Al weken keek ik er naar uit, stond het in het vet in mijn agenda: 21 december naar huis! Om dan enkele dagen later Kerst en Nieuwjaar met vrienden en familie te vieren. Bij het nieuws dat er stakingen zouden zijn deze week, kreeg ik het al benauwd. Gelukkig was de staking pas voor donderdag en kwam ik al woensdag. Oef. Toch wou ik niets aan het toeval overlaten en had ik een B en C-plan klaar voor wanneer mijn trein naar Rome het om een of andere reden zou laten afweten. Toen ik in de luchthaven van Rome aankwam, viel er bijgevolg een last van mijn schouders. Het vliegtuig zou niet zonder mij kunnen vertrekken. Dacht ik.
Woensdagnamiddag kreeg ik een sms van SN Brussels Airlines om me te melden dat mijn vlucht met een dik uur vertraging zou vertrekken. (Voor mij maakte dat niets uit, want ik was sowieso al 4 uur te vroeg op post in de luchthaven.) Op mijn ticket stond dat de bagage check-in tot x-aantal minuten voor het vertrek van de vlucht zou plaatsvinden. Aangezien de vlucht een uur vertraging had, was ik er dan ook oprecht van overtuigd dat het check-in uur ook een uur verlaat was (ah ja, waarom smssen ze anders). Niet dus. Gek genoeg had ik op een wachtbankje post gevat vlak voor de check-in van SN, zodat ik er als eerste bij zou zijn als de check-in open ging. Maar hij ging niet open. Toen er opnieuw een extra halfuur vertraging van mijn vlucht werd aangekondigd, besloot ik om eens aan een andere balie te gaan informeren. Zij die vrouw doodleuk dat de check-in al voorbij was en ik ergens anders een nieuwe vlucht kon gaan boeken. Werkelijk, mijn hart stond ter plekke even stil. Ik had de hele tijd voor die check-in gezeten en niks gezien!
Ik dus zeer snel naar die omboekbalie om te melden dat ik echtechtecht op dat vliegtuig moest en dat ik al 4 uur op die rottige luchthaven zat! Helaas was de vrouw onverbiddelijk. "Sorry, madam, de check-in is al gesloten. U mag niet meer op het vliegtuig. U zal een nieuwe vlucht moeten boeken. Oei, er zijn morgen stakingen in België. Voor Kerst krijg ik u niet thuis. Ik kan je wel nog op een vlucht naar Frankrijk, Nederland of Duitsland zetten voor morgen."
(En dan te bedenken dat het vliegtuig pas over 3 uur zou landen, het was er nog niet eens!)
Dat kwam zo hard aan. Net alsof iemand me net gezegd had dat mijn ouders waren gestorven of zo. Niet thuis voor Kerst! Moeten overnachten ergens in Rome (want in Perugia geraakte ik niet meer)! Totaal niet weten wat te doen! Echt, mijn hart was gebroken!
Al wenend probeerde ik die mevrouw duidelijk te maken dat er geen andere optie was. Ik moest erop. Ik wist niet wat te doen. Het mocht niet baten. "I'm sorry, madam.", zei ze.
Totaal hulpeloos belde ik dan maar naar huis. Voor ouderlijke hulp en raad. Ik moest er nog harder door wenen. En dat is denk ik de doorbraak geweest. Want zonder dat ik het echt doorhad, waren er twee carabinieri's gestopt die vol medelijden naar mij keken. Een van de twee politiemannen boog zich naar de vrouw aan de balie om te vragen wat er aan de hand was. Toen ik had afgelegd en wat wezenloos stond de snikken, zei de agent tegen die vrouw dat dit echt heel zielig was en of ze mij écht niet kon helpen.
En plots, na eerst halsstarrig geweigerd te hebben, zei ze: "Ik zal zien wat ik kan doen!". Ze nam de telefoon en belde naar iemand. "Er is hier een meisje. Ze is alleen en zit vast in Rome. Haar ouders wonen in een ander land. Lei è una fontana! (Ze is een fontein!)"
5 minuten later kwam er een kei lief vrouwtje aan, die speciaal voor mij een check-in hokje heeft geopend om mijn valies in te checken. Daarna moest ik nog even met mijn valies naar een man om die door een security check te halen. Het was in orde. IK MOCHT NOG MEE! Zelden zo blij geweest.
Het straffe van al was dat we daarna nog 3 uur aan de gate hebben moeten wachten omdat het vliegtuig zoveel vertraging had. Het zou echt straf geweest zijn als ik echt niet mee mocht. (Oké, het was een beetje mijn eigen domme fout, maar niet helemaal.)
Als kers op de taart en het mooiste en meest hartverwarmende van de hele dag was dat bij mijn aankomst, om half 2 (!) 's nachts, mijn vriendinnen Nine, Anna, Berdien en Charlotte in een verlaten aankomsthal met spandoeken op mij stonden te wachten. Dat is pas vriendschap! Echt, zo lief en ontroerend. Het zijn de beste vriendinnen ter wereld!
Wat een pracht verhaal! Ik zat al bijna waarachtig mee te snikken met al het leed, maar toen ik dat zinnetje "ze is een fontein!" las, heb ik echt superhard moeten lachen...Geweldig verhaal!!!
BeantwoordenVerwijderenGenieten nu, van ieder moment met je familie en vrienden heel dicht bij je. 'k Wens het je van harte toe!