Soms ben ik het hier zo beu.
Beu omdat ik met momenten dat rottige Italiaans maar half versta. Beu omdat ik nog slechter kan antwoorden dan verstaan. Vaarwel woordspelingen of ingewikkeldere conversaties. Beu omdat ik weet dat mijn vrienden thuis afgesproken hebben en ik er niet bij kan zijn. Beu omdat ik hier geen toffe hobby's heb. Beu omdat ik doodsbang ben om te buizen voor mijn examens.
Beu omdat ik examens heb terwijl ik die dag ook nog in een of andere les verwacht word. Beu omdat ik alle pizza's beu ben. Ik heb zin in een koninginnenhapje met appelmoes. Of pure chocolade van Cote D'Or. Beu omdat ik hier niet 's ochtends rustig de Standaard kan lezen. Beu omdat het in ons appartement helemaal niet zo gezellig is als thuis of op kot. Beu omdat hier nergens een zetel staat om eens lui in neer te ploffen. Beu omdat straatverkopers me dagelijks alle mogelijke brol willen verpatsen.
Maar soms kan het zo plots, in een vingerknip, keren. Dan kan iets kleins je weer gelukkig maken.
Gelukkig omdat een professor zelf komt voorstellen dat je dat dikke Italiaanse boek mag laten vallen en een Engelstalig in de plaats mag lezen. Gelukkig omdat de kerstlichtjes branden. Als een grote sterrenhemel hangen ze boven de hoofdstraat te fonkelen. Gelukkig omdat je vrienden en familie berichtjes blijven sturen via mail en Facebook. Jullie zijn helden! Gelukkig omdat ik met de mopjes van mijn vrienden nog steeds het hardst moet lachen. Ook al zijn ze flauw. Gelukkig wanneer ik post heb. Het maakt mijn dag iedere keer weer goed. Gelukkig omdat een oud vrouwtje uit ons appartementsblok ons 2 zakken vol Baci's (overheerlijke chocolaatjes) is komen brengen. Zomaar.
Gelukkig wanneer ik in de supermarkt onderaan op een schapje een fles Stella Artois zie staan. Gelukkig wanneer ik die fles ook koop, ook al lust ik geen bier. Want je thuis is waar je (de) Stella staat. Gelukkig wanneer ik een ijsje haal en de oude, schattige verkoper me zoals steeds met 'amore' aanspreekt. Gelukkig omdat ik de dagen dat het hier regende nog steeds op één hand kan tellen. Gelukkig omdat ik bijna Kerst en nieuw mag vieren met mijn vrienden en familie. Gelukkig omdat ik mijn paper van 10 blz eindelijk kon indienen. Gelukkig wanneer ik me bedenk dat ik volgend semester weer les in het Nederlands mag volgen. Gelukkig wanneer ik Birte en Franzi onverwachts tegenkom op straat en ik besef dat ik hier ook vrienden heb. Gelukkig wanneer mensen me de weg vragen uit overtuiging dat ik van hier ben.
Het is vreselijk cliché, maar door in het buitenland te wonen, ga je alles des te meer waarderen.
Je beseft dat het uiteindelijk de kleine, vanzelfsprekende dingen in het leven zijn die je het gelukkigste maken.
Liefste lezer, geniet ervan. Doe wat je gelukkig maakt. Want soms heeft de wereld nood aan een beetje meer gelukkige mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten