Bevagna

Donderdag was het weer tijd voor een schoolreisje: een excursie naar Bevagna, een klein dorpje niet ver van Assisi.

Het leek net alsof we weer in het middelbaar zaten. Het enige verschil was dat de begeleidende leerkrachten zelf niet gidsten, maar dat er een professionele gids mee was. En wat voor een. Nog voor we goed en wel op de bus zaten, had hij de micro al vastgenomen en kondigde hij luid aan: "Ciaoooo, ik ben Marco. Net zoals Marco Polo. Want ik hou ook van reizen. (HAHA)". Hierna richtte hij zich tot de studenten die rond hem zaten en vroeg hen naar hun naam, studierichting, land van herkomst,... Een gezellig babbeltje qua. Dit alles in de micro alsof het een interview voor de radio was. Nu denkt u waarschijnlijk: "Wat een vriendelijke man. Wie neemt het hem nu kwalijk dat hij interesse in ons toont?"

Dat dacht ik eerst ook, tot bleek dat hij niet enkel de studenten vooraan in de bus wou leren kennen. Hij ging bank per bank af om ons te ondervragen. Terwijl hij zelf vooraan, naast de chauffeur, met zijn microfoon bleef staan. Na een tijdje, wanneer de eerste 10 studenten de revue gepasseerd waren, ging het als volgt. "Juffrouw, hoe heet jij?". "Johanna". "Hoe?". "Johanna". "Hanna?". "JOHANNA". "Anna?". "JOHANNA". "En van waar kom je?". "UIT BELGIE". "Uit Duitsland?". "BELGIE". "AAAH BELGIE! En waar juist? Antwerpen?". "Leuven". "Leuven?". "LOVANIO". "Is dat in het Waalse of Vlaamse gedeelte?". "HET VLAAMSE". "Ah, nu dacht ik echt dat Lovanio in Wallonië lag. Ben je zeker?". "JA. WANT IK WOON DAAR!". "Allez...Ik dacht nu echt dat dat in Wallonië lag". (En het ging er nog erger aan toe bij de vele Duitsers op de bus. Je kan je niet inbeelden hoeveel steden er op -furt en -burg eindigen. En Marco verstond natuurlijk steeds de verkeerde stad op -furt of -burg...) Kortom, de hele rit werden er steden, nationaliteiten en studierichtingen doorheen de bus geschreeuwd. Ik denk dat Marco het concept micro ook niet zo goed doorhad. Hij schreeuwde namelijk telkens zijn vragen, waarbij iedereen steeds van het verschieten omhoog vloog.

Een zucht van opluchting ging er dan ook door de bus wanneer we eindelijk in Bevagna aankwamen. En Marco? Die had het verkorven voor de rest van de dag. Niemand vond hem nog leuk.

                                            Eirin (Noorwegen) en ik op de bus

                                            Bea (Spanje) en Marjolein (Nederland)

Bevagna zelf was een heel klein, maar erg gezellig dorpje met vele Romeinse en middeleeuwse restanten. Vol overgave gaf Marco ons uitleg over iedere steen. Wanneer hij vroeg of we nog vragen hadden, deden de leerkrachten van achter zijn rug duidelijk teken dat we moesten zeggen dat we geen vragen meer hadden. Zo konden we onze tocht verder zetten, want als het van Marco afhing, waren we daar nu nog. Ondanks gids Marco was het wel een fijn uitstapje. We hebben echt een toffe klas en bijgevolg is er absoluut geen gids nodig om ons plezier te doen hebben.

Bovendien kwam er een kranig 83-jarig vrouwtje voor enige afleiding zorgen. Zij had ons in het oog gekregen en was bijzonder opgetogen dat er eindelijk wat te beleven viel in het stille stadje. Met haar wandelstok zag ze er doorsnee oudje uit, maar dat was slechts schijn. Koste wat het kost wou ze ons bewijzen dat ze nog fit en jong was. Plots hief ze haar wandelstok boven haar hoofd en begon ze haar benen wild in de lucht te zwieren. Het leek wel op een alternatieve vorm van jumpen/hakken. Nadien stroopte ze haar mouwen op en moesten we een voor een verplicht aan haar armspieren voelen, als bewijs dat ze echt nog sterk was. Toen ze zag dat een van de studenten een sigaret opstak, liep ze erop af, gaf hem een stomp in zijn maag en probeerde ze zijn sigaret af te nemen. Toen dat niet lukte (niet verwonderlijk, het was een van de grootste jongens van de groep), liet ze hem niet gaan voor hij haar beloofd had dat dit zijn laatste sigaret was. Ondertussen probeerde Marco wanhopig de tocht verder te zetten. Maar dat was buiten het vrouwtje gerekend. Zij vond Marco een geweldig knappe man (hij was een beetje een Yves Leterme-type) en ze wierp zich bijgevolg praktisch met heel haar lijf op hem om te verhinderen dat we vertrokken. Deze kranige Italiaanse was echt het hoogtepunt van de trip, hilariteit alom!

In Bevagna stond ook een restant van een oud Romeins theater. Daarrond was er een soort van middeleeuws dorpje nagebouwd waar elk huisje naar een bepaalde ambacht was ingericht. Zo werden we gauw nog even ingeschakeld om artisanaal papier te vervaardigen. Als afsluiter kregen we in het theater een buffet voorgeschoteld. Heel gezellig. Moe maar voldaan keerden we nadien weer naar huis.