Nachtelijke ruzie's van Italiaanse mamma's (ik stel ze mij steeds met een deegrol voor) met hun knorrige echtgenoot, Japanse animatieseries of karaoké-gezangen van mijn Japanse buren: ze zijn allemaal al de revue gepasseerd. Maar geen nood, zo gauw krijgen ze mij niet klein. Een bataljon oordoppen is al lang de mijne!
Achter ons appartement, aan de kant van Philipp en Mirjam hun kamer, is er een klein, groezelig straatje gelegen. Iedere dag, maar vooral 's nachts, troepen daar in een huisje Arabisch-sprekende mannen samen. En bijna iedere nacht, zo rond een uur of 5, mondt die samenkomst uit in ruzie. Luide stemmen en glas dat kapot geslagen wordt.
Zo ook vorige nacht. Al was het deze keer 'pas' rond 7 uur. En liep de ruzie helemaal uit de hand. Het fijne weet ik er niet van, maar dat het serieus was, dat was meer dan duidelijk. Ambulances, politie en mensen van het laboratorium bezetten de hele voormiddag de straat. In mijn ooghoek kon ik nog net een bloedende man spotten. (En toen was het al 12 uur.) Blijkbaar was het een moordpoging. Zo goed konden we het niet verstaan. Al denk ik dat het minder erg was dan het eruit zag.
Geen nood, ik wil jullie niet ongerust maken, ik hoef nooit in die straat te zijn en voel me hier niet onveilig. Het was gewoon even schrikken. Bovendien zijn Mirjam en Philipp blijkbaar aan de eigenaar van dat huis gaan zeggen dat we het wel gehad hebben met dat nachtlawaai. Ik vermoed dat het nu wel voor een tijdje gedaan zal zijn met ruzie maken...
 |
| Vandaag stond het in de krant. Blijkbaar is er diezelfde nacht ergens anders in het centrum een gelijkaardig incident geweest. |
Laat je niet doen door die maffiosi
BeantwoordenVerwijderenZe weten trouwens niet hoe stoer je bent