Jowie en de chocoladefabriek

Net zoals Leuven de stad van de Stella is, is Perugia de stad van de chocolade. In de Perugina chocoladefabriek worden dagelijks miljoenen chocolaatjes gefabriceerd. Het bekendste product uit het hele gamma zijn de baci's, ronde chocolaatjes met stukjes hazelnoot. Maar bovenal zit er in iedere baci een briefje met een liefdesboodschap. Een beetje zoals bij de Chinese gelukskoekjes. Het verhaal doet de ronde dat een van de fabrieksbazen vroeger een oogje had op een meisje dat aan de band werkte. Ze schreven elkaar stiekeme liefdesbriefjes die ze elkaar door middel van een chocolaatje bezorgden. Zo zou het concept van de baci ontstaan zijn.

Voor onze laatste excursie trokken we met de hele klas naar de chocoladefabriek. Ons bezoek begon met een demonstratie van een kok die televisieshow-gewijs voor ons enkele pralines produceerde.

Na de demonstratie kregen we een rondleiding doorheen de fabriek. Langs alle kanten rolden er duizenden chocolaatjes voorbij. Jammer genoeg mochten we geen foto's nemen in de fabriek. Ik vermoed dat de Italiaanse Oempa Loempa's* niet graag op de foto gaan. Ik kan jullie wel verzekeren dat het er exact uitzag zoals bij Sjakie. Overal chocoladefonteinen en een brede rivier van chocomelk waarover wij vanuit een bootje de rondleiding kregen.

Tot slot mochten we uitgebreid chocolade proeven. Ik kijk al uit naar het chocoladefestival dat hier eind oktober plaatsvindt!

Naast dit leuke uitstapje waren er deze week natuurlijk ook gewoon de dagelijkse lessen. Het tempo wordt opgedreven en het huiswerk vliegt rond onze oren. Volgende dinsdag vindt het eindexamen plaats en dat hebben we geweten. Gelukkig blijft het Italiaanse tempo wel behouden. Concreet betekent dit dat ik woensdag 10 minuten te laat aankwam in de les, maar wel nog steeds als eerste aanwezig was. Op donderdag kwam een van de leerkrachten dan weer niet opdagen. Het arme vrouwtje was ziek, al wisten we dat toen nog niet. Dus trok een deel van de klas na een half uur wachten naar de bar voor een koffietje. Toen er na 40 minuten dan toch een vervangleerkracht opdook, stelde die voor om de les dan maar met z'n allen in de bar voort te zetten. Iedereen heeft nood aan koffie, was haar redenering. Zo gezegd, zo gedaan: de rest van de les vond plaats in de bar op de campus.

Hoe groot onze vreugde toen was, des te groter was de teleurstelling op vrijdag toen we te horen kregen dat die les ongeldig was verklaard. We moeten komende maandagnamiddag die uren inhalen met een extra les. Nondedekke!

Verder mis ik jullie allemaal iedere dag een beetje meer. Hoe leuk chocoladefabrieken en lessen op café ook zijn, jullie zijn leuker. De voorbije dagen had ik het echt moeilijk. Zeker omdat ik meer en meer begin te beseffen dat de vrienden en kotgenoten waarmee ik deze maand zoveel plezier heb gehad, vanaf volgende week allemaal naar andere (verre) Italiaanse steden trekken.

Gelukkig hadden sommigen onder jullie dit al voorzien (en daar dank ik jullie duizendmiljard keer voor) en kreeg ik briefjes, kaartjes en foto's mee. Zo kreeg ik van mijn geweldige collega's (hoofd)animatoren van het speelplein een doosje vol brieven mee. Op enkele specifieke dagen van iedere maand dat ik hier ben, mag ik er eentje openen. Ik weet op voorhand niet van wie de brief is of wat er in zit, maar ik ben er wel steeds ongelooflijk blij mee. Tranen kreeg ik al door Nine en Marie, een lach werd me enkele dagen geleden door Laurens bezorgd. Lees zelf maar:

Dankjewel!
x

* Ken je de Oempa Loempa's niet? Lees dan je klassiekers erop na. Roald Dahl is een held.