Zonet nog met Birte, Franzi en Meike gaan eten en nadien nog eventjes op café. Niets zot of laat, want ze zitten allemaal nog volop in de examenperiode. Gewoon nog eventjes gezellig samen zijn vooraleer ik morgen voorgoed naar huis vertrek. Natuurlijk zijn zij niet mijn enige vrienden hier, maar wel mijn liefste. En daarom dat ik graag met hen dit avontuur wou afsluiten.
Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Ontelbare keren heb ik gewenst dat het erop zat, dat het al januari was. Ik ben hier met momenten heel erg ongelukkig geweest en ontelbaar keer meer tranen gelaten dan ik normaal doe, maar ik heb hier ook veel mooie tijden beleefd. Bezoekjes van familie en vrienden, de vele reisjes, de geweldige maand september met Philipp, Mirjam en Camille én natuurlijk de momenten met Franzi's Car Crew. Zij waren hier mijn familie en vrienden in één. Schatten uit de duizend. Ik ben geweldig blij dat ik Maria en Meike, maar vooral Birte en Franzi heb leren kennen.
Het was een rare avond. Tegen het einde wisten we dat iedereen door moest, maar niemand wou vertrekken. Birte zei: "It seems like we are going to a funeral". Al viel het afscheid niet zó zwaar, want ik ben er zeker van dat we elkaar snel terug zullen zien. In België, Duitsland, Italië, Polen of elders ter wereld.
Toch zal ik ze missen. En geen klein beetje.
maandag 23 januari 2012
zondag 22 januari 2012
Alle wegen leiden naar Rome
Sinds woensdag ben ik eindelijk weer een vrije vogel: geen examens meer! Mijn vrienden hier hebben nog allemaal examens, dus uitjes met hen zaten er niet meer in. Om mijn laatste dagen in Italië toch met een knaller af te sluiten, kwam mijn nicht Charlot speciaal naar hier (ondanks haar vliegangst, wat een heldin!).
Donderdag nam ik dus in alle vroegte de trein naar Rome om daar samen wat tijd te spenderen. Via het internet hadden we een straffe deal gevonden, waardoor we ook een nachtje (+extra dag) in een 4-sterrenhotel in Rome konden doorbrengen. Reken maar dat het plezant was!
Enkel de start van onze trip was niet ideaal. Totaal uitgehongerd na een lange vlucht/treinrit waren we snel een bar binnengegaan voor een hapje. De panini die we hongerig binnen smikkelden, bleek helaas stukjes kip te bevatten die uit een ander tijdperk kwamen. Serieus misselijk/met druk op de darmen strompelden we nadien ons hotel binnen. Uit vrees voor een besmetting besloten we wijselijk even de bekomen, vooraleer we op pad gingen. Gelukkig had de Jezus boven ons bed het goed met ons voor, want na een uurtje waren we er weer bovenop.
We besloten die dag naar Vaticaanstad te trekken om daar de paus met ons bezoek te verblijden. Helaas was hij niet thuis. Volgende keer beter!
Vrijdag hingen we nog wat verder de toerist uit, deden we enkele geweldige soldenkoopjes (prachtige 'Mad Men'-kleedjes) en genoten we vooral van het stralende weer.
's Avonds namen we dan de trein naar Perugia, waar we de rest van het weekend hebben doorgebracht.
Ook ben ik na al die maanden hier eindelijk eens naar het huis gaan kijken waar Amanda Knox al dan niet Meredith Kercher heeft vermoord. Heel eventjes de ramptoerist uithangen, moest kunnen.
Ondertussen is Charlot vertrokken. De heldin heeft ook al zo'n 10kg van mijn spullen mee naar huis genomen. Nu moet ik al de rest nog in 2 valiezen krijgen. Op hoop van zegen.
Donderdag nam ik dus in alle vroegte de trein naar Rome om daar samen wat tijd te spenderen. Via het internet hadden we een straffe deal gevonden, waardoor we ook een nachtje (+extra dag) in een 4-sterrenhotel in Rome konden doorbrengen. Reken maar dat het plezant was!
 | |
| Aangekomen in ROME! Zoveel zon dat het oogverblindend was. |
 | |
| Onze hotelkamer met Jezus boven het bed. |
 |
| Vaticaanstad |
 |
| De kerststal stond er nog steeds. |
 |
| De pietà van Michelangelo. |
 |
| Aan de Tiber. |
Vrijdag hingen we nog wat verder de toerist uit, deden we enkele geweldige soldenkoopjes (prachtige 'Mad Men'-kleedjes) en genoten we vooral van het stralende weer.
 |
| zalig weer! |
 |
| Metrohalte Laurentina |
 |
| Muntjes gooien in de Trevi fontein. |
 |
| Belgische chocolade in mooie verpakking! |
 |
| Met de minimetro naar de markt op zaterdagochtend. |
 |
| centrum Perugia |
 |
| genieten van het zonnetje |
 |
| Oja, we zijn verbrand/gebruind! |
 |
| Het vervloekte huis. |
Ondertussen is Charlot vertrokken. De heldin heeft ook al zo'n 10kg van mijn spullen mee naar huis genomen. Nu moet ik al de rest nog in 2 valiezen krijgen. Op hoop van zegen.
woensdag 18 januari 2012
Bachelor
Ik heb mijn laatste examen (met vrucht) beëindigd. Hoera vakantie!
Maar beter nog: hoera een diploma!
Want dat betekent dat u mij vanaf vandaag ook Bachelor in de Geschiedenis mag noemen.
Maar beter nog: hoera een diploma!
Want dat betekent dat u mij vanaf vandaag ook Bachelor in de Geschiedenis mag noemen.
zondag 15 januari 2012
Blok 'til you drop
Ik weet het, ik ben mijn blog een beetje aan het verwaarlozen. Niet expres, verre van, maar tijd om ditjes en datje neer te schrijven is zeldzaam in tijden van examens en paper deadlines. Het ene examen is nog maar net afgelegd of het volgende komt er al aan. Om over papers maar te zwijgen. (Wel net mijn ALLERlaatste exemplaar ingediend, olé!) Ik ben het echt stilaan kotsbeu. De examenperiode is hier dan ook al begin december begonnen.
Maar goed, niet teveel geklaag, want vanaf woensdagnamiddag ben ik weer een vrije vrouw. En de vooruitzichten zijn goed. Donderdag landt mijn toffe nicht Charlot in Rome, waar we een tweedaags citytripje zullen houden om nadien naar Perugia af te zakken. (En volgende week ga ik skiën in Frankrijk, joehoe!)
Ondertussen heb ik al 3 van de 4 vakken afgelegd. Mijn laatste examen was vreselijk. Qua stress toch. 4 uur heb ik moeten wachten eer het aan mij was. Je moet bovendien wachten in het lokaal waar de examens worden afgenomen, dus even naar wat muziek luisteren of een rondje lopen om kalm te blijven zit er niet in. Bovendien waren alle (vreemd genoeg geen enkel meisje) jongens voor mij gebuisd. Per student die hij met een onvoldoende wegstuurde, werd de spreekwoordelijke donderwolk boven zijn hoofd wat donkerder. Als je dan als derde laatste pas aan de beurt bent, zit de schrik er dik in. Maar bon, het werd toch een 27/30 en hij zei op het einde dat het een goed examen was. Oef!
Tot dit weekend was het best eenzaam hier. Laurens woont hier niet meer en Houd zie ik bijna nooit. Mijn liefste Duitse vriendinnetjes waren nog niet aangekomen in Perugia. Dus was het enkel mijn bureautje, boeken en ik in dat lege, witte appartement. Tot dit weekend dus. Gisterenavond zijn we met z'n allen lekker gaan eten en nadien in 'Il birraio' iets gaan drinken. Dat is een heel gezellig cafeetje waar je je precies in Marrakesh waant. Maar bovenal, ze hadden daar gewoonweg Belgische kriek! (Erasmus maakt een mens heel erg chauvinistisch. Ik denk dat alle cafégangers mij dan ook duidelijk verstaan hebben toen ik luidop riep: "OH MY GOD, they have Belgian Kriek here!) Mijn Duitse maatjes kenden dat totaal niet en ik had al menigmaal een vruchteloze poging gedaan om uit te leggen wat dat net was. Ze bleven maar denken dat dat gewoon bier met kleurstof en fruitsmaak was. In ieder geval, het was een heel gezellig avondje.
Maar goed, niet teveel geklaag, want vanaf woensdagnamiddag ben ik weer een vrije vrouw. En de vooruitzichten zijn goed. Donderdag landt mijn toffe nicht Charlot in Rome, waar we een tweedaags citytripje zullen houden om nadien naar Perugia af te zakken. (En volgende week ga ik skiën in Frankrijk, joehoe!)
Ondertussen heb ik al 3 van de 4 vakken afgelegd. Mijn laatste examen was vreselijk. Qua stress toch. 4 uur heb ik moeten wachten eer het aan mij was. Je moet bovendien wachten in het lokaal waar de examens worden afgenomen, dus even naar wat muziek luisteren of een rondje lopen om kalm te blijven zit er niet in. Bovendien waren alle (vreemd genoeg geen enkel meisje) jongens voor mij gebuisd. Per student die hij met een onvoldoende wegstuurde, werd de spreekwoordelijke donderwolk boven zijn hoofd wat donkerder. Als je dan als derde laatste pas aan de beurt bent, zit de schrik er dik in. Maar bon, het werd toch een 27/30 en hij zei op het einde dat het een goed examen was. Oef!
Tot dit weekend was het best eenzaam hier. Laurens woont hier niet meer en Houd zie ik bijna nooit. Mijn liefste Duitse vriendinnetjes waren nog niet aangekomen in Perugia. Dus was het enkel mijn bureautje, boeken en ik in dat lege, witte appartement. Tot dit weekend dus. Gisterenavond zijn we met z'n allen lekker gaan eten en nadien in 'Il birraio' iets gaan drinken. Dat is een heel gezellig cafeetje waar je je precies in Marrakesh waant. Maar bovenal, ze hadden daar gewoonweg Belgische kriek! (Erasmus maakt een mens heel erg chauvinistisch. Ik denk dat alle cafégangers mij dan ook duidelijk verstaan hebben toen ik luidop riep: "OH MY GOD, they have Belgian Kriek here!) Mijn Duitse maatjes kenden dat totaal niet en ik had al menigmaal een vruchteloze poging gedaan om uit te leggen wat dat net was. Ze bleven maar denken dat dat gewoon bier met kleurstof en fruitsmaak was. In ieder geval, het was een heel gezellig avondje.
dinsdag 10 januari 2012
Een klein beetje sterven
Vandaag vond het examen "Storia dei rapporti nord-sud" plaats. Het enige vak waar ik maximum de helft van alle lessen begrepen heb. Iedere les werd ene na de andere moeilijke Italiaanse term op ons afgevuurd. Menigmaal ben ik met de handen in het haar nadien weer naar huis gegaan. Ik snapte er echt de ballen van.
Hoewel ze moeilijk te verstaan was, was de professor wel heel erg vriendelijk. Zo stelde ze me in december voor om een van de Italiaanse boeken door een Engelstalig te vervangen. Dat moest ze mij geen twee keer zeggen! Eindelijk kon ik verstaan waarover het al die tijd over ging :-)
Na twee schriftelijke examens in december, wist ik gelukkig wel al een beetje wat ik vandaag kon verwachten. Dacht ik. Want toen ik daar aankwam, bleek het examen mondeling te zijn. Het ging er ook typisch op z'n Italiaans aan toe. De professor kwam om te beginnen al 50 minuten te laat opdagen.
Concreet zit je allemaal in hetzelfde lokaal. Wanneer je dus je examen aflegt, zit er achter jou een hele klas mee te luisteren. In Leuven zit er misschien 3 man en die zijn dan nog allemaal druk hun eigen examen aan het voorbereiden. Hier mag je niks voorbereiden, dus iedereen zit op je vingers te kijken.
Ik had gehoopt niet meteen aan de beurt te komen, zodat ik de gang van zaken een beetje kon bekijken. Weer mis. Ik was als eerste aan de beurt. Dat was echt eventjes sterven. Examens doen mij altijd een beetje sterven.
Het was niet zo heel goed. Het was echt raar dat je meteen op die vragen moest antwoorden. Het leek precies alsof ik geen tijd had om te denken. Dus zat ik daar, wat Italiaans te brabbelen. Gemixt met Engels. Met mijn eerste vraag ging ik een beetje de mist in. Gelukkig was de tweede wel goed (die ging over Italiaanse kolonies, chauvinistisch als ze zijn). Uiteindelijk kreeg ik toch nog een 23/30. Dat is het enige handige aan die mondelinge examens hier, je kent meteen je punten.
Nog twee examens te gaan. Het einde begint in zicht te komen!
Hoewel ze moeilijk te verstaan was, was de professor wel heel erg vriendelijk. Zo stelde ze me in december voor om een van de Italiaanse boeken door een Engelstalig te vervangen. Dat moest ze mij geen twee keer zeggen! Eindelijk kon ik verstaan waarover het al die tijd over ging :-)
Na twee schriftelijke examens in december, wist ik gelukkig wel al een beetje wat ik vandaag kon verwachten. Dacht ik. Want toen ik daar aankwam, bleek het examen mondeling te zijn. Het ging er ook typisch op z'n Italiaans aan toe. De professor kwam om te beginnen al 50 minuten te laat opdagen.
Concreet zit je allemaal in hetzelfde lokaal. Wanneer je dus je examen aflegt, zit er achter jou een hele klas mee te luisteren. In Leuven zit er misschien 3 man en die zijn dan nog allemaal druk hun eigen examen aan het voorbereiden. Hier mag je niks voorbereiden, dus iedereen zit op je vingers te kijken.
Ik had gehoopt niet meteen aan de beurt te komen, zodat ik de gang van zaken een beetje kon bekijken. Weer mis. Ik was als eerste aan de beurt. Dat was echt eventjes sterven. Examens doen mij altijd een beetje sterven.
Het was niet zo heel goed. Het was echt raar dat je meteen op die vragen moest antwoorden. Het leek precies alsof ik geen tijd had om te denken. Dus zat ik daar, wat Italiaans te brabbelen. Gemixt met Engels. Met mijn eerste vraag ging ik een beetje de mist in. Gelukkig was de tweede wel goed (die ging over Italiaanse kolonies, chauvinistisch als ze zijn). Uiteindelijk kreeg ik toch nog een 23/30. Dat is het enige handige aan die mondelinge examens hier, je kent meteen je punten.
Nog twee examens te gaan. Het einde begint in zicht te komen!
zaterdag 7 januari 2012
Een warm weerzien
Sinds vandaag ben ik weer in Perugia. Het was letterlijk een warm weerzien. Om jullie allemaal eventjes jaloers te maken: de zon schijnt volop, de lucht is mooi blauw en de temperatuur zeer aangenaam. Wat een contrast met thuis!
Ook Houd, mijn kotgenoot, was zeer schattig. Toen ik binnenkwam kwam hij meteen zeggen dat hij me gemist had. Die arme stakker is hier dan ook de hele kerstvakantie alleen geweest. Hij kon niet naar huis en Laurens woont hier niet meer.
 |
| zicht vanaf de hoek van mijn straat |
Ook Houd, mijn kotgenoot, was zeer schattig. Toen ik binnenkwam kwam hij meteen zeggen dat hij me gemist had. Die arme stakker is hier dan ook de hele kerstvakantie alleen geweest. Hij kon niet naar huis en Laurens woont hier niet meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)