereld!

De meeste Erasmussers nemen volgende week of de week erna al een vliegtuig naar huis, want Kerst is in aantocht! Hoog tijd dus om er nog een laatste keer met Franzi's Car Crew op uit te trekken!

Johanna, Maria, Meike, Birte en Franziska

Vanaf woensdag kan in Gubbio de grootste kerstboom ter wereld bezocht worden. Tot eergisteren was ik er oprecht van overtuigd dat het om een echte kerstboom ging, tot ik de Standaard Online las.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111207_051&word=paus&utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_content=article&utm_campaign=seeding
Het is een kerstboom bestaande uit heel erg veel lichtjes die op de bergflank van Gubbio zijn gezet. Met een enkele knop op zijn iPad heeft niemand minder dan de paus die lichtjes gisteren in brand gezet.

Wij dus na onze lessen met Franzi's auto naar Gubbio om de kerstboom te bezichtigen. Het was er vooral heel gezellig. Op en top kerstsfeer met vele lichtjes en versiering in de smalle straatjes. Toen de paus uiteindelijk op zijn iPad had gedrukt, werd er langs alle kanten vuurwerk afgeschoten. Tof om eens mee te maken. Met wat kerst shopping en een lekkere pizza sloten we de geslaagde avond af!

(Kijk zelf: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/ookdatnog/1.1171928)

G E L U K

Soms ben ik het hier zo beu.

Beu omdat ik met momenten dat rottige Italiaans maar half versta. Beu omdat ik nog slechter kan antwoorden dan verstaan. Vaarwel woordspelingen of ingewikkeldere conversaties. Beu omdat ik weet dat mijn vrienden thuis afgesproken hebben en ik er niet bij kan zijn. Beu omdat ik hier geen toffe hobby's heb. Beu omdat ik doodsbang ben om te buizen voor mijn examens.

Beu omdat ik examens heb terwijl ik die dag ook nog in een of andere les verwacht word. Beu omdat ik alle pizza's beu ben. Ik heb zin in een koninginnenhapje met appelmoes. Of pure chocolade van Cote D'Or. Beu omdat ik hier niet 's ochtends rustig de Standaard kan lezen. Beu omdat het in ons appartement helemaal niet zo gezellig is als thuis of op kot. Beu omdat hier nergens een zetel staat om eens lui in neer te ploffen. Beu omdat straatverkopers me dagelijks alle mogelijke brol willen verpatsen.

Maar soms kan het zo plots, in een vingerknip, keren. Dan kan iets kleins je weer gelukkig maken.

Gelukkig omdat een professor zelf komt voorstellen dat je dat dikke Italiaanse boek mag laten vallen en een Engelstalig in de plaats mag lezen. Gelukkig omdat de kerstlichtjes branden. Als een grote sterrenhemel hangen ze boven de hoofdstraat te fonkelen. Gelukkig omdat je vrienden en familie berichtjes blijven sturen via mail en Facebook. Jullie zijn helden! Gelukkig omdat ik met de mopjes van mijn vrienden nog steeds het hardst moet lachen. Ook al zijn ze flauw. Gelukkig wanneer ik post heb. Het maakt mijn dag iedere keer weer goed. Gelukkig omdat een oud vrouwtje uit ons appartementsblok ons 2 zakken vol Baci's (overheerlijke chocolaatjes) is komen brengen. Zomaar.

Gelukkig wanneer ik in de supermarkt onderaan op een schapje een fles Stella Artois zie staan. Gelukkig wanneer ik die fles ook koop, ook al lust ik geen bier. Want je thuis is waar je (de) Stella staat. Gelukkig wanneer ik een ijsje haal en de oude, schattige verkoper me zoals steeds met 'amore' aanspreekt. Gelukkig omdat ik de dagen dat het hier regende nog steeds op één hand kan tellen. Gelukkig omdat ik bijna Kerst en nieuw mag vieren met mijn vrienden en familie. Gelukkig omdat ik mijn paper van 10 blz eindelijk kon indienen. Gelukkig wanneer ik me bedenk dat ik volgend semester weer les in het Nederlands mag volgen.  Gelukkig wanneer ik Birte en Franzi onverwachts tegenkom op straat en ik besef dat ik hier ook vrienden heb. Gelukkig wanneer mensen me de weg vragen uit overtuiging dat ik van hier ben.

Het is vreselijk cliché, maar door in het buitenland te wonen, ga je alles des te meer waarderen.
Je beseft dat het uiteindelijk de kleine, vanzelfsprekende dingen in het leven zijn die je het gelukkigste maken.

Liefste lezer, geniet ervan. Doe wat je gelukkig maakt. Want soms heeft de wereld nood aan een beetje meer gelukkige mensen.

Sinterklaas

Samen met Sien en Hilde kreeg ik dit weekend ook bezoek van iemand anders: Sinterklaas.
Mij blij maken met enkele typisch Belgische producten: hij blijft toch een held, die Sint!

La vita è bella

Vorige week was het echt een beetje afzien. Iedere vrije moment, voor en na de lessen, moest ik aan papers schrijven of Italiaanse boeken lezen. De nood aan ontspanning was nog nooit zo hoog. Het bezoekje van Sien en haar mama Hilde dit weekend kwam dus perfect gelegen!

Sien en Hilde (aka team 9061)

Vrijdag zijn we in Perugia gebleven. Het was een prachtige dag. Jawel, dames en heren, op 2 december was het hier 16°C én zelfs een beetje te warm om in dikke winterjassen rond te lopen. Of hoe in Italië wonen zeker ook zijn voordelen heeft.

Zaterdag besloten we andere oorden op te zoeken: op naar Toscane! Na een uurtje treinen waren we al in Arezzo. Een tof stadje waar bovendien dit weekend ook nog eens een grote antiekmarkt plaatsvond. Erg gezellig om tussen de kraampjes rond te struinen en de kerstsfeer op te snuiven.

Piazza Grande -of zoals de vrouw van het toeristisch infopunt zei: "we call it the big square"- van Arezzo vol kraampjes

Met Kerst in aantocht worden de Jezus'kes in overvloed aangeboden.

Hét hoogtepunt van onze dag was echter de Begnini-route. In mijn Trotter (leve de voorbereide reiziger!) had Sien gelezen dat verschillende scènes van de film "La vita è bella" in Arezzo opgenomen waren. Er zou een wandeling bestaan langs deze locaties met bij iedere plek een bord met wat uitleg. Vreemd genoeg leken de inwoners van Arezzo hier zelf niet echt van op de hoogte, want de vrouw van het Tourist Information Point wist van toeten nog blazen. Met de Trotter en een stadsplan in de hand, gingen we dan maar zelf op zoek naar de locaties. Zeer plezant en bovendien een uitstekende manier om wat onbekendere plekjes te zien te krijgen.

Sien aan de deur van de scène uit bovenstaand fragment.

Voor de kenners: op deze plek krijgt de oorspronkelijke verloofde van Dora een hoed vol eieren over zich.

Door de antiekmarkt was het soms echt zoeken naar de borden. Maar wie zoekt, die vindt!

Moe, maar voldaan keerden we weer terug naar Perugia. Om daar met een lekkere pizza en de prachtige film "La vita è bella" het fijne weekend af te sluiten.