Zie hier hoe het er in Italië echt aan toe gaat!
maandag 26 december 2011
donderdag 22 december 2011
Horror in Rome en de beste vriendinnen ter wereld!
Sinds vannacht ben ik weer thuis in België, hoera! Maar verdorie, het heeft letterlijk bloed, zweet en veel tranen gekost om hier te geraken.
Al weken keek ik er naar uit, stond het in het vet in mijn agenda: 21 december naar huis! Om dan enkele dagen later Kerst en Nieuwjaar met vrienden en familie te vieren. Bij het nieuws dat er stakingen zouden zijn deze week, kreeg ik het al benauwd. Gelukkig was de staking pas voor donderdag en kwam ik al woensdag. Oef. Toch wou ik niets aan het toeval overlaten en had ik een B en C-plan klaar voor wanneer mijn trein naar Rome het om een of andere reden zou laten afweten. Toen ik in de luchthaven van Rome aankwam, viel er bijgevolg een last van mijn schouders. Het vliegtuig zou niet zonder mij kunnen vertrekken. Dacht ik.
Woensdagnamiddag kreeg ik een sms van SN Brussels Airlines om me te melden dat mijn vlucht met een dik uur vertraging zou vertrekken. (Voor mij maakte dat niets uit, want ik was sowieso al 4 uur te vroeg op post in de luchthaven.) Op mijn ticket stond dat de bagage check-in tot x-aantal minuten voor het vertrek van de vlucht zou plaatsvinden. Aangezien de vlucht een uur vertraging had, was ik er dan ook oprecht van overtuigd dat het check-in uur ook een uur verlaat was (ah ja, waarom smssen ze anders). Niet dus. Gek genoeg had ik op een wachtbankje post gevat vlak voor de check-in van SN, zodat ik er als eerste bij zou zijn als de check-in open ging. Maar hij ging niet open. Toen er opnieuw een extra halfuur vertraging van mijn vlucht werd aangekondigd, besloot ik om eens aan een andere balie te gaan informeren. Zij die vrouw doodleuk dat de check-in al voorbij was en ik ergens anders een nieuwe vlucht kon gaan boeken. Werkelijk, mijn hart stond ter plekke even stil. Ik had de hele tijd voor die check-in gezeten en niks gezien!
Ik dus zeer snel naar die omboekbalie om te melden dat ik echtechtecht op dat vliegtuig moest en dat ik al 4 uur op die rottige luchthaven zat! Helaas was de vrouw onverbiddelijk. "Sorry, madam, de check-in is al gesloten. U mag niet meer op het vliegtuig. U zal een nieuwe vlucht moeten boeken. Oei, er zijn morgen stakingen in België. Voor Kerst krijg ik u niet thuis. Ik kan je wel nog op een vlucht naar Frankrijk, Nederland of Duitsland zetten voor morgen."
(En dan te bedenken dat het vliegtuig pas over 3 uur zou landen, het was er nog niet eens!)
Dat kwam zo hard aan. Net alsof iemand me net gezegd had dat mijn ouders waren gestorven of zo. Niet thuis voor Kerst! Moeten overnachten ergens in Rome (want in Perugia geraakte ik niet meer)! Totaal niet weten wat te doen! Echt, mijn hart was gebroken!
Al wenend probeerde ik die mevrouw duidelijk te maken dat er geen andere optie was. Ik moest erop. Ik wist niet wat te doen. Het mocht niet baten. "I'm sorry, madam.", zei ze.
Totaal hulpeloos belde ik dan maar naar huis. Voor ouderlijke hulp en raad. Ik moest er nog harder door wenen. En dat is denk ik de doorbraak geweest. Want zonder dat ik het echt doorhad, waren er twee carabinieri's gestopt die vol medelijden naar mij keken. Een van de twee politiemannen boog zich naar de vrouw aan de balie om te vragen wat er aan de hand was. Toen ik had afgelegd en wat wezenloos stond de snikken, zei de agent tegen die vrouw dat dit echt heel zielig was en of ze mij écht niet kon helpen.
En plots, na eerst halsstarrig geweigerd te hebben, zei ze: "Ik zal zien wat ik kan doen!". Ze nam de telefoon en belde naar iemand. "Er is hier een meisje. Ze is alleen en zit vast in Rome. Haar ouders wonen in een ander land. Lei è una fontana! (Ze is een fontein!)"
5 minuten later kwam er een kei lief vrouwtje aan, die speciaal voor mij een check-in hokje heeft geopend om mijn valies in te checken. Daarna moest ik nog even met mijn valies naar een man om die door een security check te halen. Het was in orde. IK MOCHT NOG MEE! Zelden zo blij geweest.
Het straffe van al was dat we daarna nog 3 uur aan de gate hebben moeten wachten omdat het vliegtuig zoveel vertraging had. Het zou echt straf geweest zijn als ik echt niet mee mocht. (Oké, het was een beetje mijn eigen domme fout, maar niet helemaal.)
Als kers op de taart en het mooiste en meest hartverwarmende van de hele dag was dat bij mijn aankomst, om half 2 (!) 's nachts, mijn vriendinnen Nine, Anna, Berdien en Charlotte in een verlaten aankomsthal met spandoeken op mij stonden te wachten. Dat is pas vriendschap! Echt, zo lief en ontroerend. Het zijn de beste vriendinnen ter wereld!
Al weken keek ik er naar uit, stond het in het vet in mijn agenda: 21 december naar huis! Om dan enkele dagen later Kerst en Nieuwjaar met vrienden en familie te vieren. Bij het nieuws dat er stakingen zouden zijn deze week, kreeg ik het al benauwd. Gelukkig was de staking pas voor donderdag en kwam ik al woensdag. Oef. Toch wou ik niets aan het toeval overlaten en had ik een B en C-plan klaar voor wanneer mijn trein naar Rome het om een of andere reden zou laten afweten. Toen ik in de luchthaven van Rome aankwam, viel er bijgevolg een last van mijn schouders. Het vliegtuig zou niet zonder mij kunnen vertrekken. Dacht ik.
Woensdagnamiddag kreeg ik een sms van SN Brussels Airlines om me te melden dat mijn vlucht met een dik uur vertraging zou vertrekken. (Voor mij maakte dat niets uit, want ik was sowieso al 4 uur te vroeg op post in de luchthaven.) Op mijn ticket stond dat de bagage check-in tot x-aantal minuten voor het vertrek van de vlucht zou plaatsvinden. Aangezien de vlucht een uur vertraging had, was ik er dan ook oprecht van overtuigd dat het check-in uur ook een uur verlaat was (ah ja, waarom smssen ze anders). Niet dus. Gek genoeg had ik op een wachtbankje post gevat vlak voor de check-in van SN, zodat ik er als eerste bij zou zijn als de check-in open ging. Maar hij ging niet open. Toen er opnieuw een extra halfuur vertraging van mijn vlucht werd aangekondigd, besloot ik om eens aan een andere balie te gaan informeren. Zij die vrouw doodleuk dat de check-in al voorbij was en ik ergens anders een nieuwe vlucht kon gaan boeken. Werkelijk, mijn hart stond ter plekke even stil. Ik had de hele tijd voor die check-in gezeten en niks gezien!
Ik dus zeer snel naar die omboekbalie om te melden dat ik echtechtecht op dat vliegtuig moest en dat ik al 4 uur op die rottige luchthaven zat! Helaas was de vrouw onverbiddelijk. "Sorry, madam, de check-in is al gesloten. U mag niet meer op het vliegtuig. U zal een nieuwe vlucht moeten boeken. Oei, er zijn morgen stakingen in België. Voor Kerst krijg ik u niet thuis. Ik kan je wel nog op een vlucht naar Frankrijk, Nederland of Duitsland zetten voor morgen."
(En dan te bedenken dat het vliegtuig pas over 3 uur zou landen, het was er nog niet eens!)
Dat kwam zo hard aan. Net alsof iemand me net gezegd had dat mijn ouders waren gestorven of zo. Niet thuis voor Kerst! Moeten overnachten ergens in Rome (want in Perugia geraakte ik niet meer)! Totaal niet weten wat te doen! Echt, mijn hart was gebroken!
Al wenend probeerde ik die mevrouw duidelijk te maken dat er geen andere optie was. Ik moest erop. Ik wist niet wat te doen. Het mocht niet baten. "I'm sorry, madam.", zei ze.
Totaal hulpeloos belde ik dan maar naar huis. Voor ouderlijke hulp en raad. Ik moest er nog harder door wenen. En dat is denk ik de doorbraak geweest. Want zonder dat ik het echt doorhad, waren er twee carabinieri's gestopt die vol medelijden naar mij keken. Een van de twee politiemannen boog zich naar de vrouw aan de balie om te vragen wat er aan de hand was. Toen ik had afgelegd en wat wezenloos stond de snikken, zei de agent tegen die vrouw dat dit echt heel zielig was en of ze mij écht niet kon helpen.
En plots, na eerst halsstarrig geweigerd te hebben, zei ze: "Ik zal zien wat ik kan doen!". Ze nam de telefoon en belde naar iemand. "Er is hier een meisje. Ze is alleen en zit vast in Rome. Haar ouders wonen in een ander land. Lei è una fontana! (Ze is een fontein!)"
5 minuten later kwam er een kei lief vrouwtje aan, die speciaal voor mij een check-in hokje heeft geopend om mijn valies in te checken. Daarna moest ik nog even met mijn valies naar een man om die door een security check te halen. Het was in orde. IK MOCHT NOG MEE! Zelden zo blij geweest.
Het straffe van al was dat we daarna nog 3 uur aan de gate hebben moeten wachten omdat het vliegtuig zoveel vertraging had. Het zou echt straf geweest zijn als ik echt niet mee mocht. (Oké, het was een beetje mijn eigen domme fout, maar niet helemaal.)
Als kers op de taart en het mooiste en meest hartverwarmende van de hele dag was dat bij mijn aankomst, om half 2 (!) 's nachts, mijn vriendinnen Nine, Anna, Berdien en Charlotte in een verlaten aankomsthal met spandoeken op mij stonden te wachten. Dat is pas vriendschap! Echt, zo lief en ontroerend. Het zijn de beste vriendinnen ter wereld!
zondag 18 december 2011
Goed begonnen, is half gewonnen!
WOOOHOOOOJOEPIE, ik heb 27/30 behaald op mijn examen van woensdag!
Het telt wel maar mee voor 40% van het totaal (er komt nog een paper bij), maar ik ben er heel blij mee. Mijn eerste examen hier en meteen een schot in de roos!
Dat het morgen nog maar eens prijs mag zijn!
Het telt wel maar mee voor 40% van het totaal (er komt nog een paper bij), maar ik ben er heel blij mee. Mijn eerste examen hier en meteen een schot in de roos!
Dat het morgen nog maar eens prijs mag zijn!
donderdag 15 december 2011
Kerstmarkt
Iedere zichzelf respecterende stad heeft tegenwoordig een kerstmarkt, zo ook Perugia. Geen taferelen met fake sneeuw, glühwein of jeneverbar, maar eerder allerlei kraampjes met artisanale artikelen, opgesteld in de Rocca Paolina (overblijfselen van een oud fort).
Omdat Birte gisteren en Meike vandaag al naar huis vlogen voor Kerst, was dit de uitgelezen moment om dinsdag nog eventjes samen iets leuks te doen.
Omdat Birte gisteren en Meike vandaag al naar huis vlogen voor Kerst, was dit de uitgelezen moment om dinsdag nog eventjes samen iets leuks te doen.
woensdag 14 december 2011
Examens te UNIPG
14 december, de dag des oordeels. Vandaag vond het examen van het vak "Culture e conflitti nel mondo contemporaneo" plaats. Zeer interessant (iedere les werd er een hedendaags conflict behandeld: Israel-Palestina, Korea, Ierland, Vietnam, Cyprus,...), maar helaas ook heel erg veel bijkomende lectuur. Zo'n 1000 pagina's in totaal. Vandaar dat ik er stevig op tijd aan begonnen ben. De vorige weken bestond mijn dagverloop bijgevolg uit naar de les gaan, papers schrijven of voor dat examen leren.
Bleek daar vorige week nog eens een presentatie van mijn paper voor het vak "Internationale Culturele Relaties" bij te komen. Ook op de 14de. In het Italiaans. Voor een hele klas. Shit! Ik had bovendien helemaal geen tijd om die presentatie voor de bereiden, want dat examen kreeg echt wel voorrang.
Vandaag was het dus zover. Stressen! Alhoewel, voor een van de eerste keren in mijn leven had ik gisterenavond het gevoel dat ik álle leerstof kende. Maar toch, stressen. Omdat het mijn eerste examen hier in Italië was en ik totaal niet wist wat te verwachten. En omdat ik die presentatie zwaar had verwaarloosd...
Toen we in de aula binnenkwamen, voor le moment suprême, was ik eventjes de kluts kwijt. Ik dacht mooi een plaatsje tussen te laten, zoals ons flink is aangeleerd in Leuven, maar daar was geen sprake van. Allemaal dicht tegen elkaar volstond. Vervolgens was ik al van plan om mijn tas uit gewoonte vooraan te zetten, maar daar was nog minder sprake van. Jas en tas stonden goed aan je voeten. Oké dan. Plots begonnen al die Italianen papieren uit hun tas te halen. Vreemd, het is hier blijkbaar de bedoeling dat je je eigen kladpapier meebrengt naar een examen. Gelukkig had ik een schrift bij, waar ik netjes enkele velletjes uit kon scheuren. Tot slot deelde een van de studenten, in opdracht van de prof, het examen rond. Een velletje met vragen. Nog even wachten op het antwoordblad, dacht ik. Tot mijn frank viel. Op die vellen 'kladpapier' moest je je examen invullen. (Een slimme Italiaanse student schrijft gewoon thuis al enkele velletjes vol, want niemand controleert toch.) Het is hier blijkbaar allemaal doe-het-zelf.
Dat was nog niet alles. Plots zei de professor: "Als ik iemand hoor praten, krijg je een sterretje. Als je twee sterretjes hebt, moet je het lokaal verlaten." HALLO? Ze zeggen hier dus eigenlijk: "Je mag één keer afkijken. Een tweede keer is pas een brug te ver." En dat aan een universiteit. (Sterretjes geven is bovendien zó middelbare school!) Tijdens het examen hoorde ik inderdaad soms wat mensen voor mij samen overleggen, maar geen haan die daar naar kraaide.
Het examen zelf dan. Als het er een Belgisch was, dan zou ik zeggen: "Wauw, dat ging goed. Ik wist bijna alles." Maar het was er een Italiaans. De prof is vrij streng. Hij vraagt feitenvragen (vb. Leg uit in 5 zinnen: "Sinn Feinn"), maar verwacht geanalyseerde antwoorden die tonen dat je álles weet. Dat bovendien in 5 zinnen. Ik denk dat het wel oké ging, maar het zal er vanaf hangen of ik het inzicht heb getoond dat hij wilt zien. Mijn feiten waren alvast juist, daar ben ik zeker van, maar hier zit ik bij politieke wetenschappen en die hechten niet zoveel belang aan feiten.
Met een opgelucht gevoel kon ik de aula verlaten...om mij dan meteen als een gek op die presentatie te storten. Ik wist dat ik het eventueel wel in het Engels mocht doen (mits wat zieligdoenerij), maar ik wist ook dat ze het heel erg appreciëren als je het in het Italiaans probeert. Aangezien ik de paper zelf in het Engels geschreven had, moest ik snel de belangrijkste woorden naar het Italiaans vertalen. Zo kon ik later nog wel kiezen voor welke taal ik ging.
Voor ik het wist was het al zover. Net zoals in de films leek ik net een duiveltje en een engeltje op mijn schouders te hebben zitten. "Doe het toch gewoon in het Engels, Johanna. Je zal slimmer overkomen." "Maar neen, Johanna, ze houden ervan als je Italiaans praat. Doe dat gewoon! Je hebt niet voor niets Italiaanse lessen gevolgd".
Ik deed het. Ik ging voor het Italiaans. Toen ik dat zei, keek iedereen echt zo trots naar mij dat het een immense boost gaf. Qua presentatie was het een dikke ramp. Normaal ben ik goed in presentaties, maar hier kon ik -natuurlijk- niet snel en vlot op mijn woorden komen. Grammaticaal trokken mijn woorden ook niet op veel, maar dat gaf niet, want iedereen verstond het.
Nu moet je weten dat we dat vak maar met 6 studenten volgen, 3 Erasmussers en 3 Italianen. Dat was een hele opluchting. Want van de Erasmussers wist ik dat ze niet zouden lachen, maar die Italianen waren ook zó lief, dat kan je niet geloven. Als ik niet op een woord kon komen en -weeral- pauze pakte, knikten die met hun hoofd van "Komaan, je kan het wel. Goed bezig!". Wanneer ik dan weer aan een woord begon, maar de juiste uitgang niet kende, dan zag ik dat ze met hun mond het woord mee zeiden en bevestigend knikten als ik het juist zei. Het ging zeer moeizaam en waarschijnlijk was het daardoor niet echt interessant, maar ze deden alsof het echt interessant was. De Erasmussers stelden bovendien af en toe een (simpele) vraag zodat ik eventjes op pauze kon komen. De schatten!
Toen de les erop zat, kwam een van de Italiaanse meisjes zeggen dat ik het heel erg goed had gedaan en ik erg trots op mezelf mocht zijn. Ze vond het echt knap dat ik het in het Italiaans gedaan had.
Gelijk heeft ze:
IK BEN ZO TROTS OP MEZELF! :)
PS: Ik ben trouwens ook trots op al mijn (ex-)Erasmus vrienden. Want het is echt niet evident om een leventje op te bouwen in een ander land, met een andere taal en andere gewoontes.
PS²: En nu op naar mijn volgende examen van maandag!
Bleek daar vorige week nog eens een presentatie van mijn paper voor het vak "Internationale Culturele Relaties" bij te komen. Ook op de 14de. In het Italiaans. Voor een hele klas. Shit! Ik had bovendien helemaal geen tijd om die presentatie voor de bereiden, want dat examen kreeg echt wel voorrang.
Vandaag was het dus zover. Stressen! Alhoewel, voor een van de eerste keren in mijn leven had ik gisterenavond het gevoel dat ik álle leerstof kende. Maar toch, stressen. Omdat het mijn eerste examen hier in Italië was en ik totaal niet wist wat te verwachten. En omdat ik die presentatie zwaar had verwaarloosd...
Toen we in de aula binnenkwamen, voor le moment suprême, was ik eventjes de kluts kwijt. Ik dacht mooi een plaatsje tussen te laten, zoals ons flink is aangeleerd in Leuven, maar daar was geen sprake van. Allemaal dicht tegen elkaar volstond. Vervolgens was ik al van plan om mijn tas uit gewoonte vooraan te zetten, maar daar was nog minder sprake van. Jas en tas stonden goed aan je voeten. Oké dan. Plots begonnen al die Italianen papieren uit hun tas te halen. Vreemd, het is hier blijkbaar de bedoeling dat je je eigen kladpapier meebrengt naar een examen. Gelukkig had ik een schrift bij, waar ik netjes enkele velletjes uit kon scheuren. Tot slot deelde een van de studenten, in opdracht van de prof, het examen rond. Een velletje met vragen. Nog even wachten op het antwoordblad, dacht ik. Tot mijn frank viel. Op die vellen 'kladpapier' moest je je examen invullen. (Een slimme Italiaanse student schrijft gewoon thuis al enkele velletjes vol, want niemand controleert toch.) Het is hier blijkbaar allemaal doe-het-zelf.
Dat was nog niet alles. Plots zei de professor: "Als ik iemand hoor praten, krijg je een sterretje. Als je twee sterretjes hebt, moet je het lokaal verlaten." HALLO? Ze zeggen hier dus eigenlijk: "Je mag één keer afkijken. Een tweede keer is pas een brug te ver." En dat aan een universiteit. (Sterretjes geven is bovendien zó middelbare school!) Tijdens het examen hoorde ik inderdaad soms wat mensen voor mij samen overleggen, maar geen haan die daar naar kraaide.
Het examen zelf dan. Als het er een Belgisch was, dan zou ik zeggen: "Wauw, dat ging goed. Ik wist bijna alles." Maar het was er een Italiaans. De prof is vrij streng. Hij vraagt feitenvragen (vb. Leg uit in 5 zinnen: "Sinn Feinn"), maar verwacht geanalyseerde antwoorden die tonen dat je álles weet. Dat bovendien in 5 zinnen. Ik denk dat het wel oké ging, maar het zal er vanaf hangen of ik het inzicht heb getoond dat hij wilt zien. Mijn feiten waren alvast juist, daar ben ik zeker van, maar hier zit ik bij politieke wetenschappen en die hechten niet zoveel belang aan feiten.
Met een opgelucht gevoel kon ik de aula verlaten...om mij dan meteen als een gek op die presentatie te storten. Ik wist dat ik het eventueel wel in het Engels mocht doen (mits wat zieligdoenerij), maar ik wist ook dat ze het heel erg appreciëren als je het in het Italiaans probeert. Aangezien ik de paper zelf in het Engels geschreven had, moest ik snel de belangrijkste woorden naar het Italiaans vertalen. Zo kon ik later nog wel kiezen voor welke taal ik ging.
Voor ik het wist was het al zover. Net zoals in de films leek ik net een duiveltje en een engeltje op mijn schouders te hebben zitten. "Doe het toch gewoon in het Engels, Johanna. Je zal slimmer overkomen." "Maar neen, Johanna, ze houden ervan als je Italiaans praat. Doe dat gewoon! Je hebt niet voor niets Italiaanse lessen gevolgd".
Ik deed het. Ik ging voor het Italiaans. Toen ik dat zei, keek iedereen echt zo trots naar mij dat het een immense boost gaf. Qua presentatie was het een dikke ramp. Normaal ben ik goed in presentaties, maar hier kon ik -natuurlijk- niet snel en vlot op mijn woorden komen. Grammaticaal trokken mijn woorden ook niet op veel, maar dat gaf niet, want iedereen verstond het.
Nu moet je weten dat we dat vak maar met 6 studenten volgen, 3 Erasmussers en 3 Italianen. Dat was een hele opluchting. Want van de Erasmussers wist ik dat ze niet zouden lachen, maar die Italianen waren ook zó lief, dat kan je niet geloven. Als ik niet op een woord kon komen en -weeral- pauze pakte, knikten die met hun hoofd van "Komaan, je kan het wel. Goed bezig!". Wanneer ik dan weer aan een woord begon, maar de juiste uitgang niet kende, dan zag ik dat ze met hun mond het woord mee zeiden en bevestigend knikten als ik het juist zei. Het ging zeer moeizaam en waarschijnlijk was het daardoor niet echt interessant, maar ze deden alsof het echt interessant was. De Erasmussers stelden bovendien af en toe een (simpele) vraag zodat ik eventjes op pauze kon komen. De schatten!
Toen de les erop zat, kwam een van de Italiaanse meisjes zeggen dat ik het heel erg goed had gedaan en ik erg trots op mezelf mocht zijn. Ze vond het echt knap dat ik het in het Italiaans gedaan had.
Gelijk heeft ze:
IK BEN ZO TROTS OP MEZELF! :)
PS: Ik ben trouwens ook trots op al mijn (ex-)Erasmus vrienden. Want het is echt niet evident om een leventje op te bouwen in een ander land, met een andere taal en andere gewoontes.
PS²: En nu op naar mijn volgende examen van maandag!
vrijdag 9 december 2011
Bing, Dean en Frank
Sinds deze week is het hele historische centrum van Perugia versierd. Overal hangen er lichtjes en staan er kerstbomen met rode strikjes. Een beetje kitscherig, maar vooral sfeervol en gezellig. Ik vind het leuk. Vooral omdat ik in het historische centrum woon, het zijn mijn persoonlijke kerstbomen :-)
Maar wat ik nog leuker vind, is dat er ook muziek wordt gespeeld door de boxen die in de hoofdstraten hangen. Geen schreeuwerige kinderkoren of Maria Carey met "All I want for Christmas", maar muziek van Dean Martin, Bing Crosby en Frank Sinatra.
Iemand hier moet geweten hebben dat ik van Bing, Dean en Frank hou!
Dus nu ga ik tussen het studeren door ter ontspanning naar de Corso Vanucci. In theorie omdat de supermarkt daar is, maar in praktijk om gewoon even op de tonen van Bing, Dean en Frank rond de kerstbomen te huppelen. Was het al maar Kerstmis, ik ben er klaar voor!
Maar wat ik nog leuker vind, is dat er ook muziek wordt gespeeld door de boxen die in de hoofdstraten hangen. Geen schreeuwerige kinderkoren of Maria Carey met "All I want for Christmas", maar muziek van Dean Martin, Bing Crosby en Frank Sinatra.
Iemand hier moet geweten hebben dat ik van Bing, Dean en Frank hou!
Dus nu ga ik tussen het studeren door ter ontspanning naar de Corso Vanucci. In theorie omdat de supermarkt daar is, maar in praktijk om gewoon even op de tonen van Bing, Dean en Frank rond de kerstbomen te huppelen. Was het al maar Kerstmis, ik ben er klaar voor!
donderdag 8 december 2011
Sinterklaas²
Na onze trip naar Gubbio waren we nog wat aan het napraten, onder meer over Sinterklaas.
Hoewel ze hem hier in Italië niet kennen, komt hij ook langs in Polen (vertelde Maria) en Duitsland. Al is het toch niet helemaal hetzelfde als bij ons én hechten wij er veel meer belang aan, heb ik de indruk.
In Polen komt de Sint een cadeau onder je kussen leggen terwijl je slaapt. Niet altijd praktisch, lijkt me.
In Duitsland heeft de Sint ook een hulpje. Geen zwarte piet, maar knecht Ruprecht. Persoonlijk vind ik hem maar een enge man. Al vinden de Erasmussers die zwarte piet niet kennen dat ook van hem.
Over tradities gesproken. Ik was zo blij toen ik hier in de supermarkt de allerlaatste adventskalender op de kop kon tikken. Hij is afgrijselijk lelijk en anti-kerst, maar ik ben er blij mee. Ik merk dat ik hier in Perugia veel meer belang hecht aan Belgische tradities of dingen die we thuis doen/deden. Waarschijnlijk om het gebrek aan een echte thuis een beetje te compenseren :)
Hoewel ze hem hier in Italië niet kennen, komt hij ook langs in Polen (vertelde Maria) en Duitsland. Al is het toch niet helemaal hetzelfde als bij ons én hechten wij er veel meer belang aan, heb ik de indruk.
In Polen komt de Sint een cadeau onder je kussen leggen terwijl je slaapt. Niet altijd praktisch, lijkt me.
In Duitsland heeft de Sint ook een hulpje. Geen zwarte piet, maar knecht Ruprecht. Persoonlijk vind ik hem maar een enge man. Al vinden de Erasmussers die zwarte piet niet kennen dat ook van hem.
 |
| knecht ruprecht |
 |
| mijn adventskalender! |
De grootste kerstboom ter wereld!
De meeste Erasmussers nemen volgende week of de week erna al een vliegtuig naar huis, want Kerst is in aantocht! Hoog tijd dus om er nog een laatste keer met Franzi's Car Crew op uit te trekken!
Vanaf woensdag kan in Gubbio de grootste kerstboom ter wereld bezocht worden. Tot eergisteren was ik er oprecht van overtuigd dat het om een echte kerstboom ging, tot ik de Standaard Online las.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111207_051&word=paus&utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_content=article&utm_campaign=seeding
Het is een kerstboom bestaande uit heel erg veel lichtjes die op de bergflank van Gubbio zijn gezet. Met een enkele knop op zijn iPad heeft niemand minder dan de paus die lichtjes gisteren in brand gezet.
Wij dus na onze lessen met Franzi's auto naar Gubbio om de kerstboom te bezichtigen. Het was er vooral heel gezellig. Op en top kerstsfeer met vele lichtjes en versiering in de smalle straatjes. Toen de paus uiteindelijk op zijn iPad had gedrukt, werd er langs alle kanten vuurwerk afgeschoten. Tof om eens mee te maken. Met wat kerst shopping en een lekkere pizza sloten we de geslaagde avond af!
(Kijk zelf: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/ookdatnog/1.1171928)
 |
| Johanna, Maria, Meike, Birte en Franziska |
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20111207_051&word=paus&utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_content=article&utm_campaign=seeding
Het is een kerstboom bestaande uit heel erg veel lichtjes die op de bergflank van Gubbio zijn gezet. Met een enkele knop op zijn iPad heeft niemand minder dan de paus die lichtjes gisteren in brand gezet.
Wij dus na onze lessen met Franzi's auto naar Gubbio om de kerstboom te bezichtigen. Het was er vooral heel gezellig. Op en top kerstsfeer met vele lichtjes en versiering in de smalle straatjes. Toen de paus uiteindelijk op zijn iPad had gedrukt, werd er langs alle kanten vuurwerk afgeschoten. Tof om eens mee te maken. Met wat kerst shopping en een lekkere pizza sloten we de geslaagde avond af!
(Kijk zelf: http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/mediatheek/ookdatnog/1.1171928)
dinsdag 6 december 2011
G E L U K
Soms ben ik het hier zo beu.
Beu omdat ik met momenten dat rottige Italiaans maar half versta. Beu omdat ik nog slechter kan antwoorden dan verstaan. Vaarwel woordspelingen of ingewikkeldere conversaties. Beu omdat ik weet dat mijn vrienden thuis afgesproken hebben en ik er niet bij kan zijn. Beu omdat ik hier geen toffe hobby's heb. Beu omdat ik doodsbang ben om te buizen voor mijn examens.
Beu omdat ik examens heb terwijl ik die dag ook nog in een of andere les verwacht word. Beu omdat ik alle pizza's beu ben. Ik heb zin in een koninginnenhapje met appelmoes. Of pure chocolade van Cote D'Or. Beu omdat ik hier niet 's ochtends rustig de Standaard kan lezen. Beu omdat het in ons appartement helemaal niet zo gezellig is als thuis of op kot. Beu omdat hier nergens een zetel staat om eens lui in neer te ploffen. Beu omdat straatverkopers me dagelijks alle mogelijke brol willen verpatsen.
Maar soms kan het zo plots, in een vingerknip, keren. Dan kan iets kleins je weer gelukkig maken.
Gelukkig omdat een professor zelf komt voorstellen dat je dat dikke Italiaanse boek mag laten vallen en een Engelstalig in de plaats mag lezen. Gelukkig omdat de kerstlichtjes branden. Als een grote sterrenhemel hangen ze boven de hoofdstraat te fonkelen. Gelukkig omdat je vrienden en familie berichtjes blijven sturen via mail en Facebook. Jullie zijn helden! Gelukkig omdat ik met de mopjes van mijn vrienden nog steeds het hardst moet lachen. Ook al zijn ze flauw. Gelukkig wanneer ik post heb. Het maakt mijn dag iedere keer weer goed. Gelukkig omdat een oud vrouwtje uit ons appartementsblok ons 2 zakken vol Baci's (overheerlijke chocolaatjes) is komen brengen. Zomaar.
Gelukkig wanneer ik in de supermarkt onderaan op een schapje een fles Stella Artois zie staan. Gelukkig wanneer ik die fles ook koop, ook al lust ik geen bier. Want je thuis is waar je (de) Stella staat. Gelukkig wanneer ik een ijsje haal en de oude, schattige verkoper me zoals steeds met 'amore' aanspreekt. Gelukkig omdat ik de dagen dat het hier regende nog steeds op één hand kan tellen. Gelukkig omdat ik bijna Kerst en nieuw mag vieren met mijn vrienden en familie. Gelukkig omdat ik mijn paper van 10 blz eindelijk kon indienen. Gelukkig wanneer ik me bedenk dat ik volgend semester weer les in het Nederlands mag volgen. Gelukkig wanneer ik Birte en Franzi onverwachts tegenkom op straat en ik besef dat ik hier ook vrienden heb. Gelukkig wanneer mensen me de weg vragen uit overtuiging dat ik van hier ben.
Het is vreselijk cliché, maar door in het buitenland te wonen, ga je alles des te meer waarderen.
Je beseft dat het uiteindelijk de kleine, vanzelfsprekende dingen in het leven zijn die je het gelukkigste maken.
Liefste lezer, geniet ervan. Doe wat je gelukkig maakt. Want soms heeft de wereld nood aan een beetje meer gelukkige mensen.
Beu omdat ik met momenten dat rottige Italiaans maar half versta. Beu omdat ik nog slechter kan antwoorden dan verstaan. Vaarwel woordspelingen of ingewikkeldere conversaties. Beu omdat ik weet dat mijn vrienden thuis afgesproken hebben en ik er niet bij kan zijn. Beu omdat ik hier geen toffe hobby's heb. Beu omdat ik doodsbang ben om te buizen voor mijn examens.
Beu omdat ik examens heb terwijl ik die dag ook nog in een of andere les verwacht word. Beu omdat ik alle pizza's beu ben. Ik heb zin in een koninginnenhapje met appelmoes. Of pure chocolade van Cote D'Or. Beu omdat ik hier niet 's ochtends rustig de Standaard kan lezen. Beu omdat het in ons appartement helemaal niet zo gezellig is als thuis of op kot. Beu omdat hier nergens een zetel staat om eens lui in neer te ploffen. Beu omdat straatverkopers me dagelijks alle mogelijke brol willen verpatsen.
Maar soms kan het zo plots, in een vingerknip, keren. Dan kan iets kleins je weer gelukkig maken.
Gelukkig omdat een professor zelf komt voorstellen dat je dat dikke Italiaanse boek mag laten vallen en een Engelstalig in de plaats mag lezen. Gelukkig omdat de kerstlichtjes branden. Als een grote sterrenhemel hangen ze boven de hoofdstraat te fonkelen. Gelukkig omdat je vrienden en familie berichtjes blijven sturen via mail en Facebook. Jullie zijn helden! Gelukkig omdat ik met de mopjes van mijn vrienden nog steeds het hardst moet lachen. Ook al zijn ze flauw. Gelukkig wanneer ik post heb. Het maakt mijn dag iedere keer weer goed. Gelukkig omdat een oud vrouwtje uit ons appartementsblok ons 2 zakken vol Baci's (overheerlijke chocolaatjes) is komen brengen. Zomaar.
Gelukkig wanneer ik in de supermarkt onderaan op een schapje een fles Stella Artois zie staan. Gelukkig wanneer ik die fles ook koop, ook al lust ik geen bier. Want je thuis is waar je (de) Stella staat. Gelukkig wanneer ik een ijsje haal en de oude, schattige verkoper me zoals steeds met 'amore' aanspreekt. Gelukkig omdat ik de dagen dat het hier regende nog steeds op één hand kan tellen. Gelukkig omdat ik bijna Kerst en nieuw mag vieren met mijn vrienden en familie. Gelukkig omdat ik mijn paper van 10 blz eindelijk kon indienen. Gelukkig wanneer ik me bedenk dat ik volgend semester weer les in het Nederlands mag volgen. Gelukkig wanneer ik Birte en Franzi onverwachts tegenkom op straat en ik besef dat ik hier ook vrienden heb. Gelukkig wanneer mensen me de weg vragen uit overtuiging dat ik van hier ben.
Het is vreselijk cliché, maar door in het buitenland te wonen, ga je alles des te meer waarderen.
Je beseft dat het uiteindelijk de kleine, vanzelfsprekende dingen in het leven zijn die je het gelukkigste maken.
Liefste lezer, geniet ervan. Doe wat je gelukkig maakt. Want soms heeft de wereld nood aan een beetje meer gelukkige mensen.
zondag 4 december 2011
Sinterklaas
Samen met Sien en Hilde kreeg ik dit weekend ook bezoek van iemand anders: Sinterklaas.
Mij blij maken met enkele typisch Belgische producten: hij blijft toch een held, die Sint!
Mij blij maken met enkele typisch Belgische producten: hij blijft toch een held, die Sint!
La vita è bella
Vorige week was het echt een beetje afzien. Iedere vrije moment, voor en na de lessen, moest ik aan papers schrijven of Italiaanse boeken lezen. De nood aan ontspanning was nog nooit zo hoog. Het bezoekje van Sien en haar mama Hilde dit weekend kwam dus perfect gelegen!
Vrijdag zijn we in Perugia gebleven. Het was een prachtige dag. Jawel, dames en heren, op 2 december was het hier 16°C én zelfs een beetje te warm om in dikke winterjassen rond te lopen. Of hoe in Italië wonen zeker ook zijn voordelen heeft.
Zaterdag besloten we andere oorden op te zoeken: op naar Toscane! Na een uurtje treinen waren we al in Arezzo. Een tof stadje waar bovendien dit weekend ook nog eens een grote antiekmarkt plaatsvond. Erg gezellig om tussen de kraampjes rond te struinen en de kerstsfeer op te snuiven.
Hét hoogtepunt van onze dag was echter de Begnini-route. In mijn Trotter (leve de voorbereide reiziger!) had Sien gelezen dat verschillende scènes van de film "La vita è bella" in Arezzo opgenomen waren. Er zou een wandeling bestaan langs deze locaties met bij iedere plek een bord met wat uitleg. Vreemd genoeg leken de inwoners van Arezzo hier zelf niet echt van op de hoogte, want de vrouw van het Tourist Information Point wist van toeten nog blazen. Met de Trotter en een stadsplan in de hand, gingen we dan maar zelf op zoek naar de locaties. Zeer plezant en bovendien een uitstekende manier om wat onbekendere plekjes te zien te krijgen.
Moe, maar voldaan keerden we weer terug naar Perugia. Om daar met een lekkere pizza en de prachtige film "La vita è bella" het fijne weekend af te sluiten.
 |
| Sien en Hilde (aka team 9061) |
Zaterdag besloten we andere oorden op te zoeken: op naar Toscane! Na een uurtje treinen waren we al in Arezzo. Een tof stadje waar bovendien dit weekend ook nog eens een grote antiekmarkt plaatsvond. Erg gezellig om tussen de kraampjes rond te struinen en de kerstsfeer op te snuiven.
 |
| Piazza Grande -of zoals de vrouw van het toeristisch infopunt zei: "we call it the big square"- van Arezzo vol kraampjes |
 |
| Met Kerst in aantocht worden de Jezus'kes in overvloed aangeboden. |
Hét hoogtepunt van onze dag was echter de Begnini-route. In mijn Trotter (leve de voorbereide reiziger!) had Sien gelezen dat verschillende scènes van de film "La vita è bella" in Arezzo opgenomen waren. Er zou een wandeling bestaan langs deze locaties met bij iedere plek een bord met wat uitleg. Vreemd genoeg leken de inwoners van Arezzo hier zelf niet echt van op de hoogte, want de vrouw van het Tourist Information Point wist van toeten nog blazen. Met de Trotter en een stadsplan in de hand, gingen we dan maar zelf op zoek naar de locaties. Zeer plezant en bovendien een uitstekende manier om wat onbekendere plekjes te zien te krijgen.
 |
| Sien aan de deur van de scène uit bovenstaand fragment. |
 |
| Voor de kenners: op deze plek krijgt de oorspronkelijke verloofde van Dora een hoed vol eieren over zich. |
 | |||
| Door de antiekmarkt was het soms echt zoeken naar de borden. Maar wie zoekt, die vindt! |
dinsdag 29 november 2011
Tijd
Tijd. Wanneer je er teveel van hebt, wil je ervan af. Wanneer je in nood zit, is alle extra welkom.
Voor ik op Erasmus vertrok, was tijd zeldzaam. 't Is te zeggen, vrije tijd was zeldzaam. Van de Chiro hupte ik naar het presidium, de cursusdienst van Historia, de stuurgroep van speelplein Kessel-Lo, VDS (Vlaamse Dienst Speelpleinwerk) en omgekeerd . Ondertussen regelde ik het kamp en de financiën van de Chiro, zat ik in enkele werkcellen en was ik bovendien fulltime student aan de KUL. Daarnaast waren er natuurlijk ook vrienden en familie die onderhouden moesten worden. Het was niet altijd gemakkelijk om te combineren, maar het lukte. Omdat ik het allemaal met veel plezier deed/doe.
Tot je plots in Italië terecht komt. Hier zijn geen hobby's, geen familie en een pak minder vrienden om te onderhouden. Heel raar om plots veel tijd te hebben. Natuurlijk vul je die tijd wel, maar toch, hij vliegt niet meer voorbij. Soms was het ook echt aftellen. Aftellen om weer een stapje dichter bij je vliegtuig naar huis te zijn.
Sinds vorige week is het plots over met de vrije tijd. Ik zeg etentjes en uitjes met vrienden af omdat ik geen tijd heb. Stel je voor. Dat komt namelijk omdat ik plots, uit het niets, de komende vier weken iedere week een examen of een paper deadline heb. Officieel zijn de examens in januari, maar vele proffen lassen al een examenmoment in in december voor een deel van de leerstof. Zo is het lichter in januari. Helaas kondigen ze dat maar enkele weken voor het effectieve examen aan. Als bovendien álle proffen dat doen, blijft er van het concept 'de last verlichten' niet veel meer over. Wat ervoor zorgt dat ik nu dus plots in tijdsnood zit. Papers moeten dringend af en Italiaanse boeken moeten worden uitgelezen. Ondertussen gaan de lessen gewoon door. Ik wou dat ik die extra tijd van vorige maand nu kon inzetten. Helaas werkt dat zo niet.
De pientere lezer onder u (waaronder ongetwijfeld mijn mama) zal zich waarschijnlijk afvragen: "Waarom heb je die boeken en die papers dan al niet in oktober gelezen/gemaakt?" Wel, het antwoord is heel simpel, omdat ik de boeken en de opdrachten voor de papers toen nog niet had. Zo wacht ik bijvoorbeeld nog steeds op een boek dat ik op 10 oktober (!) bij de boekhandel besteld heb. Dolce far niente, allemaal goed en wel, maar af en toe mogen ze hier toch een tandje bijsteken. Want momenteel lijkt het alsof ik hier de enige ben die een tandje bij steekt...
(Over tijd gesproken. Exact 3 maanden ben ik hier nu, morgen gaan we al de 4de maand in. Hoewel de tijd vaak voorbij kroop, lijkt het nu alsof ie gevlogen is. Gek toch.)
Voor ik op Erasmus vertrok, was tijd zeldzaam. 't Is te zeggen, vrije tijd was zeldzaam. Van de Chiro hupte ik naar het presidium, de cursusdienst van Historia, de stuurgroep van speelplein Kessel-Lo, VDS (Vlaamse Dienst Speelpleinwerk) en omgekeerd . Ondertussen regelde ik het kamp en de financiën van de Chiro, zat ik in enkele werkcellen en was ik bovendien fulltime student aan de KUL. Daarnaast waren er natuurlijk ook vrienden en familie die onderhouden moesten worden. Het was niet altijd gemakkelijk om te combineren, maar het lukte. Omdat ik het allemaal met veel plezier deed/doe.
Tot je plots in Italië terecht komt. Hier zijn geen hobby's, geen familie en een pak minder vrienden om te onderhouden. Heel raar om plots veel tijd te hebben. Natuurlijk vul je die tijd wel, maar toch, hij vliegt niet meer voorbij. Soms was het ook echt aftellen. Aftellen om weer een stapje dichter bij je vliegtuig naar huis te zijn.
Sinds vorige week is het plots over met de vrije tijd. Ik zeg etentjes en uitjes met vrienden af omdat ik geen tijd heb. Stel je voor. Dat komt namelijk omdat ik plots, uit het niets, de komende vier weken iedere week een examen of een paper deadline heb. Officieel zijn de examens in januari, maar vele proffen lassen al een examenmoment in in december voor een deel van de leerstof. Zo is het lichter in januari. Helaas kondigen ze dat maar enkele weken voor het effectieve examen aan. Als bovendien álle proffen dat doen, blijft er van het concept 'de last verlichten' niet veel meer over. Wat ervoor zorgt dat ik nu dus plots in tijdsnood zit. Papers moeten dringend af en Italiaanse boeken moeten worden uitgelezen. Ondertussen gaan de lessen gewoon door. Ik wou dat ik die extra tijd van vorige maand nu kon inzetten. Helaas werkt dat zo niet.
De pientere lezer onder u (waaronder ongetwijfeld mijn mama) zal zich waarschijnlijk afvragen: "Waarom heb je die boeken en die papers dan al niet in oktober gelezen/gemaakt?" Wel, het antwoord is heel simpel, omdat ik de boeken en de opdrachten voor de papers toen nog niet had. Zo wacht ik bijvoorbeeld nog steeds op een boek dat ik op 10 oktober (!) bij de boekhandel besteld heb. Dolce far niente, allemaal goed en wel, maar af en toe mogen ze hier toch een tandje bijsteken. Want momenteel lijkt het alsof ik hier de enige ben die een tandje bij steekt...
(Over tijd gesproken. Exact 3 maanden ben ik hier nu, morgen gaan we al de 4de maand in. Hoewel de tijd vaak voorbij kroop, lijkt het nu alsof ie gevlogen is. Gek toch.)
zondag 27 november 2011
donderdag 24 november 2011
Be the change you want to see in your world (house)
In theorie ben ik de enige vrouw in het appartement. In praktijk ben ik vaak ook de man in huis.
Naast mijn dagelijkse taak als vuilnisvrouw, heb ik vandaag namelijk het bad ontstopt. Jawel, het bad ontstopt. Want de afvoer zat verstopt. En nog geen klein beetje.
Als jullie denken dat ik gewoon enkele haren uit het afvoerputje hebt gevist, dan hebben jullie het goed mis. Om de een of andere reden produceert onze wasmachine de laatste tijd zeer veel stof. Aangezien de afvoerbuis van die machine gewoon in het bad ligt (zie blogpost 'Let's go swimming in the apartment'), komt al het stof in het bad terecht. De afvoer van het bad zat dus stampvol (samengeklitte) stof van de wasmachine.
Dag na dag liep het water slechter door. Je stond je te douchen met je voeten in het bad (en wasmachine) water van degene die 4 uur geleden had gedoucht. Jakkes. Vrij vies, maar voor mijn huisgenoten blijkbaar niet vies genoeg om actie te ondernemen.
Dus ben ik naar een Italiaans Bricootje getrokken om daar met hand en tand het probleem duidelijk te maken. Met ontstopper en chemisch product ben ik nadien aan de slag gegaan. Na een halfuurtje was het gefikst. Daarbovenop heb ik nog een systeempje uitgedokterd om het stof voortaan uit het water te filteren.
Ik ben best trots op mezelf. Vandaar deze post. Misschien hebben jullie al vaker een bad ontstopt, maar ik dus niet. Ik maak tiramisu, bak quiche en cake en kan knopen terug aan truitjes naaien. Baden ontstoppen stond niet op mijn dit-kan-ik-lijstje. Tot vandaag. Ha!
Want als ik op actie van de mannen in huis had moeten wachten, dan zaten we hier nog wel even.
Hun reacties :
Voor: "Zorg maar dat je je kleren niet vuilmaakt."
Na: "Wat zeg je? Jij hebt het bad gemaakt? Jíj?"
Gelukkig kon er ook een "Dankjewel, je bent een engel." vanaf.
Naast mijn dagelijkse taak als vuilnisvrouw, heb ik vandaag namelijk het bad ontstopt. Jawel, het bad ontstopt. Want de afvoer zat verstopt. En nog geen klein beetje.
Als jullie denken dat ik gewoon enkele haren uit het afvoerputje hebt gevist, dan hebben jullie het goed mis. Om de een of andere reden produceert onze wasmachine de laatste tijd zeer veel stof. Aangezien de afvoerbuis van die machine gewoon in het bad ligt (zie blogpost 'Let's go swimming in the apartment'), komt al het stof in het bad terecht. De afvoer van het bad zat dus stampvol (samengeklitte) stof van de wasmachine.
Dag na dag liep het water slechter door. Je stond je te douchen met je voeten in het bad (en wasmachine) water van degene die 4 uur geleden had gedoucht. Jakkes. Vrij vies, maar voor mijn huisgenoten blijkbaar niet vies genoeg om actie te ondernemen.
Dus ben ik naar een Italiaans Bricootje getrokken om daar met hand en tand het probleem duidelijk te maken. Met ontstopper en chemisch product ben ik nadien aan de slag gegaan. Na een halfuurtje was het gefikst. Daarbovenop heb ik nog een systeempje uitgedokterd om het stof voortaan uit het water te filteren.
Ik ben best trots op mezelf. Vandaar deze post. Misschien hebben jullie al vaker een bad ontstopt, maar ik dus niet. Ik maak tiramisu, bak quiche en cake en kan knopen terug aan truitjes naaien. Baden ontstoppen stond niet op mijn dit-kan-ik-lijstje. Tot vandaag. Ha!
Want als ik op actie van de mannen in huis had moeten wachten, dan zaten we hier nog wel even.
Hun reacties :
Voor: "Zorg maar dat je je kleren niet vuilmaakt."
Na: "Wat zeg je? Jij hebt het bad gemaakt? Jíj?"
Gelukkig kon er ook een "Dankjewel, je bent een engel." vanaf.
dinsdag 22 november 2011
La Bella Addormentata
Gisteren ben ik met Birte, Franzi en Meike naar de schouwburg gegaan. Daar bracht het ballet van Moskou 'La Bella Addormentata' (oftewel 'De schone slaapster'). ZO mooi!
Al was niet iedereen even hard onder de indruk. Op de stoeltjes voor/naast mij zat een koppel met hun kind, dat het al meteen beu was. ("Mamaaa, is het bijna gedaan!" x 50 keer) Bovendien had de moeder een hele picknick in haar handtas zitten, waardoor er om de 5 minuten potjes met eten werden bovengehaald. Helaas verkoos het kind een zak chips, gekraak alom. Aaargh!
Gelukkig heeft dat het niet verpest, want het was echt wel een fijne voorstelling.
Hier kan je zelf een stukje kijken (vanaf 00:36):
 |
| Teatro Morlacchi in Perugia (met dank aan Google, daar zijn de foto's beter dan de mijne :-)) |
 |
| Op het vierde verdiep, op 3 'hokjes' rechts van de lamp: daar zat ik. |
Al was niet iedereen even hard onder de indruk. Op de stoeltjes voor/naast mij zat een koppel met hun kind, dat het al meteen beu was. ("Mamaaa, is het bijna gedaan!" x 50 keer) Bovendien had de moeder een hele picknick in haar handtas zitten, waardoor er om de 5 minuten potjes met eten werden bovengehaald. Helaas verkoos het kind een zak chips, gekraak alom. Aaargh!
Gelukkig heeft dat het niet verpest, want het was echt wel een fijne voorstelling.
Hier kan je zelf een stukje kijken (vanaf 00:36):
maandag 21 november 2011
Een blij weerzien!
Dit weekend was het zover: eindelijk naar Padova om Camille, Philipp, Nóri en toevallig ook Eirin (mijn leuke vrienden/kotgenoot van tijdens de Italiaanse taalcursus in september) terug te zien.
Normaal gezien zou ik al vrijdag vertrekken omdat ik dan geen les heb. Helaas strooide een van mijn Italiaanse professoren roet in het eten. Voor zijn vak moet ik hier een paper maken. We moesten zelf een onderwerp uitkiezen en hem dat voorstel doormailen samen met de boeken/artikels die we ervoor zullen gebruiken. Best veel werk, aangezien je eigenlijk al je opzoekingswerk al moet doen. Donderdagavond kreeg ik een mailtje terug van de prof met het leuke nieuws dat ik de opdracht verkeerd begrepen had (rot-Italiaans!) en mijn onderwerp te uitgebreid was voor de kleine taak dat het maar moet zijn. Al mijn werk voor niks, ik moest opnieuw beginnen. Dat betekende: de trein naar Padova afzeggen en doorwerken zoals nooit tevoren, zodat ik hopelijk zaterdag toch nog kon vertrekken. Gelukkig kon ik vrijdag goed doorwerken en bijgevolg tegen middernacht een nieuw voorstel naar de prof doormailen. Oh wee als het nu niet oké is!
Zaterdag op naar Padova dus, waar Camille me al op het perron opwachtte. Door het tijdverlies zijn we maar meteen de stad in getrokken. Het was zeer leuk om nog eens in een grotere stad dan Perugia te zijn. Eentje waar er trams en bussen door te stad rijden, waar mensen fietsen (in Perugia zie je geen fietsters omdat hier te veel bergen en trappen zijn) en waar er meer dan 5 cafés zijn (bij wijze van spreken dan toch). Kortom, een stad totaal verschillend van Perugia. Wel zeer mooi en gezellig.
's Avonds zijn we gaan aperitieven in een toffe bar, waar Phillip en Nóri ons kwamen vergezellen. Het was zo leuk om iedereen weer terug te zien! Nadien zijn we nog naar een feestje gegaan met de kotgenoten van Camille (2 Franse, 1 Italiaanse en 1 Ecuadoraanse jongen. Grappig detail, speciaal voor mijn komst hadden de jongens -tot groot genoegen van Camille- het appartement eens gekuist.)
Helaas zette een onaangename trend zich die avond voort: steeds wanneer ik me naar een andere grootstad begeef, kom ik in gewelddadige situaties terecht (cfr. Rome). Op weg naar huis (Camille woont in de louche stationsbuurt) kwamen er plots wel vijftien mannen op ons afgelopen. Zij hadden het gemunt op de man die vlak achter ons stond. Die had een wit pakje vast, dat zij klaarblijkelijk wouden hebben. Voor we het goed en wel beseften werd die ene man door die vijftien anderen in elkaar geslagen. Dat was echt eng (en zielig voor die ene man). Zo snel als we konden, hebben we ons uit te voeten gemaakt. Nadien voelden we ons wel schuldig dat we die man niet geholpen hebben, maar met ons viertjes (Camille, Nóri, Phillip en ik) konden we echt niks doen.
Zondag hebben we dan nog met z'n allen Bretoense pannenkoeken gebakken (Camille is van Bretagne) en verder nog wat door de stad gekuierd. Voor we het goed en wel beseften, moest ik alweer de trein op richting Perugia. Maar niet vooraleer ze me meermaals hebben uitgenodigd om gauw nog eens terug te komen. 't Zijn toch schatten!
Normaal gezien zou ik al vrijdag vertrekken omdat ik dan geen les heb. Helaas strooide een van mijn Italiaanse professoren roet in het eten. Voor zijn vak moet ik hier een paper maken. We moesten zelf een onderwerp uitkiezen en hem dat voorstel doormailen samen met de boeken/artikels die we ervoor zullen gebruiken. Best veel werk, aangezien je eigenlijk al je opzoekingswerk al moet doen. Donderdagavond kreeg ik een mailtje terug van de prof met het leuke nieuws dat ik de opdracht verkeerd begrepen had (rot-Italiaans!) en mijn onderwerp te uitgebreid was voor de kleine taak dat het maar moet zijn. Al mijn werk voor niks, ik moest opnieuw beginnen. Dat betekende: de trein naar Padova afzeggen en doorwerken zoals nooit tevoren, zodat ik hopelijk zaterdag toch nog kon vertrekken. Gelukkig kon ik vrijdag goed doorwerken en bijgevolg tegen middernacht een nieuw voorstel naar de prof doormailen. Oh wee als het nu niet oké is!
Zaterdag op naar Padova dus, waar Camille me al op het perron opwachtte. Door het tijdverlies zijn we maar meteen de stad in getrokken. Het was zeer leuk om nog eens in een grotere stad dan Perugia te zijn. Eentje waar er trams en bussen door te stad rijden, waar mensen fietsen (in Perugia zie je geen fietsters omdat hier te veel bergen en trappen zijn) en waar er meer dan 5 cafés zijn (bij wijze van spreken dan toch). Kortom, een stad totaal verschillend van Perugia. Wel zeer mooi en gezellig.
's Avonds zijn we gaan aperitieven in een toffe bar, waar Phillip en Nóri ons kwamen vergezellen. Het was zo leuk om iedereen weer terug te zien! Nadien zijn we nog naar een feestje gegaan met de kotgenoten van Camille (2 Franse, 1 Italiaanse en 1 Ecuadoraanse jongen. Grappig detail, speciaal voor mijn komst hadden de jongens -tot groot genoegen van Camille- het appartement eens gekuist.)
Helaas zette een onaangename trend zich die avond voort: steeds wanneer ik me naar een andere grootstad begeef, kom ik in gewelddadige situaties terecht (cfr. Rome). Op weg naar huis (Camille woont in de louche stationsbuurt) kwamen er plots wel vijftien mannen op ons afgelopen. Zij hadden het gemunt op de man die vlak achter ons stond. Die had een wit pakje vast, dat zij klaarblijkelijk wouden hebben. Voor we het goed en wel beseften werd die ene man door die vijftien anderen in elkaar geslagen. Dat was echt eng (en zielig voor die ene man). Zo snel als we konden, hebben we ons uit te voeten gemaakt. Nadien voelden we ons wel schuldig dat we die man niet geholpen hebben, maar met ons viertjes (Camille, Nóri, Phillip en ik) konden we echt niks doen.
Zondag hebben we dan nog met z'n allen Bretoense pannenkoeken gebakken (Camille is van Bretagne) en verder nog wat door de stad gekuierd. Voor we het goed en wel beseften, moest ik alweer de trein op richting Perugia. Maar niet vooraleer ze me meermaals hebben uitgenodigd om gauw nog eens terug te komen. 't Zijn toch schatten!
 |
| Nóri en Camille |
 |
| Philipp, ik en Camille |
zondag 20 november 2011
Kleine meisjes worden groot
 |
| Josefien |
Proficiat Jos, ik zoek hier het mooiste cadeautje van heel Italië voor je uit!
donderdag 17 november 2011
Studentenprotest
Eerder al stond op mijn blog te lezen dat ik in oktober samen met Margot in Rome tussen een hele hoop relschoppers terecht was gekomen. Toen ik de maandag erop in de klas zat, bleek dat de helft van mijn klas effectief naar Rome was afgezakt om mee te betogen.
Vandaag zat ik opnieuw in de les, toen plots na 3 kwartier de professor stopte met haar betoog en zei: "Wat doen jullie hier eigenlijk in mijn les? Moeten jullie niet in Rome aan het betogen zijn? Tssss, we nemen een pauze." Met een knikkend hoofd liep ze vervolgens het lokaal uit.
(Voor de duidelijkheid: er zijn vandaag studentenprotesten in verschillende Italiaanse steden tegen besparingsmaatregelen van de nieuwe premier Monti. http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/schuldencrisis/111117_italie_protest)
Iedereen voelde zich plots een beetje schuldig dat we in die les zaten (hoewel het wel een les met verplichte aanwezigheid is).
Zo vreemd, zoiets zou ik me in België echt niet kunnen voorstellen.
Vandaag zat ik opnieuw in de les, toen plots na 3 kwartier de professor stopte met haar betoog en zei: "Wat doen jullie hier eigenlijk in mijn les? Moeten jullie niet in Rome aan het betogen zijn? Tssss, we nemen een pauze." Met een knikkend hoofd liep ze vervolgens het lokaal uit.
(Voor de duidelijkheid: er zijn vandaag studentenprotesten in verschillende Italiaanse steden tegen besparingsmaatregelen van de nieuwe premier Monti. http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuws/economie/schuldencrisis/111117_italie_protest)
Iedereen voelde zich plots een beetje schuldig dat we in die les zaten (hoewel het wel een les met verplichte aanwezigheid is).
Zo vreemd, zoiets zou ik me in België echt niet kunnen voorstellen.
dinsdag 15 november 2011
"Gebruik toch gewoon Wikipedia!"
Mijn blog laat uitschijnen dat het hier een grote vakantie is, vol reisjes en uitstappen. Niets is minder waar. Iedere week opnieuw begeef ik me dapper naar de lessen. Helaas met niet altijd even veel goesting. Dit komt omdat er nog steeds momenten zijn dat ik er geen snars van snap en ik bovendien eeuwig de buitenstaander ben en blijf. Ik val altijd op, omdat ik -op enkele uitzonderingen na- de enige buitenlandse in de les ben. Ik kan niet (vloeiend) mee discussiëren, ik kijk vaak schaapachtig omdat ik de vragen niet versta en sommige proffen maken mopjes over België die ik pas met een halve eeuw vertraging snap. Ze kennen ook mijn naam niet (of kunnen hem niet onthouden). Ik ben "la belga" (de Belgische).
Bovendien krijg ik geen vat op de informatieverstrekking hier. Maandag stond ik zoals iedere week trouw op post om 12 uur aan het vaste lokaal voor mijn wekelijkse portie economische geschiedenis. Vreemd genoeg was ik de enige aan dat lokaal. Na even gewacht te hebben, kwam plots de hele klas (mijn hele klas!) uit dat lokaal. Blijkt dat vanaf deze week de lessen van 10-12 i.p.v. 12-14 uur gegeven worden. Natuurlijk was iedereen (de 5 man die dat vak volgt) daarvan op de hoogte, behalve ik. En het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Een gelijkaardig praktisch probleem doet zich voor bij de aankoop van mijn handboeken. Meer dan een maand geleden heb ik die besteld in de plaatselijke boekenwinkel. Een week later was er één boek, nog een week later een tweede. En toen hield het op. Ik zal het wel zien als de rest van mijn bestelling aankomt. Of ik kan ook gewoon mijn bestelling annuleren, volgens de onvriendelijke vrouw aan de kassa. Hallo? Ik heb die boeken wel nodig. Als ze eerst zeggen dat ze er zijn (en mij een voorschot laten betalen!), moeten ze nu niet afkomen dat ze er nooit zullen zijn. Pazzo's.
Gelukkig klinkt het allemaal erger dan het is. Oké, momenteel moet ik meer papers schrijven dan goed is voor een mens, maar mijn klasgenoten kunnen me soms geweldig beter doen voelen. Ik ben namelijk al een paar dagen op zoek naar de geschiedenisbibliotheek hier om goede bronnen voor mijn paper te zoeken. Toen ik een klasgenote vroeg waar die was, zei ze: "Gebruik toch gewoon Wikipedia, ik doe dat ook." Het kind zit al in haar master. Als zij het haalt met Wikipedia, zal ik het (hopelijk) toch wel halen met mijn wetenschappelijke bronnen :)
Grappig weetje:
De studenten kunnen hier op één schooljaar ontelbaar keren een herexamen afleggen. De laatste herexamenperiode (en ook de 6de keer dat ze kunnen proberen, heb ik me laten vertellen) was vorige week. (Daarmee dat ik toen een weekje naar huis kon, maar dat even terzijde.) Dat betekent dat deze week de laatste lichting van het vorige academiejaar afstudeert. Dat zullen we geweten hebben!
De familieleden van de afgestudeerden bezetten alle (door)gangen, brengen confetti, bloemen en laurierkransen mee. De student moet die laurierkrans dan op zijn hoofd, krijgt de gigantisch lelijke bloemen in zijn armen gedrukt en moet met iedere bomma/(achter)tante/neefje op de foto. Het grappigste van al is dat de familie over het hele gebouw (echt overal, ook buiten) zelfgemaakte posters hangt. Daarop staat dan een foto van de persoon ik kwestie, vaak nog als puber of kind. Daarboven staat dan iets geschreven à la "Kijk allemaal eens naar onze Giovanni. Toen was hij nog een puber vol puisten, nu heeft hij een diploma. Wie had dat ooit gedacht? We zijn zo trots op hem!" Ronduit gênant. Toen ik net het gebouw binnenkwam, snapte ik het concept nog niet helemaal. Ik was er even oprecht van overtuigd dat er een pestcampagne aan de gang was tegen en studente die meer puisten dan haar op haar hoofd had staan...
Bovendien krijg ik geen vat op de informatieverstrekking hier. Maandag stond ik zoals iedere week trouw op post om 12 uur aan het vaste lokaal voor mijn wekelijkse portie economische geschiedenis. Vreemd genoeg was ik de enige aan dat lokaal. Na even gewacht te hebben, kwam plots de hele klas (mijn hele klas!) uit dat lokaal. Blijkt dat vanaf deze week de lessen van 10-12 i.p.v. 12-14 uur gegeven worden. Natuurlijk was iedereen (de 5 man die dat vak volgt) daarvan op de hoogte, behalve ik. En het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.
Een gelijkaardig praktisch probleem doet zich voor bij de aankoop van mijn handboeken. Meer dan een maand geleden heb ik die besteld in de plaatselijke boekenwinkel. Een week later was er één boek, nog een week later een tweede. En toen hield het op. Ik zal het wel zien als de rest van mijn bestelling aankomt. Of ik kan ook gewoon mijn bestelling annuleren, volgens de onvriendelijke vrouw aan de kassa. Hallo? Ik heb die boeken wel nodig. Als ze eerst zeggen dat ze er zijn (en mij een voorschot laten betalen!), moeten ze nu niet afkomen dat ze er nooit zullen zijn. Pazzo's.
Gelukkig klinkt het allemaal erger dan het is. Oké, momenteel moet ik meer papers schrijven dan goed is voor een mens, maar mijn klasgenoten kunnen me soms geweldig beter doen voelen. Ik ben namelijk al een paar dagen op zoek naar de geschiedenisbibliotheek hier om goede bronnen voor mijn paper te zoeken. Toen ik een klasgenote vroeg waar die was, zei ze: "Gebruik toch gewoon Wikipedia, ik doe dat ook." Het kind zit al in haar master. Als zij het haalt met Wikipedia, zal ik het (hopelijk) toch wel halen met mijn wetenschappelijke bronnen :)
 |
| Mijn bureau, volop in gebruik! |
 |
| Pauzeren met verse broccolisoep, mmm. |
 |
| 's Ochtends, 'mijn weg' naar school. |
 |
| de faculteit economie en politieke wetenschappen, waar het merendeel van mijn lessen plaatsvindt |
Grappig weetje:
De studenten kunnen hier op één schooljaar ontelbaar keren een herexamen afleggen. De laatste herexamenperiode (en ook de 6de keer dat ze kunnen proberen, heb ik me laten vertellen) was vorige week. (Daarmee dat ik toen een weekje naar huis kon, maar dat even terzijde.) Dat betekent dat deze week de laatste lichting van het vorige academiejaar afstudeert. Dat zullen we geweten hebben!
De familieleden van de afgestudeerden bezetten alle (door)gangen, brengen confetti, bloemen en laurierkransen mee. De student moet die laurierkrans dan op zijn hoofd, krijgt de gigantisch lelijke bloemen in zijn armen gedrukt en moet met iedere bomma/(achter)tante/neefje op de foto. Het grappigste van al is dat de familie over het hele gebouw (echt overal, ook buiten) zelfgemaakte posters hangt. Daarop staat dan een foto van de persoon ik kwestie, vaak nog als puber of kind. Daarboven staat dan iets geschreven à la "Kijk allemaal eens naar onze Giovanni. Toen was hij nog een puber vol puisten, nu heeft hij een diploma. Wie had dat ooit gedacht? We zijn zo trots op hem!" Ronduit gênant. Toen ik net het gebouw binnenkwam, snapte ik het concept nog niet helemaal. Ik was er even oprecht van overtuigd dat er een pestcampagne aan de gang was tegen en studente die meer puisten dan haar op haar hoofd had staan...
zondag 13 november 2011
Franzi's Car Crew
Sinds premier Berlusconi's (aangekondigde) vertrek, lijkt alles hier voor mij plots beter te gaan. Toeval of niet, zolang het maar blijft duren. Tussen de hoop oppervlakkige maatjes waar ik het in mijn vorig blogbericht over had, blijken gelukkig ook enkele vrienden te zitten waar het echt goed mee klikt. Franziska en Birte kende ik al, dit weekend kwam Meike daar nog bij.
Om te lachen noemen we onszelf "Franzi's Car Crew". Met dit groepje trekken we er namelijk steeds met Franzi's auto op uit om Umbrië te gaan verkennen. Zo ook dit weekend. Het was prachtig weer. Ideaal dus voor een bezoekje aan Orvieto en Todi. En of dat het een plezant was!
Om te lachen noemen we onszelf "Franzi's Car Crew". Met dit groepje trekken we er namelijk steeds met Franzi's auto op uit om Umbrië te gaan verkennen. Zo ook dit weekend. Het was prachtig weer. Ideaal dus voor een bezoekje aan Orvieto en Todi. En of dat het een plezant was!
 |
| Franzi's Car Crew |
 |
| Duomo van Orvieto |
 |
| Orvieto |
 |
| Birte, Meike en Franzi |
 |
| Todi |
 |
| Birte en ik in Todi |
 |
| uitzicht Todi |
 |
| Chiesa di Santa Maria della Consolazione in Todi |
Abonneren op:
Posts (Atom)