Vandaag vond het examen "Storia dei rapporti nord-sud" plaats. Het enige vak waar ik maximum de helft van alle lessen begrepen heb. Iedere les werd ene na de andere moeilijke Italiaanse term op ons afgevuurd. Menigmaal ben ik met de handen in het haar nadien weer naar huis gegaan. Ik snapte er echt de ballen van.
Hoewel ze moeilijk te verstaan was, was de professor wel heel erg vriendelijk. Zo stelde ze me in december voor om een van de Italiaanse boeken door een Engelstalig te vervangen. Dat moest ze mij geen twee keer zeggen! Eindelijk kon ik verstaan waarover het al die tijd over ging :-)
Na twee schriftelijke examens in december, wist ik gelukkig wel al een beetje wat ik vandaag kon verwachten. Dacht ik. Want toen ik daar aankwam, bleek het examen mondeling te zijn. Het ging er ook typisch op z'n Italiaans aan toe. De professor kwam om te beginnen al 50 minuten te laat opdagen.
Concreet zit je allemaal in hetzelfde lokaal. Wanneer je dus je examen aflegt, zit er achter jou een hele klas mee te luisteren. In Leuven zit er misschien 3 man en die zijn dan nog allemaal druk hun eigen examen aan het voorbereiden. Hier mag je niks voorbereiden, dus iedereen zit op je vingers te kijken.
Ik had gehoopt niet meteen aan de beurt te komen, zodat ik de gang van zaken een beetje kon bekijken. Weer mis. Ik was als eerste aan de beurt. Dat was echt eventjes sterven. Examens doen mij altijd een beetje sterven.
Het was niet zo heel goed. Het was echt raar dat je meteen op die vragen moest antwoorden. Het leek precies alsof ik geen tijd had om te denken. Dus zat ik daar, wat Italiaans te brabbelen. Gemixt met Engels. Met mijn eerste vraag ging ik een beetje de mist in. Gelukkig was de tweede wel goed (die ging over Italiaanse kolonies, chauvinistisch als ze zijn). Uiteindelijk kreeg ik toch nog een 23/30. Dat is het enige handige aan die mondelinge examens hier, je kent meteen je punten.
Nog twee examens te gaan. Het einde begint in zicht te komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten