Examens te UNIPG

14 december, de dag des oordeels. Vandaag vond het examen van het vak "Culture e conflitti nel mondo contemporaneo" plaats. Zeer interessant (iedere les werd er een hedendaags conflict behandeld: Israel-Palestina, Korea, Ierland, Vietnam, Cyprus,...), maar helaas ook heel erg veel bijkomende lectuur. Zo'n 1000 pagina's in totaal. Vandaar dat ik er stevig op tijd aan begonnen ben. De vorige weken bestond mijn dagverloop bijgevolg uit naar de les gaan, papers schrijven of voor dat examen leren.

Bleek daar vorige week nog eens een presentatie van mijn paper voor het vak "Internationale Culturele Relaties" bij te komen. Ook op de 14de. In het Italiaans. Voor een hele klas. Shit! Ik had bovendien helemaal geen tijd om die presentatie voor de bereiden, want dat examen kreeg echt wel voorrang.

Vandaag was het dus zover. Stressen! Alhoewel, voor een van de eerste keren in mijn leven had ik gisterenavond  het gevoel dat ik álle leerstof kende. Maar toch, stressen. Omdat het mijn eerste examen hier in Italië was en ik totaal niet wist wat te verwachten. En omdat ik die presentatie zwaar had verwaarloosd...

Toen we in de aula binnenkwamen, voor le moment suprême, was ik eventjes de kluts kwijt. Ik dacht mooi een plaatsje tussen te laten, zoals ons flink is aangeleerd in Leuven, maar daar was geen sprake van. Allemaal dicht tegen elkaar volstond. Vervolgens was ik al van plan om mijn tas uit gewoonte vooraan te zetten, maar daar was nog minder sprake van. Jas en tas stonden goed aan je voeten. Oké dan. Plots begonnen al die Italianen papieren uit hun tas te halen. Vreemd, het is hier blijkbaar de bedoeling dat je je eigen kladpapier meebrengt naar een examen. Gelukkig had ik een schrift bij, waar ik netjes enkele velletjes uit kon scheuren. Tot slot deelde een van de studenten, in opdracht van de prof, het examen rond. Een velletje met vragen. Nog even wachten op het antwoordblad, dacht ik. Tot mijn frank viel. Op die vellen 'kladpapier' moest je je examen invullen. (Een slimme Italiaanse student schrijft gewoon thuis al enkele velletjes vol, want niemand controleert toch.) Het is hier blijkbaar allemaal doe-het-zelf.

Dat was nog niet alles. Plots zei de professor: "Als ik iemand hoor praten, krijg je een sterretje. Als je twee sterretjes hebt, moet je het lokaal verlaten." HALLO? Ze zeggen hier dus eigenlijk: "Je mag één keer afkijken. Een tweede keer is pas een brug te ver." En dat aan een universiteit. (Sterretjes geven is bovendien zó middelbare school!) Tijdens het examen hoorde ik inderdaad soms wat mensen voor mij samen overleggen, maar geen haan die daar naar kraaide.

Het examen zelf dan. Als het er een Belgisch was, dan zou ik zeggen: "Wauw, dat ging goed. Ik wist bijna alles." Maar het was er een Italiaans. De prof is vrij streng. Hij vraagt feitenvragen (vb. Leg uit in 5 zinnen: "Sinn Feinn"), maar verwacht geanalyseerde antwoorden die tonen dat je álles weet. Dat bovendien in 5 zinnen. Ik denk dat het wel oké ging, maar het zal er vanaf hangen of ik het inzicht heb getoond dat hij wilt zien. Mijn feiten waren alvast juist, daar ben ik zeker van, maar hier zit ik bij politieke wetenschappen en die hechten niet zoveel belang aan feiten.

Met een opgelucht gevoel kon ik de aula verlaten...om mij dan meteen als een gek op die presentatie te storten. Ik wist dat ik het eventueel wel in het Engels mocht doen (mits wat zieligdoenerij), maar ik wist ook dat ze het heel erg appreciëren als je het in het Italiaans probeert. Aangezien ik de paper zelf in het Engels geschreven had, moest ik snel de belangrijkste woorden naar het Italiaans vertalen. Zo kon ik later nog wel kiezen voor welke taal ik ging.

Voor ik het wist was het al zover. Net zoals in de films leek ik net een duiveltje en een engeltje op mijn schouders te hebben zitten. "Doe het toch gewoon in het Engels, Johanna. Je zal slimmer overkomen." "Maar neen, Johanna, ze houden ervan als je Italiaans praat. Doe dat gewoon! Je hebt niet voor niets Italiaanse lessen gevolgd".

Ik deed het. Ik ging voor het Italiaans. Toen ik dat zei, keek iedereen echt zo trots naar mij dat het een immense boost gaf. Qua presentatie was het een dikke ramp. Normaal ben ik goed in presentaties, maar hier kon ik -natuurlijk- niet snel en vlot op mijn woorden komen. Grammaticaal trokken mijn woorden ook niet op veel, maar dat gaf niet, want iedereen verstond het.

Nu moet je weten dat we dat vak maar met 6 studenten volgen, 3 Erasmussers en 3 Italianen. Dat was een hele opluchting. Want van de Erasmussers wist ik dat ze niet zouden lachen, maar die Italianen waren ook zó lief, dat kan je niet geloven. Als ik niet op een woord kon komen en -weeral- pauze pakte, knikten die met hun hoofd van "Komaan, je kan het wel. Goed bezig!". Wanneer ik dan weer aan een woord begon, maar de juiste uitgang niet kende, dan zag ik dat ze met hun mond het woord mee zeiden en bevestigend knikten als ik het juist zei. Het ging zeer moeizaam en waarschijnlijk was het daardoor niet echt interessant, maar ze deden alsof het echt interessant was. De Erasmussers stelden bovendien af en toe een (simpele) vraag zodat ik eventjes op pauze kon komen. De schatten!

Toen de les erop zat, kwam een van de Italiaanse meisjes zeggen dat ik het heel erg goed had gedaan en ik erg trots op mezelf mocht zijn. Ze vond het echt knap dat ik het in het Italiaans gedaan had.

Gelijk heeft ze:

IK BEN ZO TROTS OP MEZELF!  :)


PS: Ik ben trouwens ook trots op al mijn (ex-)Erasmus vrienden. Want het is echt niet evident om een leventje op te bouwen in een ander land, met een andere taal en andere gewoontes.
PS²: En nu op naar mijn volgende examen van maandag!